Κυριακή 22 Μαΐου 2016

ΟΙ ΑΣΣΟΙ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ «…Ο Μουράτης έχει δίκιο το γράψε και η Αθλητική…..»



                                           


Θα διηγηθούμε μια ιστορία στα όρια του μύθου. Τα  γεγονότα αυτά συνέβησαν στα 1956, επτά χρόνια μετά τον εμφύλιο, μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν η μοναδική  κοινωνική δραστηριότητα που έδινε  χαρά και διασκέδαση, σε χιλιάδες ανθρώπους. Μια διεθνή, μάλιστα επιτυχία, σε αυτόν τον χώρο, θα έδινε την αίσθηση της απόδρασης από ένα ζοφερό παρόν. Ο αγώνας ήταν ανάμεσα στην Εθνική μας και τον κακό της δαίμονα την Β! Ιταλίας, που στο παρελθόν μας φιλοδωρούσε σε κάθε αγώνα με αρκετά γκολ. Φυσικά, ο χώρος που φιλοξένησε το ματς ήταν ο Λεωφόρος, το μοναδικό  γήπεδο στο οποίο μπορούσε να δοθεί, διεθνής  αγώνας. Ο αγώνας, ήταν επίσημος στα πλαίσια του Προολυμπιακού τουρνουά. Στο πρώτο ημίχρονο, η αντίσταση της Εθνικής μας, με μεγάλη απόδοση της αμυντικής γραμμής και ειδικά του τερματοφύλακα Στάθη Μανταλόζη, κράτησε ανέπαφη την εστία μας. Γεγονός που έκανε τους φιλάθλους να ελπίζουν σε αξιοπρεπή ήττα. Όταν μάλιστα πέρασαν και είκοσι λεπτά από το δεύτερο και βρισκόμασταν ακόμα στο  μηδέν, άρχισαν  οι πρώτες ελπίδες πως κάτι μεγάλο θα συνέβαινε. Ελπίδες που φάνηκαν να διαψεύδονται, όταν η Ιταλία άνοιξε το σκορ στο εβδομηκοστό λεπτό. Όμως οι διεθνείς, δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη και δέκα λεπτά μετά ισοφάρισαν με φάουλ του Μουράτη, έξω από την περιοχή. Για τους διεθνείς η διατήρηση του αποτελέσματος, θα ήταν η  πιο ευτυχισμένη στιγμή στην ζωή τους και για την ζωή των φιλάθλων, για τους Ιταλούς όμως  θα ήταν διασυρμός. Έτσι, μερικά λεπτά αργότερα, έδειξαν την αρνητική πλευρά του ταπεραμέντου τους, σε μια διεκδίκηση στον αέρα ο Ιταλός φόρ έδωσε μια αγωνιά στον Λυνοξυλάκη που τον έστειλε λιπόθυμο στο χορτάρι και στα αποδυτήρια. Ήταν τόσο σοβαρός ο τραυματισμός του που μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο, εν αγνοία των συμπαιχτών του. Μετά από αυτό το γεγονός, ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι ζητούσα πλέον την νίκη. Εκδίκηση και δικαιοσύνη μαζί. Πράγματι, μερικά λεπτά πριν την λήξη, το δεκάρι της Α.Ε.Κ ο Κώστας Πούλης,  ανέτρεψε με ατομική προσπάθεια την Ιταλική άμυνα και έστειλε την μπάλα στα δίκτυα.  Με το σφύριγμα της λήξης  όλη η ποδοσφαιρική  Ελλάδα ζούσε της πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωή της. 

 Οι διεθνείς επέστρεψαν περιχαρής στα αποδυτήρια για να ανακοινώσουν στον Λυνοξυλάκη, ότι πήραν το αίμα του πίσω. Έμαθαν όμως έντρομοι, ότι ο Κωστάκης, ήταν στο νοσοκομείο και ο Μουράτης, έχοντας στο μυαλό του έντονα το συναίσθημα της αδικίας  που συνέβη στο συμπαίχτη του, όρμισε μαινόμενος στα Ιταλικά αποδυτήρια και έδειρε τον δράστη. Την επόμενη μέρα το Ανώτατο Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο, σε μια συνεδρίαση κεκλισμένων των θυρών αποφάσισε  να τιμωρήσει  τον Μουράτη. Πιστοί στο κλίμα της εποχής , που ήθελε να δείχνουμε, ότι είμαστε πολιτισμένη χώρα και μπορούμε με όπλα τον πολιτισμό των προγόνων και την πατροπαράδοτη Ελληνική φιλοξενία να αναπτύξουμε τουρισμό  και ο Μουράτης, χτύπησε φιλοξενούμενο, έτσι έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Η είδηση διέρρευσε στον τύπο. Η Αθλητική Ηχώ, εφημερίδα του Παναθηναϊκού και μητέρα της αθλητικής δημοσιογραφίας, ξεσήκωσε τον  φίλαθλο κόσμο, με πύρινα άρθρα ενάντια στην αδικία που συνέβη στον αρχηγό του Ολυμπιακού. Όταν μάλιστα, ο Μουράτης, πήγε να απολογηθεί στο Συμβούλιο, πήγε με συνοδεία δεκάδων φιλάθλων που οργάνωσαν αυτοσχέδια διαδήλωση.  Μέρος του Συμβουλίου, είχε τόσο πολύ ανησυχήσει,  από  τις αντιδράσεις των φιλάθλων, ώστε ήθελε να περάσει το θέμα, με δημόσια  συγνώμη του Μουράτη και  μια μικρή τιμωρία.  Προσπάθησαν με πλάγιους τρόπους να κάνουν τον Μουράτη να παραδεχθεί ότι έχει μετανιώσει και ότι έκανε το έκανε εν βρασμώ ψυχής. Ο Μουράτης δεν ενέδωσε.. Πριν να βγει έξω ο Μουράτης, εισέβαλαν, στο συμβούλιο, σχεδόν με την βία οι Μανταλόζης, Πούλης, Πετρόπουλος, και δήλωσαν πως και αυτοί φεύγουν από την Εθνική αν διώξουν τον Μουράτη. 


 Τα γεγονότα, αυτά, δείχνουν  την διαχρονική πρόθεση κάθε εξουσίας για το έλεγχο του ποδοσφαίρου και την πλήρη αποξένωση  της από το ποδόσφαιρο ως κοινωνικό φαινόμενο. Στον ηθικό κώδικα του ποδοσφαίρου, μπορείς να διεκδικείς την νίκη μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, που δεν διαστρέφουν την ουσία του, το χτύπημα σε αντίπαλο που τον τραυματίζει σοβαρά, είναι η πιο βίαια παραβίαση αυτού του κώδικα και τόσο ο ποδοσφαιριστής της Ιταλίας και κύρια ο διαιτητής , που έπρεπε να τον προστατεύει, τον παραβίασαν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Η μπάλα  είναι επίσης η κατ’ εξοχήν, εκδήλωση της ζωής, που σε κάνει να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις και η αγάπη προς μια ομάδα είναι ο φορέας που δίνει μοναδικότητα σε αυτήν την σχέση. Οι ποδοσφαιριστές, που αποχώρισαν από την Εθνική , ήταν εκείνοι που  αποτελούσαν, την ταυτότητα των ομάδων τους, αυτό που στην πραγματικότητα αγαπάμε όταν γινόμαστε οπαδοί κάποιου συλλόγου. Για τον Εθνικό , την  ομάδα των ανώτερων στρωμάτων της  κοινωνίας του Πειραιά, ο Στάθης Μανταλόζης ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδιοσυστασίας  του. Γνωστός , για το ήθος και την εντιμότητα του κυρίως όμως για την δύναμη του χαρακτήρα του που τον αναδείκνυε πάντα σε ψυχή της ομάδας που αγωνιζόταν. Ήταν αυτός που στην ουσία οργάνωσε την αντίδραση των διεθνών, ήταν επίσης ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας  της  εποχής  του και όχι μόνο. Ο Κώστας Πούλης, έκφραζε τον μποέμικο χαρακτήρα της Α.Ε.Κ, παίχτης μεγάλης τεχνικής  που δεν έκανε όμως καριέρα, όπως και τόσοι και τόσοι που πέρασαν από  αυτό το συλλόγο.  Ο  Παναθηναϊκός , η ομάδα της Αθηναϊκής αριστοκρατίας, που έπαιζε πάντα τεχνικό και καινοτόμο ποδόσφαιρο, έβρισκε στο πρόσωπο του Κώστα Λυνοξυλάκη, ένα κατ’ εξοχήν εκφραστή αυτής της ταυτότητας. Ο Κώστας, καταγόταν από τα υψηλά μεσαία στρώματα, φοιτητής του Πολυτεχνείου και ποδοσφαιριστής πρόδρομος της θέσης του λίμπερο, ένας πρώιμος Μπεκεμπάουερ.  Ο Πετρόπουλος, ο αριστοκράτης Δον Ζουάν, δεν ήταν τόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής, όσο  αργότερα προπονητής. Ο Ανδρέας Μουράτης, ίσως ήταν ο ποδοσφαιριστής που έκφρασε όσο κανένας άλλος την Ολυμπιακή ταυτότητα. Ήταν εργάτης , από φτωχή εργατική οικογένεια, γνωστός για το θάρρος, το πάθος, την αγωνιστικότητα του, δεν τα παρατούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πολύπλευρο ταλέντο, «πρώτος και στην άμυνα άσσος σέντερ-φορ», σύμφωνα με το τραγούδι που γράφτηκε με βάσει τα γεγονότα που περιγράφουμε. Αν εκείνη την στιγμή, ο ποδοσφαιρικός κόσμος υποχωρούσε, το ποδόσφαιρο  θα έχανε την αισθητική, την ιστορία του και αυτό το κάτι, που ενώνει και διαχωρίζει με τόσο απόλυτο τρόπο τους ανθρώπους , για να τους ενώσει ξανά, κάτω από το ποδοσφαιρικό φετίχ, την μπάλα. Η Αθλητική Ηχώ, κύριος εκφραστής του ποδοσφαιρικού κόσμου, συνέχισε να μάχεται και να ξεσηκώνει τους φιλάθλους. Συγχρόνως, όμως, η καλή εμφάνιση της Εθνικής στο Μεσογειακό κύπελλο με την Ισπανία, φόβισε την ηγεσία του ποδοσφαίρου πως μια ενδεχόμενη αποτυχία στο εν λόγω κύπελλο θα βάρυνε αποκλειστικά εκείνη.  Αποτέλεσμα, όλων αυτών, των παραγόντων,    οδήγησε στην ανάκληση της απόφασης και την επιστροφή των διεθνών στην Εθνική. Οι διεθνείς μαζί με τους φιλάθλους και των τριών ομάδων, γιόρτασαν την νίκης τους, στο  στέκι των φιλάθλων του Εθνικού.


Η ιστορία μας που μαζί, ποδοσφαιριστές της Α.Ε.Κ, του Π.Α.Ο του Εθνικού και του Ολυμπιακού, ως ένας άνθρωπος αγωνίστηκαν για κάτι που θεωρούσαν ότι είναι δίκαιο, αγγίζει, προβεβλημένη στο σήμερα του ποδοσφαίρου, τα όρια του μύθου.  Είναι ένας μύθος τόσο αληθινός όσο η αλήθεια και τόσο αλήθεια όσο ένας μύθος.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου