Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ)



                     
                                Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ
                                   (Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ)
Κατά τη διαδικασία αγιοποίησης ο λεγόμενος «δικηγόρος του διαβόλου» , ήταν επιφορτισμένος με την κριτική εξέταση των επιχειρημάτων του υποστηρικτή της αγιοποίησης.
  Μέχρι και την δεκαετία του 30, η πολιτική επιλογή ήταν απλή, είχες να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο είδη κομμάτων, έπειτα η εμφάνιση των μη ανθρωποκεντρικών, λαϊκών ιδεολογιών, έκανε την επιλογή περίπλοκη.  Σήμερα η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα σε εκείνες τις ιδέες που θεωρούν θεμιτό την χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου  στον αγώνα για την επιβίωση και σε εκείνες που προσπαθούν να κινηθούν στον αντίποδα. Η δεύτερη κατεύθυνση σκέψης έχει να υπερβεί κοινωνικές σχέσεις, εξουσία, ιδεοληψίες και συμφέροντα του παρελθόντος. Δηλαδή την υπέρβαση ενός τρόπου ζωής.
  Αν δούμε από κοντά τις τεχνικές διαχωριστικές γραμμές, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, προδότες-πατριώτες, φασίστες –αντιφασίστες , δεν σηματοδοτούν στην ουσία διαφορετικές πολιτικές προσεγγίσεις, αλλά διαφορετικές  ομάδες εξουσίας. Παρά τις διαφορετικές προσεγγίσεις, το διαφορετικό ιδεολογικό πλαίσιο, ο σκοπός  παραμένει ο ίδιος το δημοσιοοικονομικό. Ο ιδιωτικός τομέας μένει απ ’έξω, μόνη μέριμνα η σωτηρία του δημόσιου, δηλαδή της  δομής εξουσίας του παρελθόντος. Η ακραία πολιτική αντιπαράθεση ,μοναδικό στόχο έχει ,την αποφυγή πολιτικής ευθύνης και την ενοχοποίηση του πολιτικού αντιπάλου σε περίπτωση αναγκαστικής επιβολής μέτρων. Είναι μέρος της εξουσίας και πρέπει να πάρουν μέτρα ενάντια στα κοινωνικά της στηρίγματα. Οι ταξικές επίσης αντιθέσεις μπαίνουν κάτω από διαφορετικό πρίσμα. Την στιγμή που μπαίνει, το ζήτημα της απασχόλησης, δηλαδή της ύπαρξης των δύο βασικών κοινωνικών παραγόντων της παραγωγής, οι κοινωνικές συμμαχίες μπαίνουν συγκυριακά σε μια διαφορετική φάση. Σήμερα οι μη ανθρωποκεντρικές ιδεολογίες στρέφονται με διάφορα προσχήματα, ενάντια στην μισθωτή εργασία.
  Σε πρακτικό επίπεδο η κρίση της πολιτικής, συμπυκνώνεται στο γεγονός,  ότι τα πραγματικά κοινωνικά  προβλήματα κρύβονται πίσω από ένα πέπλο, ηθικής, ιδεοληψιών και  παντελούς αποστασιοποίησης από τον πραγματικό, πέρα από το ατομικό συμφέρον, κόσμο. Η πολιτική αντιπαράθεση φυλετικού τύπου τείνει  να γίνει το πρόβλημα, στην Χαλκιδική μια σπίθα χρειάζεται για εμφύλιο πόλεμο. Η  αναγέννηση της πολιτικής περνά μέσα από την επιστροφή στον ανθρωποκεντρισμό. Δηλαδή η επιστροφή σε μια όραση της κοινωνίας πάνω από το ατομικό συμφέρον. Η επιστροφή σε μια κοινωνική συνοχή που θα οδηγεί στην στοιχειώδη λειτουργία της παραγωγής και της κοινωνίας. Από εκεί τα πάντα έπονται, η πεισματική επιμονή , πως από  κάποιο θαύμα θα σωθεί  το αντιπαραγωγικό καθεστώς της υπαλληλοκρατίας  με μοναδικό στόχο την κατανάλωση, μόνο στην καταστροφή θα οδηγήσει. Αυτό που ξεχωρίζει, τον «πατριώτη» από τον «ταγματασφαλίτη» είναι ότι η στολή του δεύτερου διαφέρει μόνο στο πανωφόρι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου