Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2015

«ΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΟΥΝ» Μερικές σκέψεις για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ



            
Τι είναι άραγε αυτή η φράση,  ειπωμένη από τον   Στάλιν, για την προέλαση των Ναζί στις πρώτες μέρες του πολέμου, ένας ευσεβής πόθος κάποιων που θεωρούν πως μπορούμε να επιδιώκουμε να ζούμε καλύτερα ή ένα ειρωνικό σχόλιο της ζωής, που μας λέει , ότι  τίποτα δεν αλλάζει;

 Σε αυτές τις εκλογές τα κόμματα που εκφράζουν την πολιτική συντήρηση, με τον πιο ακραίο τρόπο, πήραν το 56% των ψήφων. Από την μια μεριά η Ν.Δ,  που παρ’ ότι πήρε μέτρα ενάντια στον οπαδό της- πελάτη, δεν αποστασιοποιήθηκε πλήρως από την κυρίαρχη μορφή εξουσίας και διατήρησε δεσμούς με τον κρατικό μηχανισμό. Από την άλλη πλευρά Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποτάχθηκε πολιτικά στην ιδεολογία των ΑΝ.ΕΛ και εκφράζει το πιο αντιδραστικό κομμάτι της κυρίαρχης εξουσιαστικής δομής. Τα ακόμα πιο συντηρητικά κόμματα διατήρησαν τις δυνάμεις τους. Ενώ αυτά που ψέλλισαν για μεταρρύθμιση του κράτους  ηττήθηκαν. 

 Στο βαθμό που αναφερόμαστε σον ΣΥΡΙΖΑ, να τονίσουμε, ότι η δημιουργία ενός αστικού κράτους δικαίου, θα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις δεδηλωμένες αρχές του, ένα σημαντικό μέρος του προγράμματος του. Μόνο όταν η θέση του πολίτη στην κοινωνία δεν εξαρτάται από την ένταξη του σε κάποιο εξουσιαστικό θεσμό όπως κόμμα, συνδικάτο, ομάδα οικονομικών ,οικογενειακών συμφερόντων , μπορεί να δοθεί λύση στο βασικό κοινωνικό πρόβλημα της μισθωτής εργασίας, με τρόπο που είναι αποτελεσματικός, δίκαιος και στα πλαίσια της συνολικής κοινωνικής λύσης. Από την άλλη μεριά, είναι ο μοναδικός τρόπος, για την δίκαια κατανομή των βαρών. Να πούμε σε αυτό το σημείο πως όλα αυτά ισχύουν μόνο σχετικά γιατί η πλήρη εφαρμογή τους  έχει σαν προϋπόθεση την ισοτιμία , που υπάρχει μόνο στην ισότητα, ως αφορά την «κατοχή»  του κοινωνικού πλούτου.  Η αναφορά μας σε κόμματα και συνδικάτα, έχει να κάνει , πως στην Ελληνική τους εκδοχή λειτουργούν ως φυλετικές ομάδες, χωρίς δηλαδή η πολιτική τους να αφορά το σύνολο της κοινωνίας, αλλά τα μέλη τους. Η πιο συντηρητική πλευρά του κατεστημένου χρησιμοποιεί, το μίσος ενάντια στην  Ε.Ε,  στο παλαιό πολιτικό κατεστημένο και την αποδοχή από την πλειοψηφία του λαού της  προ κρίσης κρατικής δομής, για να αποδείξουν ότι η μεταρρύθμιση του κράτους είναι κάτι κακό. Ακόμα και αν η μεταρρύθμιση  του κράτους με την προαναφερθείσα αριστερή μορφή, μπορεί να είναι συγκυριακός στόχος των δανειστών για να πάρουν τα λεφτά τους, είναι από την άλλη μεριά ο μοναδικός τρόπος για να βελτιωθεί η ζωής  και να απαλλαγούμε  από την κηδεμονία τους . Σε αυτό το σημείο, να πούμε για την Ν.Δ,  ότι από τα μέσα του 19ου  αιώνα δεν υπάρχει ελεύθερη αγορά και στον καπιταλισμό, κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι κρατικές ρυθμίσεις και μια χώρα σαν την Ελλάδα δεν μπορεί να έχει τόσο μικρό κρατικό τομέα όσο  επαγγέλλονται. Το παραπάνω και η προσήλωση της Ν.Δ στην παλιά  της  πολιτική και οργανωτική  δομή, είναι η αιτία της κρίσης της, παρ’ ότι  η μη συμμετοχή της στην κυβέρνηση, θα έπρεπε  να είναι  η πιο σημαντική της παρακαταθήκη, για την επιστροφή στην εξουσία και την πολιτική της αναγέννηση.

 Τα κριτήρια ψήφου, από το 2012, είναι βασική δυο. Πρώτα το μίσος ενάντια στα παλαιά κόμματα εξουσίας, που όχι μόνο δεν μοιράζουν χρήμα αλλά και πήραν σκληρά μέτρα ενάντια στον ψηφοφόρο-πελάτη. Τέτοιο μίσος που πρέπει να αποχωρήσουν τουλάχιστον δυο γενεές στελεχών για να ανακτήσουν τον ρόλο τους. Από την άλλη μεριά ότι η ατομική επιβίωση, κάτω από οποιουσδήποτε όρους, εξαρτάτε από την υποταγή στους νέους διαχειριστές της εξουσίας. Να πούμε σε αυτό το σημείο, ότι η έννοια της εξουσίας, δεν έχει το ορθολογικό περιεχόμενο που έχει στην δύση που οι ρόλοι είναι σαφέστεροι. Αλλά έχει το Οθωμανικό περιεχόμενο. Η Οθωμανική αυτοκρατορία ενώ θα έπρεπε να καταρρεύσει τον 17ο αιώνα , λόγω της άναρχης κρατικής της συγκρότησης , διατηρήθηκε, ακόμα, για δυο περίπου αιώνες. Η αιτία ήταν ότι η εξουσία υπήρξε διασπασμένη σε εκατοντάδες μορφές εξουσίας, τοπικού κυρίως χαρακτήρα. Έτσι και στην σύγχρονη Ελλάδα, εξουσία δεν είναι μόνο η κεντρική κυβέρνηση και η οικονομική εξουσία, ντόπια ή ξένη, αλλά και οι τοπικές αρχές, οι οργανώσεις των κομμάτων και οι τοπικοί τους παράγοντες, οι τοπικοί μαζικοί φορείς και κινήματα, η οικογένεια και οι διαπροσωπικές σχέσεις. Η σχέση και η ένταξη σε αυτές τις μορφές εξουσίας, εξασφάλιζε την επιβίωση. Οι  τελευταίες εκλογές έδηξαν, ότι η απαξίωση της ζωής μπορεί να γίνει αποδεχτή. Αυτές οι  δομές εξουσίας , μπορεί στην πράξη να λειτουργούν ανταγωνιστικά, αλλά ενώνονται ενάντια σε κάθε μεταρρύθμιση, που προσπαθεί να δει την κοινωνία ως σύνολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα έχει απόλυτα  αυτήν την μορφή, ήταν μια ένωση 12 παντελώς διαφορετικών κομμάτων, που λειτουργούν ανταγωνιστικά ως τον βαθμό της εχθρότητας , αλλά είναι αρκούντως ενωμένα όταν πρόκειται  για την πολιτική τους επιβίωση. Δεν είναι λοιπόν απορροίας άξιο, πως από την μια πλευρά μια όσο τον δυνατόν μικρή συντεχνία να ανατρέπει κυβερνητικές επιλογές, ενώ από την άλλη η μέχρις στιγμής αποδοχή του ΣΥΡΙΖΑ που θα εφαρμόσει μέτρα τις ίδιας τουλάχιστον σκληρότητας με τους προηγούμενος. Δέχεται, ο λαός, τον ΣΥΡΙΖΑ σαν τον πολιτικό εκείνο φορέα που παραμένει κατ’ εικόνα και ομοίωση του. Μια άλλη ζωντανή μορφή, του Οθωμανικού μας παρελθόντος, είναι ότι οποιαδήποτε αλλαγή πρέπει να θυμίζει το ένδοξο παρελθόν, δηλαδή την πιο κρυφή και κατά συνέπεια πιο δυνατή έκφραση του ατομικού μας συμφέροντος. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η ΛΑ.Ε, είναι λάτρης του ανατολίτικου πολιτισμού φτάνοντας ακόμα και στο μίσος ενάντια στην μισθωτή εργασία, ενώ είναι ο πιο ακραιφνής θιασώτης του Σοβιετικού μοντέλου, που θα επιβληθεί με τις μεθόδους του Στάλιν ή της αναρχοαυτονομίας,  δηλαδή με τον Μακιαβελισμό και τον Ιησουιτισμού. Ευτυχώς δεν έχουν την δύναμη να επιβάλουν τέτοιες λύσεις.
 Αν η ζωή ήταν μόνο, ιδεοληψία, ηθική, φαντασιακό, στρουθοκαμηλισμός και δεν υπήρχε στην γη άλλη χώρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα κυβερνούσε 1000 χρόνια πριν και μετά την ίδρυση του. Δυστυχώς για αυτόν οι δανειστές, θα του επιβάλουν με τον πιο αδυσώπητο ,απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο τρόπο, να εφαρμόσει τα πιο ακραία μέτρα ενάντια σε αυτούς που τον στηρίζουν. Από ότι δείχνουν τα πράγματα, η πλήρης απαξίωση της ζωής μας η ανασφάλεια και η ταύτιση στην συνείδηση μας όλων των πολιτικών χώρων καθιστά τον ΣΥΡΙΖΑ κλινικά νεκρό παρ’ ότι ακόμα δεν του το έχουν ανακοινώσει.
   
Πόσο θα περπατήσουν οι νεκροί; Όσο σύντομος είναι ο δρόμος τόσο το καλύτερο. Όσο γρήγορα αποσαθρωθεί το πολιτικό κατεστημένο, τόσο γρήγορα θα αποτάξουμε το Οθωμανικό μας παρελθόν και ίσως να δημιουργήσουμε ένα αστικό κράτος δικαίου που είναι ο μοναδικός τρόπος ανάταξης της κοινωνίας μας και πάνω από όλα της βασικής κοινωνικής σχέσης, αυτή της μισθωτής εργασίας.