Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016




Οι πρωταγωνιστές του άρθρου μας έχουν ανάγκη από την ύπαρξη υπερβατικών όντων για την επιβίωση τους. Ένα υπερβατικό όν, που θα βοηθά στην επιβεβαίωση της πολιτικής τους, στο  να μην χρειάζεται να την  εφαρμόσουν , να έχουν πάντα δίκιο και να έχουν το ηθικό  πλεονέκτημα απέναντι στους αντιπάλους τους.  Το υπερβατικό αυτό όν έχει όλα τα χαρακτηριστικά  της ιερής αγελάδας των Ινδών, τον ρόλο αυτό για τους αντικαπιταλιστές έχει η εργατική τάξη και για τους αντιιμπεριαλιστές ο λαός. Μια ιερή αγελάδα που κάποτε, άγνωστο γιατί, θα γεννήσει το μοσχαράκι του στρατηγικού τους στόχου. Παραβρεθήκαμε, τον περασμένο Ιούνη στο 11ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ και στην 12η επέτειο της κατάληψης Rosa-Nera γιατί σε αυτούς τους χώρους είναι πιο φανερά αυτά που θα περιγράψουμε. Οι  παρακάτω γραμμές, έχουν σαν πηγή το ρεπορτάζ που κάναμε στις εκδηλώσεις της Roza-Nera.

Φυσικά η εργατική τάξη ,για τους αντικαπιταλιστές, είναι η μετάφραση της λέξης λαός, μια και κάνεις από αυτούς δεν ενδιαφέρεται καν για την ίδια την ύπαρξη της εργατικής τάξης   και οι οικοδεσπότες μάλιστα θεωρούν πως οι εργάτες που δουλεύουν σε μονοπώλια και σε πολυεθνικές  είναι « πουλημένοι» επειδή παίρνουν μισθό (η χυδαιότητα της έκφρασης αποδίδει τις δικές τους εκφράσεις στην «πολιτική» τους καθημερινότητα). Το άλλο που εκπλήσσει είναι , η παντελής   αποστασιοποίηση  από καθετί το πραγματικό, επί παραδείγματι κάνουν κριτική στον καπιταλισμό ή στην Ε.Ε, σαν  να είναι οντότητες από άλλο πλανήτη, ξεχνώντας ότι καπιταλισμός και Ε.Ε είμαστε και οι ίδιοι . Είναι εχθροί της πολιτικής σκέψης με το προπαγανδιστικό τρυκ της  αντίφασης  θεωρίας και πράξης. Μόνο ένας ακραίος δογματικός της  μεθόδου  θα μπορούσε να το κάνει  αυτό, μια και  αέναα η πράξη γεννά  την θεωρία και το αντίστροφο. Αν υπήρχε πράξη χωρίς θεωρία  , τότε κάποιος  θεός  θα έλεγχε τις πράξεις  των ανθρώπων . Αυτό , όμως, που αναρωτιέται κανείς ,  δεν είναι αν οι ίδιοι διαθέτουν θεωρία, που έχουν για καθετί το επιστητό αλλά αν κάνουν πολιτικές πράξεις. Έχουν θεωρίες που μάλιστα λειτουργούν σαν απόλυτοι κανόνες, έχουν θεωρία για το πώς να κάθεσαι όταν συζητάς, ποιες λέξεις πρέπει να χρησιμοποιείς και ποιες όχι, για το τι θα φας και από πού θα το αγοράσεις, ποια συναισθήματα είναι επιτρεπτά και ποια όχι. Η ζωής τους, σε κάθε της εκδήλωση, είναι απολύτως ελεγχόμενη  και το έλεγχο δεν τον έχει κάποιος επίσημος μηχανισμός, αλλά ο καθένας ελέγχει τον σύντροφο του. Εκπληκτικός είναι και ο κομφορμισμός  τους, κάνουν τα ίδια πράγματα κάθε μέρα τις  ίδιες ώρες και συχνά στις ίδιες ημερομηνίες κάθε χρόνο. Οι πράξεις σε έκτακτες περιπτώσεις, είναι μια επανάληψη των κλισέ  που έχουν για  κάθε γεγονός, εδώ και σχεδόν 100 χρόνια.  Οι πράξεις τους συμβάλουν στην ακινησία της κοινωνίας, άρα δεν είναι ούτε  καν δράσεις, αρά δραστηριότητες όπως τα παιδιά στην προσχολική και σχολική ηλικία. Η απόλυτη εξουσιαστική δομή που εξαφανίζει την ατομικότητα υπέρ του ατομικισμού. Παράλληλα είναι  ενάντια ι σε καθετί που συμβάλλει  στην απόλαυση και την ηδονή. Ένα  κομμάτι μουσικής, ένας ζωγραφικός πίνακας, ένα φιλμ , ένα μυθιστόρημα, ένα καλό φαγητό , η ερωτική σχέση θεωρούνται επίκτητες ανάγκες  και αντιμετωπίζονται σαν τον γυναικείο πειρασμό στα ανδρικά μοναστικά τάγματα. Όλα αυτά που περιγράψαμε, δεν τα διαβάσαμε κάπου, τα γνωρίζουμε από την καθημερινή  παρατήρηση .  Μια τόσο απόλυτη φυλακή, προφανώς θα κατέρρεε , αν τα μέλη  αυτών των οργανώσεων  ήταν σκεπτόμενα. Πραγματικά δεν είναι αντίπαλοι των θεωριών αλλά της σκέψης. 


Πριν συνεχίσουμε, να πούμε ότι η Ελληνική αριστερά, τα κινήματα και η αναρχία, δεν χρησιμοποιεί την λέξη  λαός με την Μαρξική εκδοχή  του εργατικού κινήματος  δηλαδή τα μεσαία στρώματα, διάκριση αναγκαία γιατί αυτό το ρεύμα  αναπτύχτηκε σε αντιπαράθεση με τον λαϊκισμό  που κυριαρχούσε στο εργατικό κίνημα. Επανερχόμενοι τώρα στο ζήτημα της θεωρίας η αριστερά και αναρχία  δεν διαθέτουν  πολιτική θεωρία  και κοσμοαντίληψη γιατί εκφράζουν τους μικροϊδιοκτήτες  που η σκέψη τους δεν μπορεί να ξεφύγει από τον θετικισμό και την εμπειρία. Τόσο η αστική τάξη , όσο και η εργατική από την θέση τους οι σχέσεις που συνάπτουν είναι καθαρά ανθρώπινες σε αντίθεση με τους μικροϊδιοκτήτες της πόλης  και τους αγρότες  που οι σχέσεις τους πάντα διαμεσολαβούνται  από την ατομική τους ιδιοκτησία. Οι καπιταλιστές διαθέτουν ιδιοκτησία η οποία τους είναι άχρηστη αν αυτή δεν παράγει αξία  και αυτό γίνεται  μέσω των εργατών που συνάπτουν μαζί τους την σχέση της μισθωτής εργασίας που είναι κοινωνική σχέση δηλαδή σχέση ανθρώπων . Οι καπιταλιστές και οι εργάτες  έχοντας την εμπειρία των ανθρώπινων σχέσεων μπορούν  να αποκτήσουν μια γενική  εικόνα της πραγματικότητας  άρα να έχουν αντίληψη του κόσμου και πολιτική σκέψη, σε αντίθεση  με τον λαό που η διαφυγή από τον μικρόκοσμο του, αποτελεί για αυτόν τον πιο πραγματικό φόβο . Αναφερθήκαμε στον Μαρξ , όχι γιατί σαν αυτόν βλέπουμε τον απόλυτο κριτή της αλήθειας ένα ρόλο που και ο ίδιος , όταν ζούσε σιχαινόταν, ούτε ότι  είναι άχρηστο να διαβάζεις οτιδήποτε άλλο πλην του έργου του, αλλά γιατί οι ήρωες μας χρησιμοποιούν το κύρος του στην κατάρτιση των ιερών τους βιβλίων. Ακόμα και όταν οι αναρχικοί που θέλουν να δείξουν  κομμουνιστές το έργο του διαστρέφουν.

Για να δώσουν υπόσταση , στην πολιτική τους ή καλύτερα στην  ανυπαρξία της, λένε πως η εργατική τάξη   είναι   από την φύση της επαναστατική. Μα αν είναι από την φύση της επαναστατική τότε είναι άχρηστα τα κόμματα ,οι συνελεύσεις , τα κινήματα της αριστεράς και της αναρχίας. Βέβαια, το θύμα τους το έργο του Μαρξ, λέει πως η εργατική τάξη από την θέση της , μπορεί αν αποκτήσει  κοινωνική συνείδηση να γίνει επαναστατική . Η  εργατική τάξη μπορεί να αποκτήσει  επαναστατικό ρόλο στην ιστορία γιατί είναι βασική τάξη της κοινωνίας , χωρίς να είναι κυρίαρχη, χωρίς αυτήν δεν υφίσταται η βασική κοινωνική σχέση αυτής της μισθωτής  εργασίας , χωρίς αυτήν την σχέση, οι κοινωνίες μας θα εξαφανιζόταν, επίσης μπορεί, για τους λόγους που περιγράψαμε , να αποκτήσει  συνολική εικόνα του κόσμου, πιο γενικευμένη από  άλλες κοινωνικές τάξεις γιατί οι εργατικές τάξεις  των διάφορων χωρών δεν έχουν, εν γένει , αντίθετα συμφέροντα. Στους αιώνες της εμπορευματικής παραγωγής, η εργατική τάξη δεν λειτούργησε ως επαναστατική τάξη στην κυριολεξία, γιατί δεν αρκεί η θέση αλλά και το βάθος που γνωρίζουμε τον κόσμο μας συνολικά ως άνθρωποι. Σήμερα έχουμε την δυνατότητα να  γνωρίσουμε καλύτερα τον κόσμο μας, μιας και η παγκοσμιοποίηση  και θεσμοί όπως η Ε.Ε, έχουν συνδέσει τις ζωές μας με πολύ πιο στενό τρόπο, από την εποχή των μεγάλων αφηγήσεων. Η αντίληψη ότι η εργατική τάξη είναι φύση επαναστατική της αριστεράς και της αναρχίας δείχνουν ότι λειτουργούν ως θρησκευτικές αιρέσεις,  μόνο ένας θεός ( σαν τέτοιος λειτουργεί η  φύση) μπορεί να δώσει πριν την γέννηση τους πνευματικές ιδιότητες σε κάποιους ανθρώπους. Η αριστερά δίνοντας  στην εργατική τάξη του μεσσία της πολιτικής, δείχνει  ότι δεν έχει πολιτική ενώ παράλληλα δίνουν στον εαυτό τους  θεϊκή υπόσταση και ανωτερότητα από τους άλλους.   
Η αριστερά, δεν  περιγράφει τον κόσμο που επαγγέλλεται, τις κοινωνικές του σχέσεις  τους ηθικούς  του κώδικες  , δεν έχει αναφορά σε κοινωνικές ομάδες . Έχει μόνο την εικόνα του εαυτού της και κατά συνέπεια έχει το απωθημένο της  εξουσίας . Η άνοδος   του Σ.Υ.Ρ.Ι.Ζ.Α ,  μεγεθύνει  τις αυταπάτες  της .  Η μορφή όμως της κοινωνίας  ή καλύτερα η μη μορφή της κοινωνίας που επαγγέλλεται, επηρεάζει   στο  ιδεολογικό επίπεδο  την σημερινή κατάσταση,  μέσω της μορφής οργάνωσης της  και της  καθημερινότητα των μελών της. Είναι κωδικοποίηση  της ακραίας φοβικής  συμπεριφορά του ανθρώπου που αισθάνεται ότι απειλείται από τους πάντες. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής είναι ένα από τα αποτελέσματα  της επιρροής που έχει η δομή και η καθημερινότητα της αριστεράς  και της  αναρχίας.


Η κοινή πολιτική πορεία των ηρώων μας με την Χρυσή Αυγή και η άνοδος της  ακροδεξιάς στην Ευρώπη σηματοδοτεί  την γέννηση ενός τέρατος. Αν ο καπιταλισμός των νοικοκυραίων και των μαγαζατόρων νικήσει της ποιο προοδευτικές μορφές  του,  τότε το τέρας αυτό θα νικήσει.  Η νίκη του που περιλαμβάνει και την διάλυση  της Ε.Ε, η ήπειρος θα  περάσει ένα νέο μεσαίωνα.