ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Ορισμένοι μιλάνε για ρήξη , θεωρώντας την λέξη συμβιβασμό συνώνυμο της προδοσίας. Για όσους έχουν βγάλει τα λεφτά τους έξω  θα μπορούσα να το καταλάβω, αφού αυτόματα θα τριπλασίαζαν την περιουσία τους. Όμως εμείς οι φτωχοδιάβολοι  τι έχουμε άραγε να κερδίσουμε; Θα βρούμε δουλειά, θα σωθούν τα ασφαλιστικά ταμεία, θα έχουμε λύσει το δημοσιονομικό ;  Προφανώς  όχι. Γιατί πάντα το φαντασιακό και το ψέμα έχει τόση πέραση; ΤΙ  κρύβετε πίσω από  την ψευτοπαλληκαριά;

  Σίγουρα η κρίση  οδήγησε την χώρα στην αβίωτη κατάσταση,   όπου το άθροισμα ανέργων και συνταξιούχων είναι μεγαλύτερο από τον αριθμό αυτών που δουλεύουν. Πως μπορεί να ζήσει μια τέτοια χώρα αν δεν λύσει την εξίσωση της απασχόλησης;  Φτάσαμε σε αυτήν την κατάσταση, πέρα από τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν που  στην καλύτερη περίπτωση δεν  ήτανε αποτελεσματικές, αλλά από  μια σειρά εγγενών αντικειμενικών αδυναμιών που ακόμα είναι η πιο σημαντική πλευρά του ζητήματος. Όταν μας επισκέφτηκε  η κρίση  λειτουργούσαμε  κυρίως μέσω της κατανάλωσης, με ένα διογκωμένο κρατικό τομέα που αν εξαίρεσης την ενέργεια και την κοινή ωφέλεια είχε αντιπαραγωγική   κατεύθυνση και αυτό αποτελούσε   το 80% του Α.Ε.Π. Η κρίση λοιπόν σε μια χώρα εντελώς αντιπαραγωγική , χτύπησε το χρηματοπιστωτικό  και έκανε αδύνατη την λειτουργία  της προ κρίσης κατάστασης. Η προηγούμενη κατάσταση πραγμάτων είχε δημιουργήσει ένα ισχυρό πλέγμα εξουσίας με αρκετά διευρυμένη βάση. Συμπεριλάμβανε το αντιπαραγωγικό κομμάτι της υπαλληλοκρατίας και τους μικρομεσαίους  που δραστηριοποιούταν  στην κατανάλωση . Η  καταγωγή αυτού του πλέγματος εξουσίας δεν  ήταν αποκλειστικά από την δεξιά  όπως  γινόταν στην προ της μεταπολίτευσης περίοδο. Σε αυτήν ανήκει ένα μέρος της γενιάς του Πολυτεχνείου  ειδικά μετά το 1981. Τα κόμματα  κοινοβουλευτικά ή μη απαρτίζονται από στρώματα που βρίσκονται είτε στις παρυφές είτε στον πυρήνα της εξουσίας.  Αυτά τα στρώματα είναι κυρίαρχα και στην αριστερά ακόμα και την εξωκοινοβουλευτική στο βαθμό που τα μέλη τους και τα στελέχη τους προέρχονται από την υπαλληλοκρατία. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι το κόμμα των +50 , προέρχονται από τον πυρήνα της εξουσίας , λόγω του υψηλού τους μορφωτικού επιπέδου, επάνδρωσαν τον κρατικό τομέα και τα πανεπιστήμια. Την  περίοδο μέχρι το 1985 σαν στελέχη των δεκάδων Δήμων που έπαιρνε το Κ.Κ.Ε  από εκεί και ύστερα    με την σύμφυση  στην  Πασοκοκρατία, μα κυρίως η απόλυτη σύμφυση  με την εξουσία στην διάρκεια των συγκυβερνήσεων. Η κοινωνική σύνθεση του Κ.Κ.Ε είναι  παρόμοια. Αυτό το πολιτικό προσωπικό κλήθηκε να διαχειριστεί  την κρίση. Όπως είναι προφανές  η πρώτη προτεραιότητα ήταν η σωτηρία του εξουσιαστικού πλέγματος. Γι αυτό η ανεργία αφορά κυρίως τον ιδιωτικό τομέα ενώ στα προγράμματα όλων των κομμάτων υπάρχει μέριμνα μόνο για την λύση του δημοσιονομικού, δηλαδή να σωθεί όλη η πυραμίδα της εξουσίας. Από την άλλη μεριά το ευρωπαϊκό διευθυντήριο είναι «ταξικά»  αντίθετο σε τέτοιες μορφές εξουσίας , στο παρελθόν συμμετείχε σε παγκόσμιο πόλεμο για να τις νικήσει. Η περίφημη διαπραγμάτευση προφανώς και δεν μπορούσε να είναι επιτυχής, αφού επιδιώκεις  κάτι  ριζικά αντίθετο από αυτό που θέλει ο ισχυρός. Διαπραγμάτευση σημαίνει να διαπραγμάτευσης ένα πλαίσιο  μεταρρυθμίσεων που θα καταργήσει τις μονομέρειες του παρελθόντος αλλά κυρίως θα αφορά την παραγωγή σε διαφορετική φυσικά κατεύθυνση , από αυτήν της κατανάλωσης.  Τα  μνημονικά κόμματα ή τα αδερφά  τους   καταγόμενα   από το ίδιο ταξικό και εξουσιαστικό πλέγμα αδυνατούν να δουν  την κοινωνία έξω από τα συμφέροντα τους. Απευθύνονται στην ίδια εκλογική πελατεία.  Το ένστιχτο τους δείχνει ότι τα περιθώρια είναι σφιχτά  για να προσφέρουν  άρτο και θέαμα σε μας τους άλλους, αλλά αντίθετα η πολιτική τους θα δυσκολέψει την ζωή μας , γι αυτό αντιπαρατίθενται χωρίς αρχές στα όρια της απόλυτης  χυδαιότητας για να ρίξουν ο ένας τα βάρη στον άλλο.

 Να δούμε τώρα το σενάριο της ρήξης από την σκοπιά των πιο σκληρών θηλυπρεπών μουστακαλήδων .Σταματάμε την πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων, αυτό άμεσα θα οδηγήσει να στραφούν ενάντια μας όχι μόνο το διευθυντήριο αλλά και οι  Ευρωπαϊκοί  λαοί  μια και αυτό άμεσα θα οδηγήσει σε κρίση τις οικονομίες τους. Αλήθεια τότε, οι αγωνιστές των Γερμανικών αποζημιώσεων  θα έχουν έστω και μια ελπίδα να επιτύχουν αφού δεν θα  έχουν κανένα έρεισμα;  Για να είμαστε επιεικής μαζί τους  δεν θα βάλουμε το ζήτημα του νέου νομίσματος που αν δεν γίνει άμεσα η πείνα της κατοχής θα μοιάζει με ευχάριστη ανάμνηση. Ας υποθέσουμε ότι λόγω των μεγάλων ταλέντων που διαθέτουν, θα βγάλουν τον λαγό από το καπέλο και θα φτιάξουν νόμισμα  και θα εξασφαλίσουν επάρκεια σε καύσιμα, τρόφιμα, φάρμακα κ.τ.λ. Βγαίνουμε λοιπόν από την Ε.Ε από το ευρώ, σε ένα κόσμο που Η.Π.Α σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να αναλάβουν την ευθύνη της σωτηρίας  μας και η Ρωσία δεν έχει την πολιτική δύναμη να μας αναλάβει. Θα γλυτώσουμε φυσικά το χρέος, συγχρόνως όμως  θα έχουν εξαντληθεί εντελώς  κρατικά, ασφαλιστικά και αυτοδιοικητικά ταμεία. Κατά συνέπεια θα είναι αδύνατο αφού δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις , να  έχουμε έσοδα για να κάνουμε οτιδήποτε. Αλήθεια πως θα γίνουν οι κρατικές επενδύσεις  για να υπάρξει λειτουργία της παραγωγής και της αγοράς; Αναγκαστικά θα  υπάρξουν από το εξωτερικό και δεν θα έχουμε την δύναμη να απαιτήσουμε να μην είναι αποικιοκρατικές. Αν υποθέσουμε ότι αυτό δεν θα γίνει γιατί οι οπαδοί της ρήξης είναι οι  περισσότεροι και Ελληναράδες.  Θα πρέπει να ανταπεξέλθουμε μόνοι μας και επειδή οι οπαδοί της ρήξης είναι λάτρεις των ιστορικών παραδειγμάτων, πως θα καταφέρουμε εμείς να μην καταστραφούμε,  εκεί  που Γερμανία και  Σ.Ε,  δεν τα κατάφεραν, στον μεσοπόλεμο. Η  ταχτική της ρήξης δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Προφανώς οι  οπαδοί της πιστεύουν ότι έτσι απειλούν τους δανειστές και ο απομηχανής  θεός των δανειστών   θα σώσει την παλιά δομή  εξουσίας. Οι οπαδοί της ρήξης προέρχονται από  τα στρώματα του πυρήνα ή των παρυφών της παλαιάς εξουσίας. Η στοιχειώδης λογική λέει πως η επαναλειτουργία της κοινωνίας βρίσκεται μέσα στην Ε.Ε  στο ευρώ στις δημόσιες  και ιδιωτικές επενδύσεις και η αριστερά στο βαθμό που είναι αριστερά και όχι καμένη αριστερά πρέπει  να κάνει ιστορικό συμβιβασμό με τους  στρατηγικούς της  στόχους δηλαδή την υπεράσπιση της παλαιάς εξουσίας. Είναι δήθεν υπέρ των εργασιακών μας σχέσεων και όμως αντιστρατεύονται την βασική, την μισθωτή εργασίας.   

 Ας αναρωτηθούμε όμως ποιός είναι γενναίος αυτός που υπόσχεται λάφυρα,  στον χειμαζόμενο όχλο, λέγοντας  ότι θα επιτεθεί κατά μέτωπο σε ένα πάνοπλο και εκατομμύρια φόρες ισχυρότερο αντίπαλο ή αυτός που μιλά για υποχώρηση συμβιβασμό και ανασυγκρότηση; Εδώ μας αφορούν τα λεγόμενα του πρώτου. Ο πρώτος είτε τα έχει βρει με τον αντίπαλο  ή θα μας  οδηγήσει σε άτακτη υποχώρηση και εξευτελιστική  ήττα. Τι συνέβη όταν η Σ.Ε θέλησε σε απίστευτα πιο δύσκολες συνθήκες να αποκαταστήσει την κοινωνίας της μετά ένα πόλεμο και ένα καταστροφικότερο εμφύλιο. Εκεί συγκρούστηκαν το αριστερό τμήμα ,  με το  κέντρο και την δεξιά του κόμματος. Το επαναστατικό τμήμα πρότεινε την Ν.Ε.Π( νέα οικονομική πολιτική). «Είπε», δηλαδή , ότι σε αυτές τις συνθήκες αν οικοδομήσουμε  τον σοσιαλισμό άμεσα ,αυτό θα απαιτήσει   βίαια εκβιομηχάνιση που θα είναι ένα μαρτυρολόγιο για την εργατική τάξη και θα φέρει στην εξουσία τους μηχανισμούς βίας που αναπτύχθηκαν και αυτονομήθηκαν από την κοινωνία, στην διάρκεια του εμφυλίου.  Γι αυτό η Ν.Ε.Π  ήταν πρόταση για ήπια οικοδόμηση καπιταλισμού. Όλοι γνωρίζουμε πιο ήταν το αποτέλεσμα της ήττας και εξόντωσης της αριστεράς των μπολσεβίκων.  Ο «επαναστάτης» είναι αυτός που γνωρίζει ότι μοναδική αξία καθ’ εαυτή είναι ο άνθρωπος και πάντα τα μέσα αγιάζουν τους σκοπούς. Η σημερινή αριστερά και γενικότερα αυτοί που υπερθεματίζουν  για ρήξη είναι μέρος της εξουσίας, που με την κρίση  αποσυντίθεται.