Τρίτη 23 Ιουνίου 2015

Το Φρεάτιο: ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ

Το Φρεάτιο: ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ: ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΕΓΕΡΣΕΙΣ Μόνο με την εξέγερση ο άνθρωπος αντιδρά στο παράλογο και δίνει νόημα στην ύπαρξη του. Η εξέγε...

Το Φρεάτιο: Παιδοκτονία

Το Φρεάτιο: Παιδοκτονία:                                  Παιδοκτονία Η παιδοκτονία και γενικά η εγκληματικότητα ανάμεσα σε μέλη της ίδιας οικογένειας...

Το Φρεάτιο: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΒΛΑ

Το Φρεάτιο: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΒΛΑ: ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΒΛΑ  Ένα από τα πράγματα που δεν ομολογούμε στον εαυτό μας, είναι ότι καθόλου δεν επι δ ιώκουμε   την απόλαυση...

Το Φρεάτιο: ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Του Κων/νου Κ. Κνιθάκη

Το Φρεάτιο: ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Του Κων/νου Κ. Κνιθάκη:                                   ΝΕΑ ΑΡΜΟΝΙΑ ΟΟΥΕΝ ΠΡΩΤΑ   Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ  Του Κων/νου   Κ. Κνιθάκη «Όποιος δεν φοβάται το πρ...

Το Φρεάτιο: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΛΟΥMΠΕΝ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΩΝ

Το Φρεάτιο: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΛΟΥMΠΕΝ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΩΝ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΛΟΥMΠΕΝ ΤΣΑΡΛΑΤΑΝΩΝ Μέχρι τώρα στην πολιτική ιστορία κάθε κυβέρνηση προσέφερε κάποιο έργο, εξυπηρετούσε κάποια σ...

Το Φρεάτιο: ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ

Το Φρεάτιο: ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ: ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΗΣ ΡΗΞΗΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ Ορισμένοι μιλάνε για ρήξη , θεωρώντας την λέξη συμβιβασμό συνώνυμο της προδοσίας...

Το Φρεάτιο: Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ)

Το Φρεάτιο: Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ (Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ):                                                       Ο ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ                                    (Η ΚΡΙΣΗ ΤΗΣ...

ΟΙ ΞΕΡΟΛΙΘΙΕΣ



                          ΟΙ ΞΕΡΟΛΙΘΙΕΣ

Οι πεζούλες ,οι «αιμασιές» των αρχαίων, αποτελούν χαρακτηριστικό  γνώρισμα του ημιορεινού τοπίου. Είναι η πιο απλή, η πιο εντυπωσιακή και η πιο σοφή επέμβαση στο περιβάλλον. Δημιουργούν γόνιμη καλλιεργήσιμη  γη, προστατεύουν το έδαφος από την διάβρωση και αποτελούν καταφύγιο της άγριας ζωής.
Στην Κρήτη δεν υπάρχει ορεινή ή ημιορεινή περιοχή χωρίς πεζούλες. Δεν έχουν, βέβαια, την πυκνότητα των Κυκλαδίτικων, κρύβουν όμως ,τον ίδιο ανθρώπινο μόχθο. Πόσες πλαγιές θα ήταν άγονες αν δεν βρισκόταν χέρια να χτίσουν τάφρους και να σχηματίσουν μικρές επίπεδες επιφάνειες  άλλοτε για να καλλιεργήσουν ελιές και αμπέλια και άλλοτε να σπείρουν δημητριακά ;
Οι απλές ξερολιθικές  κατασκευές, που ο τεχνολογικός μας πολιτισμός τις περιφρόνησε, μαρτυρούν την προσπάθεια των αγροτών να εξανθρωπίσουν το χώρο, να δαμάσουν την φύση.
Η ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΞΕΡΟΛΙΘΙΑΣ
Η περιβαλλοντική σημασία των αναβαθμίδων(πεζούλες)είναι τεράστια. Αρκεί να σκεφτούμε πως θα ήταν το νησιώτικο  τοπίο ,αλλά και το τοπίο των ορεινών περιοχών χωρίς αυτές. Θα ήταν σκληρό, άγονο, αφιλόξενο με απότομες κλίσεις, χωρίς καλλιέργειες, αφού δεν θα υπήρχαν επίπεδες εκτάσεις και εδάφη για καλλιέργεια. Επομένως η επιβίωση σε αυτό το περιβάλλον θα ήταν δύσκολη αν όχι αδύνατη.
Είναι γνωστό και στους ανθρώπους που ζουν σε αναβαθμισμένες  περιοχές, αλλά και στους ειδικούς , ότι οι ταπεινές πεζούλες συγκρατούν τα νερά της βροχής και αποτρέπου πλημμυρικά  φαινόμενα. Τα νερά ποτίζουν τη γη, εμπλουτίζουν τους υπόγειους υδροφορείς, τροφοδοτούν τις πηγές, δίνουν ζωή ακόμη  και στην άγρια  βλάστηση. Το νερό μένει πάνω στα διαδοχικά επίπεδα και διαφεύγει από τις ξερολιθιές με ομαλή ροή χωρίς να παρασύρει  το έδαφος, ,συμβάλλοντας έτσι στην αποτροπή της καταστροφικής διάβρωσης των εδαφών. Διαφορετικά όλο το γόνιμο χώμα θα παρασυρόταν στη θάλλασα.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΞΕΡΟΛΙΘΙΩΝ
Κοιτάζοντας κάποιο ελληνικό νησί από την θάλασσα βλέπει κανείς το θαυμαστό σύνολο που δημιούργησε η φύση και άνθρωπος. Οι πεζούλες ξεκινούν από την ακροθαλασσιά και φτάνουν έως τα βουνά. Ανάμεσα  στις πέτρες βλέπεις καθαρά το θαύμα της ζωής, το τοπίο πρασινίζει.. ελιές , αμυγδαλιές, αμπέλια, συκιές, αχλαδιές, όλος ο πλούτος της ελληνικής φύσης. Δεν χρειάζεται  όμως  πολύ να καταλάβει κανείς πως αυτή η μακραίωνη ιστορία βρίσκεται κάπου στο τέλος της. Ελάχιστες ξερολιθιές χτίζονται σήμερα, ελάχιστες επισκευάζονται ενώ η κατασκευή νέων καλλιεργήσιμων λουρίδων γης στα επικλινή εδάφη μας αποτελεί εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.  Οι αλλαγές στην νησιωτική οικονομία, η ανάγκη για μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι οι βασικές αιτίες για αυτήν την καταστροφή. . τα μικρά χωράφια άρχησαν να μετατρέπονται σε «οικόπεδα» για σπίτια, ξενοδοχεία και άλλες τουριστικές εκμεταλλεύσεις. Ο αγροτικός χώρος άρχισε να αλλάζει χαρακτήρα, να συρρικνώνεται, να ρημάζει και οι μικρές αστικές ζώνες άρχισαν να επεκτείνονται εκεί που κάποτε καλλιεργούσαν σιτάρι κριθάρι φάβα. Έτσι άρχησε να γράφεται το τέλος μιας εντυπωσιακής ιστορίας που η αρχή της τοποθετείται στα προϊστορικά χρόνια.


ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΕΖΟΎΛΕΣ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ
Όπως θα περιμέναμε στην πιο απομονωμένη επαρχία του νομού μας έχουμε τις πιο αρχαίες πεζούλες και ξερολιθιές. Οι περισσότερες πεζούλες χρονολογούνται στα χρόνια της Ενετοκρατίας(1211- 1669) και της Τουρκοκρατίας(1669-1889). Όμως οι  μελέτες (S.PRICE  και L.NIXON)  δείχνουν , ότι πολλές από τις πεζούλες στα Σφακιά, είναι αρχαίες.
Βορειοδυτικά της χερσονήσου Φοίνικα- Λουτρού οι πεζούλες στις απότομες πλαγιές στηρίζουν αρχαία ελαιόδεντρα. Ένα από αυτά έχει διάμετρο 4,5 μέτρα γεγονός ιδιαίτερα  σημαντικό , αφού  το δένδρο αναπτύσσεται αργά λόγω του ότι βρίσκεται σε άγονο περιβάλλον. Υπολογίζουν ότι φυτεύτηκε είτε στα Ελληνιστικά είτε στα Ρωμαϊκά χρόνια.

Στην Ανώπολη, στη θέση μιας αρχαίας πόλης της δυτικής Κρήτης, οι πεζούλες χτίστηκαν πάνω στα ερείπια.. μερικές από αυτές περιέχουν προϊστορικά όστρακα, κυρίως στα γεμίσματα , πίσω από τις ξερολιθιές. Άλλες μπορούν να χρονολογηθούν στα ύστερα Ρωμαϊκά χρόνια. Παρακολουθώντας  το παράδειγμα της αρχαίας Χώρας μέσα στο φαράγγι της Σαμαριάς, οι μελετητές πιστεύουν  ότι υπάρχουν πεζούλες που χρησημοποιήθηκαν από τους ανθρώπους οι οποίοι εγκατέλειψαν αυτήν την περιοχή στα ύστερα ρωμαϊκά  ή πρωϊμαμα βυζαντινά χρόνια.
Κοντά στο Χωριό Κομητάδες οι πεζούλες στηρίζουν ελαιόδεντρα  άνω των 500 χρονών. Στον οικισμό Βρασκάς   οι ελιές των αναβαθμίδων έχουν φυτευτεί ανάμεσα στο 1400-και το 1500μ.χ. Στον Προφήτη Ηλία Σφακίων δυο ελιές με δικές τους πεζούλες έχουν ηλικία 600-700 ετών.
Τέλος όσο αφορά στις περιοχές της Ανώπολης και τις Αράδενας οι πεζούλες λόγω των ελαιοδέντρων που συγκρατούν, θα πρέπει να χρονολογούνται πριν τον 18ο αιώνα.

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

ΑΠΟ ΤΟ: RIZOPOYLOS/POST Η Αριστερά -του ψεύδους- πέθανε! Ζήτω η Αριστερά!!!



ΑΠΟ ΤΟ: RIZOPOYLOS/POS
Η Αριστερά -του ψεύδους- πέθανε! Ζήτω η Αριστερά!!!

Γραφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης

Μέρα με την ημέρα αποδεικνύεται -για πολλοστή φορά- ότι η απόσταση από τα παχειά λόγια και τις μεγαλεπήβολες διακηρύξεις μέχρι την ωμή πραγματικότητα είναι πολύ μεγάλη. Τα μνημόνια δεν σκίσθηκαν ούτε καταργήθηκαν με ένα νόμο ενός άρθρου! Μόλις προχθές, ο Νίκος Φίλης, ανερυθρίαστα, δήλωσε ότι «το μνημόνιο δεν μπορεί να ξηλωθεί» και ότι στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είχαν «την ψευδαίσθηση ότι η δημοκρατία θα υπερίσχυε των τελεσιγράφων»!
Με άλλα λόγια, ο Νίκος Φίλης απλώς είπε το προφανές: Όλα όσα έλεγαν τόσα χρόνια ήταν φούμαρα, μας πούλαγαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Μετατρέποντας τις ψευδαισθήσεις τους σε πολιτική, οδήγησαν τη χώρα στην απόλυτη ταπείνωση και διεθνή απομόνωση! Μέσα σε 4,5 μήνες άδειασαν τα δημόσια ταμεία, στέγνωσαν το τραπεζικό σύστημα και έριξαν την οικονομία στην βαθύτερη μεταπολεμική ύφεση! Αυτό ήταν το αποτέλεσμα του συσσωρευμένου ψεύδους που οδήγησε τη χώρα στις πρόωρες και άκαιρες εκλογές.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έγινε -και πολιτική- εξουσία, όμως τίποτα δεν άλλαξε! Ίδιες και χειρότερες μικροπολιτικές τακτικές, φθηνή επικοινωνιακή διαχείριση και προπαγάνδα, διαπλοκή, οπισθοδρομικές αντιλήψεις και παραλογισμός, ξόρκισμα όσων τρέχουν προς το μέλλον, σε πλήρη ταύτιση με τους ημιμαθείς συνωμοσιολάγνους οπαδούς του μικρόνοα Καμμένου.
Ουδέν κακόν αμιγές καλού! Η παταγώδης αποτυχία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ακόμη και αν κερδηθεί λίγος χρόνος με μια συμφωνία που -ούτως ή άλλως- δεν μπορεί να εφαρμοσθεί, είναι δεδομένη. Το μοντέλο της παρανοϊκής Αριστεράς, της Αριστεράς του ψεύδους, της Αριστεράς του τίποτα, θα τελειώσει.
Όμως, στις δημοκρατίες, όπως και στη φύση, δεν υπάρχουν κενά. Ο πολιτικός χώρος που ιστορικώς εξέφραζαν τα ψευδεπίγραφα ελληνικά αριστερά κόμματα δεν μπορεί, ούτε πρέπει να εξαφανισθεί, το πολίτευμα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς αντιπολίτευση. Και, επί τέλους, η χώρα χρειάζεται μια αληθινή αντιπολίτευση, μια αντιπολίτευση δομική και ουσιαστική! Όταν θα ξεφουσκώσει το εκλογικό ποσοστό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όταν οι πρώην πελάτες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. απογοητευθούν και από το νέο τους πάτρωνα, ο χώρος της αριστεράς θα επανέλθει στα ιστορικά του ποσοστά, δηλαδή περίπου στο 15% έως 20%, το οποίο θα αυξομειώνεται αναλόγως της πολιτικής και -δευτερευόντως- της οικονομικής συγκυρίας. Βεβαίως, το Κ.Κ.Ε. θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά η ενίσχυσή του λόγω της καταρρεύσεως του ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί πρόσκαιρη, αφού το σταλινικό απολίθωμα δεν έχει ούτε μπορεί να αναπτύξει κοινωνική δυναμική.
Όμως, για ποια Αριστερά θα μιλάμε; Η ψευδεπίγραφη Αριστερά του λαϊκισμού, της διαπλοκής, της συνωμοσιολογίας και του οικονομικού παραλογισμού θα έχει συντριβεί υπό το βάρος των ψευδαισθήσεών της. Τι θα αναδυθεί στη θέση της;
Ανέκαθεν, η Αριστερά είχε συνδέσει την ύπαρξή της με επαναστατικές και ριζοσπαστικές διακηρύξεις και προθέσεις.
Οι αριστερές επαναστάσεις οδήγησαν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα και στη φρίκη των γκουλάγκ, των Ερυθρών Χμερ, του μαοϊσμού και της γειτονικής μας Αλβανίας. Ο λενινισμός και το γνήσιο τέκνο του, ο σταλινισμός, προδιέγραψαν το αποτέλεσμα κάθε επαναστατικής διαδικασίας. Η επανάσταση δεν είναι παχειά λόγια, δεν είναι μεγάλες υποσχέσεις, ούτε στεφάνια με κόκκινα γαρύφαλλα, η επανάσταση είναι πράξεις! Και, τις πράξεις των αριστερών επαναστάσεων ακόμη προσπαθεί να τις ξεχάσει η ανθρωπότητα, αλλά -και κυρίως- οι λαοί που τις υπέστησαν…
Όμως, και το στοίχημα του ριζοσπαστισμού η Αριστερά το έχασε επειδή ο μεγάλος της αντίπαλος, ο καπιταλισμός και -η δίδυμη αδερφή του- η κοινοβουλευτική δημοκρατία είχαν πολύ πιο ριζοσπαστικά γονίδια από αυτά των διαφόρων -ψευδεπίγραφων- αριστερών, που ταύτιζαν το ριζοσπαστισμό με ένα στείρο «αναδιανεμητισμό», χωρίς ποτέ να αντέξουν να διανοηθούν ότι το σημαντικό δεν ήταν το «πόσο», αλλά το «πως» και το «τι»!
Σήμερα, ως επανάσταση μπορεί να εννοηθεί μόνον η αλήθεια. Οι τεχνολογικές εξελίξεις, τα μαζικά μέσα επικοινωνίας και το διαδίκτυο επιτάχυναν τον πολιτικό χρόνο, με αποτέλεσμα το ψέμα και η ανικανότητα να αποκαλύπτονται πολύ πιο γρήγορα απ” ότι στο παρελθόν.
Πόση σχέση μπορεί να έχει με την επανάσταση της αλήθειας η τυχοδιωκτική Αριστερά του Τσίπρα, που δεν διστάζει να συνασπισθεί με τον κάθε Καμμένο;
Οι σημερινοί φορείς μιας τέτοιας επαναστατικής αλήθειας είναι άτομα νέα και δημιουργικά, που ενεργούν με όραμα, αλλά σκέπτονται με ορθολογισμό, είναι δηλαδή όλοι όσοι μετέφεραν την παραγωγική διαδικασία και την δημιουργία έξω από τα παραδοσιακά βιομηχανικά πλαίσια, αυτοί που αλλάζουν τον καπιταλισμό και δίνουν νέο νόημα στη δημοκρατία μέσα από τεχνολογικά, επαγγελματικά και κοινωνικά δίκτυα που ουδείς μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει! Αυτός ο «άναρχος» νέος κοινωνικός χώρος (http://www.rizopoulospost.com/erwthmata-zhtoun-apanthseis/), με ασαφή πολιτικά χαρακτηριστικά, ίσως περισσότερο απολίτικος παρά συνειδητοποιημένος, αποτελεί μια αληθινή και γόνιμη πρόκληση για την Αριστερά που τολμά! Αυτοί οι άνθρωποι -και είναι πολλοί ακόμη και στην πατρίδα μας- είναι η ευκαιρία για την ανάδυση μιας νέας, αληθινής Αριστεράς, μιας αριστεράς που θα έχει στην πράξη υπερβεί τις δουλείες των όρων παραγωγής που ορθώς είχε αναγνωρίσει ο Κάρολος Μαρξ, αλλά ουδόλως αντελήφθησαν οι επίγονοί του. Διόλου περίεργο που η «νέα επανάσταση» ξεκίνησε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, στο κέντρο του αγγλοσαξωνικού κόσμου, στις Η.Π.Α., τη χώρα που ο Μαρξ θαύμαζε και θεωρούσε πρωτοπόρο…
Για το πολιτικό περιεχόμενο μιας τέτοιας, αληθινής και σύγχρονης Αριστεράς, μιας δημιουργικής και δυναμικής αντιπολιτεύσεως που τόσο έχει ανάγκη η Ελλάδα, θα μιλήσουμε στο επόμενο άρθρο.

ΑΠΟ ΤΟ: RIZOPOULOS / POST «Η Αριστερά της Αλήθειας»



ΑΠΟ ΤΟ: RIZOPOULOS / POSΤ

«Η Αριστερά της Αλήθειας»
Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης

Δεν ξέρω τι θα κατορθώσει να «πετύχει» ο Αλέξης Τσίπρας, για όσο διάστημα παραμείνει στην πρωθυπουργία, αλλά ήδη μπορεί να επαίρεται για την πρώτη -τεράστια- επιτυχία του, αφού κατάφερε το ακατόρθωτο: ένωσε σε κοινή διαμαρτυρία ολόκληρο το μεσαίο χώρο, το μόνο κοινό χαρακτηριστικό του οποίου είναι η φιλοευρωπαϊκή στάση! Μέχρι τώρα, ουδείς αρχηγός ή -πιο σωστά- αρχηγίσκος, είχε καταφέρει να ενώσει το χώρο έστω για μια κοινή εκδήλωση διαμαρτυρίας. Το κατάφερε, όμως, η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς!
Όντως, όμως, είναι αριστερή η κυβέρνηση Τσίπρα; Το ερώτημα δεν τίθεται λόγω της συνεργασίας με τον ανερμάτιστο και γραφικό Καμμένο, όσο λόγω του ίδιου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Πόσο αριστερή μπορεί να είναι μια κυβέρνηση που αρνείται -εν τοις πράγμασι- την ευρωπαϊκή ένταξη της χώρας; Αν, όπως έλεγε και ο Λεωνίδας Κύρκος, δεν πιστεύουμε στην ικανότητα των ευρωπαϊκών λαών να παλέψουν για τα δικαιώματά τους, τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι θα το πετύχει η ελληνική αριστερά απομονωμένη, χωρίς συμμαχίες και χωρίς τη δυναμική ενός πανευρωπαϊκού κινήματος;
Βεβαίως, η ένταξη σε μια πανευρωπαϊκή αριστερά απαιτεί και προϋποθέτει την αποδοχή όχι μόνο της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης, αλλά της ίδιας της δυτικής κουλτούρας. Και, αυτό μοιάζει αδύνατο για τον οπισθοδρομικό, μισαλλόδοξο και βαθύτατα συντηρητικό ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τον σκληρό πυρήνα του φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος της μεταπολιτεύσεως.
Επίσης, για να είμαστε δίκαιοι, μια Πανευρωπαϊκή Αριστερά πρέπει να επιλύσει αρκετά προβλήματα που εμποδίζουν τη συγκρότησή της, προβλήματα που δεν σχετίζονται με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή/και την Ελλάδα. Όμως, αυτό ακριβώς είναι ένα ακόμη πρόβλημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ή -πιο σωστά- συνολικώς της ελληνικής Αριστεράς: ο βαθύτατα αναχρονιστικός χαρακτήρας και η επαρχιακή της νοοτροπία την κρατούν μακριά από τα τεκταινόμενα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αυτό δεν ωφελεί ούτε την Αριστερά, ούτε την Ελλάδα.
Όταν, προ λίγων ημερών δημοσίευσα το άρθρο «Η Αριστερά -του ψεύδους- πέθανε. Ζήτω η Αριστερά!» ήμουν βέβαιος ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις. Κυρίως περίμενα σχόλια του τύπου «τι σε νοιάζει η Αριστερά, εσένα που δηλώνεις δεξιός;» ή «με ποιο δικαίωμα ένας δεξιός κάνει υποδείξεις για την ταυτότητα της Αριστεράς;». Ομολογώ ότι τέτοια επιχειρήματα, όσο και αν αποτελούν και προϊόν αμηχανίας, έχουν μια λογική βάση. Αλήθεια, γιατί να με νοιάζει το μέλλον της Αριστεράς; Γιατί να μην ονειρεύομαι -κι εγώ- την πλήρη εξαφάνισή της από το πολιτικό στερέωμα, ως αποτέλεσμα της καταστροφικής πολιτικής του Αλέξη Τσίπρα;
Αντιθέτως, είχα σχόλια μάλλον υβριστικά, στην καλύτερη περίπτωση ειρωνικά. Δυστυχώς, το επίπεδο της πολιτικής αντιπαραθέσεως είναι πολύ χαμηλό και θα γίνεται ακόμη χαμηλότερο όσο συνεχίζει να κυριαρχεί η γενιά του Πολυτεχνείου και οι επίγονοί της. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας σήμερα, το σχόλιό μου για τον «ελληνικό ‘68», τον πραγματικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου και των κινημάτων της δεκαετίας του ’70, θα το αναπτύξω σε ένα επόμενο άρθρο. Σήμερα θα επιμείνω στο «γιατί η Αριστερά» και «ποια Αριστερά», ερωτήματα αλληλένδετα και με διαφορετική απάντηση, αναλόγως ποιο τίθεται πρώτο κάθε φορά.
Είπα και στο προηγούμενο άρθρο μου ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη μιας «αληθινής και σύγχρονης Αριστεράς, μιας δημιουργικής και δυναμικής αντιπολιτεύσεως» ενώ εξήγησα ότι «οι σημερινοί φορείς της επαναστάσεως είναι άτομα νέα και δημιουργικά, που ενεργούν με όραμα, αλλά σκέπτονται με ορθολογισμό, είναι δηλαδή όλοι όσοι μετέφεραν την παραγωγική διαδικασία και την δημιουργία έξω από τα παραδοσιακά βιομηχανικά πλαίσια, αυτοί που αλλάζουν τον καπιταλισμό και δίνουν νέο νόημα στη δημοκρατία μέσα από τεχνολογικά, επαγγελματικά και κοινωνικά δίκτυα που ουδείς μπορεί να ελέγξει και να χειραγωγήσει!». Είναι προφανές ότι στο πλαίσιο αυτό δεν έχει θέση η Αριστερά της πολιτικής πατρωνείας των συνδικαλιστών και των πάσης φύσεως ευνοημένων του πελατειακού πολιτικού συστήματος, δεν έχει θέση η Αριστερά της διαπλοκής και της οπισθοδρόμησης.
ΓΙΑΤΙ η Αριστερά, εκ φύσεως, δεν μπορεί παρά να είναι φορέας προόδου και εξελίξεως, όχι θεματοφύλακας της αντίδρασης και των πελατειακών κεκτημένων. ΓΙΑΤΙ η Αριστερά, ως θέση, προωθεί και αναδεικνύει το νέο, επιζητά την κοινωνική εξέλιξη για να βελτιώσει την θέση των λιγότερο ευνοημένων και των πάσης φύσεως αδυνάτων, όσων το πολιτικό, το οικονομικό και το κοινωνικό σύστημα κρατούν στη γωνία ή στο περιθώριο. Δε φαντάζομαι να πιστεύει κανείς ότι η εκλογική πελατεία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. που μετακόμισε στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει σχέση με τους αδυνάτους και αδικημένους… όση, δηλαδή, έχουν ο Νίκος Ρωμανός και ο υιός Βούτσης με τους ιδεολόγους αγωνιστές και επαναστάτες που έγιναν λαϊκά σύμβολα αντίστασης, αλλά -και κυρίως- σύμβολα δημοκρατίας!
Όμως, ΠΟΙΑ Αριστερά θα μπορούσε να αποτελεί την ευθεία συνέχεια εκείνων των παλαιών επαναστατών; Η δική μου απάντηση είναι απλή και προφανής: μόνον η Αριστερά των Θεσμών μπορεί!
- Η Αριστερά που αντί να παραμυθιάζει το λαό με τις αντιμνημονιακές ανοησίες του κάθε ημιμαθούς «ψεκασμένου», αντί να ανταγωνίζεται σε παραλογισμό το Σώρρα και τους ομοίους του θα μιλά για την απαξίωση των θεσμών που μετέτρεψαν την δημοκρατία σε φαυλοκρατία και την διαπλοκή σε εξουσία.
- Μια Αριστερά που θα θέσει ως πολιτικό της πρόταγμα την συνταγματική αναθεώρηση ώστε να προκύψει ένα πολίτευμα πλήρους διαχωρισμού των εξουσιών και αυξημένου ελέγχου και λογοδοσίας.
- Μια Αριστερά που θα επιζητά την μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών στα κοινά, δημοψηφίσματα και αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ως μοναδική ασφαλιστική δικλείδα έναντι της κυριαρχίας σύγχρονων μέσων επικοινωνίας, αλλά και των προσπαθειών για διατήρηση της κυριαρχίας της διαπλοκής, των κλειστών συστημάτων οικονομικής και πολιτικής εξουσίας.
- Μια Αριστερά που θα ζητά θεσμούς λογοδοσίας και πολιτικού ελέγχου, ενάντια σε στεγανά και ανεξέλεγκτες -δήθεν ανεξάρτητες- αρχές.
- Μια Αριστερά που θα τιμά όσους διαδήλωναν για το «15% για την παιδεία», έστω και δεν είχαν δεύτερο κουστούμι να φορέσουν ή έτρωγαν κρέας μια φορά το μήνα. Για τα παιδιά που δούλευαν πρωί για να πηγαίνουν σε νυχτερινό σχολείο και μετά ξενυχτούσαν με τη γκαζόλαμπα για να πάρουν πτυχίο! Παιδιά που δεν μπορούσαν να φαντασθούν ότι θα υπήρχαν επαγγελματίες φοιτητές που χτίζουν τις πόρτες των πρυτάνεων και καίνε τις σχολές τους! Παιδιά για τα οποία η αριστεία ήταν έννοια συνυφασμένη με την πρόοδο, άρα και με την Αριστερά, αφού την θεωρούσαν και αυτή συνώνυμο της προόδου!
- Μια Αριστερά με όραμα για την Ενωμένη Ευρώπη. Όραμα που θα προτάσσει την ολοκλήρωση της Ευρώπης μέσα από πολιτικές διαδικασίες και θα μεταφέρει το κέντρο βάρους των αποφάσεων στους εκλεγμένους αντιπροσώπους παρά στη διορισμένη γραφειοκρατία!
Θα μπορούσα πολλά ακόμη να γράψω για τα χαρακτηριστικά μιας άλλης Αριστεράς, της αληθώς επαναστατικής Αριστεράς! Όμως, όντως, τι δουλειά έχω εγώ, ένας δεξιός, να ασχολούμαι με το μέλλον της Αριστεράς, όταν η ίδιοι οι Αριστεροί προτιμούν να ασχολούνται μόνο με το παρελθόν; Τελικώς, ίσως και να έκαναν λάθος «τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες…» και να μην ήταν η Αριστερά συνώνυμο της προόδου…

Πέμπτη 11 Ιουνίου 2015

Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ



Ο ΕΘΝΙΚΟΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΩΣ ΘΕΡΑΠΑΙΝΙΔΑ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Η πιο πλατεία διαδεδομένη επιστήμη στις μέρες μας σίγουρα είναι η ιστορία, ο καθένας έχει και από μία. Σε μια εποχή καταστροφής , δύσκολων αποφάσεων και έλλειψης πολιτικών η αλληλοκατηγορία  περί ναζισμού είναι ένα συνηθισμένο «πολιτικό» όπλο. Ναζί είναι οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες επειδή επιβάλουν αντιλαϊκές πολιτικές, οι μνημονιακοί που τις εφαρμόζουν, αυτοί που δεν δέχονται γελοίους  διαχωρισμούς, ακόμα και εκείνοι που δεν δέχονται με χαρά το δάγκωμα ενός σκύλου. Ενώ αντίθετα αντιναζί είναι οι αντιμνημονιακοί, οι εθνικιστές, οι αντικαπιταλιστές και τα μέλη των κινημάτων. Τι από αυτά ισχύει και τι  όχι;
  Ο δεύτερος πόλεμος υπήρξε ένα σοκ για την ανθρωπότητα γιατί ξέθαψε από τα βάθη του υποσυνείδητου , τα πιο  ακραία φοβικά ένστιχτα. Μέχρι τότε ,τα λουτρά αίματος, γινόταν στο όνομα κάποιας ιδεολογίας , θρησκεία κατά κύριο λόγο είτε για πολιτικούς λόγους , κατάκτηση γης, απελευθέρωση από κατακτητές  ή αποτροπή νέων επιδρομών  είτε αυθόρμητα ξεσπάσματα βίας με κύριο λόγο την λαφυραγώγηση. Με το ναζισμό ο φόνος  έγινε απόλυτα δικαιωμένος, ηθικά, ιδεολογικά, ιστορικά και υπαρξιακά. Επίσης είχαμε ένα πολιτισμένο λαό τον πιο πολιτισμένο μάλιστα, τους Γερμανούς,  να κάνουν τον φόνο επιστήμη και βιομηχανία. Είναι η ιδεολογία που έκανε τον φόβο κυρίαρχο σύμβουλο της ανθρώπινης συμπεριφοράς, σαν ιδεολογία προερχόμενη και απευθυνόμενη στα μεσαία στρώματα, στον λαό δηλαδή. Τα μεσαία στρώματα έχοντας σαν κύριο γνώμονα  συμπεριφοράς την ιδιοκτησία, μην έχοντας καμίας μορφής κοσμοπολιτισμό και συνθλιβόμμενα ανάμεσα στις δύο βασικές κοινωνικές τάξεις, λειτουργούν στην βάση του φόβου. Ο Ναζισμός σαν ιδεολογικό ρεύμα δεν είναι σημαντικό για την ερμηνευτική του δεινότητα αλλά γιατί δικαίωσε ηθικά με τον πιο εμπεριστατωμένο τρόπο   τα συμφέροντα του λαού και την επιβίωση του σε βάρος όλων των άλλων.    Τέτοιο φόβο προκάλεσαν,  ώστε οι Ναζί θα έπρεπε να είναι οι μοναδικοί κακοί. Έτσι ξεχάσαμε εθελοντικά άλλα εγκλήματα  όπως τους βομβαρδισμούς   στην Δρέσδη, το Κατίν, την σοβιετική κατοχή στην Γερμανία και αφήσαμε ατιμώρητα την Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Οι Ναζί φυσικά δεν είναι οι μοναδικοί κακοί, κάθε ιδεολογία που δίνει στον εαυτό της το ηθικό δικαίωμα να επιβληθεί στις άλλες με οποιοδήποτε μέσο μπορεί να οδηγήσει στο κακό.  Τα εξήντα και πλέον χρόνια της σχετικής ευμάρειας που ακολούθησαν του πολέμου, ο Ναζισμός χάθηκε από την συλλογική  μνήμη σαν κακό όνειρο.
 Τι είναι όμως Ναζισμός και πως προέκυψε;  Η Παρισινή Κομμούνα και η καθιέρωση του οκταώρου κατά κύριο λόγο άλλαξαν την μορφή του καπιταλισμού. Από την μια μεριά είχαμε την ολοκλήρωση των μηχανισμών βίας του κράτους, που απέκτησε το μονοπώλιο σε αυτήν, λειτουργώντας  επίσης, το κράτος, σαν συλλογικός καπιταλιστής αύξησε τον βαθμό εκμετάλλευσης   του υπόλοιπου κόσμου από την δύση. Από την άλλη μεριά, κατά κύριο λόγο , η καθιέρωση του οκταώρου, έκανε την κατανάλωση βασική και μαζική ανάγκη. Έτσι είχαμε την  αύξηση της ασφάλειας για τα μεσαία στρώματα όπως επίσης την αύξηση του αριθμού τους, μα κυρίως την ραγδαία βελτίωση της ποιότητας της ζωής τους, βρισκόμαστε στην bell epoc. Αντίστοιχα στην χώρα μας αυτή η εποχή την ζήσαμε  στην  μεταπολίτευση, ειδικά μετά  την είσοδο στην Ε.Ο.Κ. Την εποχή αυτή διέκοψε ο Πρώτος Πόλεμος. Εκτός από την καταστροφή που έφερε εκδηλώθηκαν και επτά επαναστάσεις που η μοναδική νικηφόρα κατάργησε την ατομική ιδιοκτησία, τον όρο δηλαδή ύπαρξης των μεσαίων στρωμάτων. Τα μεσαία στρώματα  βγήκαν πρώτη φορά στο προσκήνιο αποκτώντας ιδεολογία,  τον Φασισμό. Σύμφωνα με τους ιδρυτές αυτού του ιδεολογικού ρεύματος, το καθήκον του φασισμού είναι, σε αντίθεση με τον διεθνή Εβραϊσμό και μπολσεβικισμό , η δημιουργία του κράτους της άμεσης δημοκρατίας των αρίστων και προβλεπόταν μια σειρά πολιτιστικών μέτρων  για να ενταχτούν και οι υπόλοιποι σε αυτήν. Το Φασιστικό κίνημα πήρε την επιθετική του μορφή όταν η ιδεολογία αυτή συνδέθηκε με τα αυθόρμητα λαϊκά κινήματα που κατέστειλαν τις 6 από τις 7 επαναστάσεις για να προστατέψουν την περιουσία τους όπως επίσης λειτούργησαν σαν 5η  φάλαγγα στους μεγάλους εργατικούς αγώνες της περιόδου. Ο μεσοπόλεμος  ήταν μια εποχή ένοπλων συγκρούσεων στους δρόμους μέχρι την  δεκαετία του 20.
 Όταν αυτό το κίνημα ,αργότερα, στην Γερμανία, συνδέθηκε με τον μυθικό αρχαίο Γερμανικό παγανισμό, τον βιοκεντερικό ρατσισμό των Η.Π.Α (π.χ οι Νέγροι είναι κατώτεροι επειδή έχουν ένα γονίδιο λιγότερο από τον λευκό) και τα προπολεμικά φυσιολατρικά και οικολογικά κινήματα ,που σιγά σιγά με την σύνδεση τους με την επιστήμη, έγιναν βιοκεντρικά, προέκυψε ο εθνικοσοσιαλισμός. Η λέξη βιοκενρισμός ,παρ’ ότι κυριαρχεί στον τρόπο σκέψης μας στην κρίση, είναι άγνωστη λέξη, σημαίνει ότι συνέχιση της ζωής είναι η σωτηρία της φύσης γενικά ή ακόμα χειρότερα η σωτηρία της φύσης έξω από το ανθρώπινο είδος. Ο βιοκεντρισμός, σε συνθήκες κρίσης, είναι μια άκρως ελκυστική αντίληψη, δικαιώνει  ηθικά τα μέσα που μπορεί να χρησιμοποιήσει το άτομο σε βάρος των άλλων για να επιβιώσει. Παραπέμποντας επίσης στην φύση και στην γη άρα στον αρχαίο κοινοτισμό, στην αγέλη δηλαδή , το άτομο απενοχοποιείτε  για την ατομική του επιβίωση μια και στην αγέλη σκοπός  είναι η επιβίωση της αγέλης  και όχι του ατόμου. Έτσι μπορεί να εναποθέσει ,το άτομο, την επιβίωση του στο κυρίαρχο  αρσενικό, τον ηγέτη και να ελπίζει ότι μια θέση δίπλα σε αυτόν θα το εξασφαλίσει. Αυτό γίνονταν σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό στα προκαπιιταλιστίκα κοινωνικά συστήματα. Με τις αστικές επαναστάσεις και την  κυριαρχία της εμπορευματικής παραγωγής,  η κατάσταση αλλάζει και η επιβίωση της κοινωνίας πλέον σημαίνει επιβίωση του ατόμου.  Ο αστικός φιλελευθερισμός κατά κύριο λόγο αλλά και η Χριστιανοδημοκρατία  είναι στον αντίποδα του βιοκεντρισμού,  ανθρωποκεντρικές ιδεολογίες. Δηλαδή έχουν μια γενικότερη αντίληψη για την κοινωνία πέρα από την ατομική και ταξική επιβίωση. Δεν μιλάμε για τάγματα αγγέλων θα χρησιμοποιήσουν, όταν  απειλείται η ζωή τους ,όλα τα μέσα απλά το θεωρούν σαν εξαίρεση και όχι κανόνα. Όλα αυτά φυσικά συμβαίνουν γιατί στην εμπορευματική παραγωγή  χρειάζονται καταναλωτές. Να τονίσω, εδώ βρισκόμαστε στο εξιδανικευμένο πεδίο της θεωρίας και της ιδεολογίας, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τις ιδεολογικές πηγές του Ναζισμού και όχι στην εφαρμογή τους από κόμματα, πολιτικούς και κοινωνικά συστήματα.
  Για να κατανοήσουμε την εθνικοσοσιαλιστική κοσμοαντίληψη πρέπει να επικεντρώσουμε  την προσοχή μας στο σύνθημα «Γη και Αίμα». Το σύνθημα αυτό σημαίνει την καθαρότητα του αίματος του Γερμανικού λαού, λόγω της προσήλωσης του  στην γη, την καταγωγή δηλαδή. Το κοινωνικό πρότυπο του Ναζιστικού κράτους είναι η κλειστή, αιμομικτική, φυλετική  κοινωνία του αρχαίου κοινοτισμού. Μόνο τότε υπήρχε το έθνος στην απόλυτη του μορφή, δηλαδή την ομοιότητα του αίματος(γενετική καταγωγή) λόγω του ότι ανήκεις στην ίδια φυλετική ομάδα. Φυσικά η έννοια, έθνος , τα τελευταία 14.000 χρόνια, στην Μεσόγειο, έχει μόνο φαντασιακό και πολιτιστικό περιεχόμενο. Η λέξη φαντασιακό σημαίνει οι παντελώς ατεκμηρίωτες ιδέες που χρησιμοποιούνται για την δικαιολόγηση κάποιων ατομικών επιλογών. Η προσήλωση του εθνικοσοσιαλισμού στην γη, στην καταγωγή και στην αγέλη, έχει μεγάλη επιρροή  στο άτομο σε συνθήκες κρίσης . Σε αυτές τις συνθήκες ο εγωισμός και ατομικισμός φαντάζουν τα μοναδικά μέσα επιβίωσης , αν θεωρείς ότι σκοπός είναι η φύση και όχι ο άνθρωπος  τότε δεν έχει καμιά σημασία πόσοι θα πεθάνουν αρκεί να ζήσει το άτομο. Είναι φυσικό να προτάσσουν τον ανταγωνισμό και την φυσική επιλογή και κατά συνέπεια στην σωματική ρώμη.  Για να υπάρχει σε συνθήκες καπιταλισμού ένα τέτοιο έθνος, πέρα από την ισχυρή  εξουσία, έπρεπε να προωθεί  στο έπακρο η  υπαρξιακές διάσταση  της αγέλης. Τα χαρακτηριστικά  της αγέλης είναι απαραίτητα για την επιβολή κάθε εξουσίας ειδικά σε συνθήκες καπιταλισμού που ο ανδρικός  ερωτισμός δεν είναι υπό διωγμό. Παρενθετικά, να αναφέρω ότι στο επίπεδο της ύπαρξης, η εξουσία επιβάλλεται στον άνδρα με την καταστολή του ερωτισμού του και στην γυναίκα με ένα πλέγμα ευθηνών και ενοχών με κύρια πηγή την οικογένεια. Στο εθνικοσοσιαλιστικό κράτος ο πολίτης- στρατιώτης και ο  άνδρας – στρατιώτης έπρεπε να είναι ασεξουαλικός να κάνει έρωτα μόνο για αναπαραγωγή  και να είναι ομοφυλικός  για να μην μολυνθεί και αλλοιωθεί η φύση του από την «κόκκινη γυναίκα» την γυναίκα με έντονη σεξουαλικότητα, την πόρνη και την κομμουνίστρια, φόβοι που σήμερα ίσως να μην υπήρχαν. Στην αγέλη των ζωών ο έρωτας, είναι στην πράξη σεξουαλικότητα γινόταν μόνο για αναπαραγωγή και την επιβολή του κυρίαρχου αρσενικού, όλα τα αλλά αρσενικά ήταν στην πράξη  λειτουργικά  ομοφυλόφιλα. Γι αυτό ο Ναζισμός χαρακτηρίζεται από τον υπαρξισμό αρσενική ιδεολογία, με την αρνητική έννοια , δηλαδή τον ανώριμο άνδρα που έχει διαστρέψει τον αρσενικό του πόλο, δεν έχει ανεκτικότητα στα άλλα αρσενικά και αγάπη στο θηλυκό. Χαρακτηριστικό των αρσενικών ιδεολογιών είναι η επιβολή ενώ  των θηλυκών η ένωση. Το γυναικείο σώμα σε συμβολικό επίπεδο εκφράζει την ένωση. Ανθρωποκεντρική αγάπη στην φύση σημαίνει αγάπη στο γυναικείο σώμα. Θηλυκές ιδέες είναι ο κομμουνισμός, η ελευθερία η δημοκρατία κ.ο.κ πάντα βρισκόμαστε στο ιδανικό πεδίο της θεωρίας. Ναζισμός είναι η πλήρη δικαίωση του ατομικισμού σε απόλυτο βαθμό και σε όλες τις πτυχές της ζωής. Το ναζιστικό κράτος για να έχει συνοχή έπρεπε να είναι ισχυρό και κύρια να επεκτείνει , επιστημονικά και βιομηχανικά την  εφεύρεση των Μεδίκων, το να μπορείς να κάνεις εκ του ασφαλούς  κακό στον συνάνθρωπο σου, μέσω της ανώνυμης καταγγελίας. Έτσι  είχαμε την γιγάντια  επιρροή της γκεστάμπο.  Ανακεφαλαιώνοντας ο Ναζισμός είναι φασισμός δηλαδή λαϊκή και εθνικιστική ιδεολογία που   στρέφεται ενάντια σε όλα τα κοινωνικά στρώματα εκτός των μεσαίων και συγχρόνως είναι βιοκεντρισμός, ρατσισμός και είναι η ιδεολογία που έκανε  τον ατομισμό θρησκεία. Στρατηγικός  στόχος του εθνικοσοσιαλισμού ήταν ένας «καπιταλισμός» με πολιτική κυριαρχία του λαού.
 Πριν να ξαναπιάσουμε  το ιστορικό νήμα. Να πούμε  ότι από τον «Ο αγών μου», του Χίτλερ,  μπαίνουν  στο  στόχαστρο, εκτός  από τις γνωστές ομάδες του πληθυσμού και οι  μασόνοι, οι  καπιταλιστές , οι  Καθολικοί  και πάνω από όλους  οι κομμουνιστές. Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο φασισμός βρίσκεται στην εξουσία στην Ιταλία ενώ σε άλλα μέρη έχει μικρή επιρροή στην δε Γερμανία ο Εθνικοσοσιαλισμός  είναι ένα γραφικό  κίνημα λίγων χιλιάδων παρά την επιρροή του εθνικισμού. Στα τέλη της δεκαετίας του 20 φτάνει η οικονομική κρίση στην Γερμανία σε μια περίοδο που τα μεσαία της στρώματα άρχιζαν να ανακόπτουν. Τα στρώματα αυτά είχαν την ιστορική εμπειρία  της υπεράσπισης της ιδιοκτησίας τους μια δεκαετία πριν και τώρα κατανοούν πως ούτε οι καπιταλιστές μπορούν να τους την εξασφαλίσουν. Έτσι ο Ναζισμός μπαίνει στο προσκήνιο της ιστορίας. Τον Γενάρη του 1933 ο Γερμανός πρόεδρος  φον  Χίντεμπουργκ αναθέτει στον  Χίτλερ την υπηρεσιακή κυβέρνηση για διεξάγει τις εκλογές του Μάρτη. Οι εθνικοσοσιαλιστές αναδεικνύονται πρώτο κόμμα με 36% αλλά μην έχοντας την αυτοδυναμία σχηματίζουν   κυβέρνηση συνασπισμού με το Εθνικό Γερμανικό Λαϊκό  Κόμμα. Είχαμε μια απλή διαδοχή στην εξουσία.  Μέτα έχουμε την προβοκάτσια της πυρπόλησης του Ράιχσταγκ. Πείθουν , τα ήδη  έτοιμα να πεισθούν  μεσαία στρώματα πως επίκειται επανάσταση των κομμουνιστών. Βέβαια η ανάγκη διακυβέρνησης ήταν επιτακτική μια και η Γερμανία τότε  βρισκόταν σε κατάσταση αντίστοιχη με την Αθήνα της μεγάλης πείνας. Έτσι όταν στις 23 Μάρτη οι Ναζί  ζητούν από το κοινοβούλιο  την εφαρμογή του « Εξουσιοδοτικού  νόμου» πήραν  τα απαιτούμενα 2/3 των ψήφων. Αυτός προέβλεπε την αναστολή της λειτουργίας του κοινοβουλίου  και την απόκτηση δικτατορικών εξουσιών από τους Ναζί. Δεν ψήφησαν τον νόμο  οι κομμουνιστές που απείχαν, επειδή βρισκόταν  στην παρανομία, το Καθολικό Κόμμα της Γερμανίας , και οι περισσότεροι Χριστιανοδημοκράτες. Η εξουσία των Ναζί σταθεροποιείται μετά τον συμβιβασμό   με την ηγεσία της Βέρμαχτ και την κατάργηση των ταγμάτων εφόδου. Αρχίζει η εφαρμογή του κυβερνητικού προγράμματος με της εξής κατευθύνσεις : έξοδο της Γερμανίας από την κηδεμονία της  Κ.τ.Ε, εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών κλάδων της παραγωγής, ανάπτυξη στην βάση την κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Μέχρι τα τέλη του 1934 έχουν εθνικοποιηθεί οι τράπεζες και τα βασικά Γερμανικά μονοπώλια  όπως η  SIMENS όσοι καπιταλιστές δεν συμμορφώθηκαν  αναγκάστηκαν να το κάμουν με την βία όπως ο οίκος Κρούπ. Η Γερμανία ειδικά μετά τους  Ολυμπιακούς αγώνες του 1936 έδειχνε πάλι να ανακάμπτει. Την ίδια περίοδο είχαν ενταθεί στο έπακρο  οι διωγμοί των πολιτικών τους αντιπάλων πρώτα των κομμουνιστών λόγω της προβοκάτσιας του Ράϊχσταγκ για να ακολουθήσουν σύντομα, με ίδιας ποιότητας κατηγορίες οι Χριστιανοδημοκράτες και τα μέλη του Καθολικού κόμματος. Η κατάσταση αυτή δεν έμελε να κρατήσει πολύ, τα πράγματα σκάλωναν στην ανεπτυγμένη βιομηχανία και έλλειψη πρώτων υλών λόγω του αποκλεισμού από τις αγορές. Να πούμε εδώ πως οι Ναζί υπήρξαν  πρωτοπόροι σε διάφορα ζητήματα, που μόνο σήμερα έχουν αξιοποιηθεί, όπως οικολογία, πράσινη ανάπτυξη, βιοκαλλιέργεια, προστασία  των ζωών, πάντα βέβαια ενάντια στο ανθρώπινο είδος και με διεστραμμένες ιδέες του τύπου,  διατήρησης της αγνότητας της φύσης. Να πούμε εδώ για να κατανοήσουμε  την ανωμαλία οι Εβραίοι απαγορευόταν να έχουν κατοικίδια για να μην μολύνουν την ζωική αγνότητα.
 Άρχισε να γίνεται αναγκαίο, σύμφωνα με την λογική τους, να επεκταθεί  το Γερμανικό Ράιχ  και να συμπεριλάβει όλους τους Γερμανικούς λαούς της Ευρώπη. Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε ο Γερμανικός λαός να εξαγνιστεί από όλα που αμφισβητούν την ενότητα του, δηλαδή την φυλετική του καθαρότητα. Αρχίζουν να μαζικοποιούνται τα στρατόπεδα συγκέντρωσης  όπου απομονώνονται όσοι έθεταν σε αμφισβήτηση την φυλετική αγνότητα. Μιλάμε για ανθρώπους που είχαν περάσει ένα παγκόσμιο πόλεμο, ένα εμφύλιο, μια καταστροφή  και  μια οικονομική κρίση, είχαν  δεχτεί μια ιδεολογία που λειτουργούσε ως θρησκεία  της φύσης απαλλαγμένη από τον άνθρωπο, θεωρούσαν έτσι  ηθικό, άρα σωστό να είναι αδίστακτοι χωρίς ηθικούς φραγμούς για οποιοδήποτε μέσο στην επίτευξη του σκοπού και πίστευαν στην απόλυτη  σημασία της φυσικής επιλογής  και του ανταγωνισμού, άρα της βίας. Η αίσθηση του ωραίου, λόγω του αντισεξισμού τους(ασεξουαλικότητα) και του ρομαντικού δεν είχε ανθρωποκεντρική μορφή, άρα  επέτρεπε την βία. Συνάμα όσο προχωρούσαν τα χρόνια, η αντίδραση και η υπεράσπιση του ανθρωπισμού, ήταν αδύνατη λόγω του συστήματος της ανώνυμης καταγγελίας  και την ισχύ της Γκεστάμπο και των άλλων μηχανισμών βίας. Κάτι τέτοιο είναι έντονο τα τελευταία 3 χρόνια στην χώρα μας, είναι σύνηθες να παρακολουθεί ο ένας τον διπλανό του για να βρει κάποια διαφοροποίηση από τις αντιλήψεις   κάποιου χώρου ή κοινωνικής ομάδας για να απομονωθεί το άτομο και να λιγοστέψει  ο αριθμός των ανταγωνιστών μας. Προσπάθησα να σκιαγραφήσω με βάση την ιστορία και την ιστορία των ιδεολογιών την συγκρότηση του εθνικοσοσιαλισμού , στις πλευρές που αφορούν το σήμερα. Όπως προκύπτει αβίαστα ,ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο η δύναμη της Χ.Α , αλλά η μαζική επιρροή του βιοκεντρισμού. Δηλαδή ολοένα και περισσότερο, θεωρούμε σωστό την χρησιμοποίηση  κάθε μεθόδου  σε βάρος των άλλων για την ατομική μας επιβίωση.   
  Δεν σκοπεύω να απονέμω διπλώματα ναζισμού και αντιναζισμού. Όπως όμως προκύπτει από  την συγκρότηση της ιδεολογίας του εθνικοσοσιαλισμού ο αγώνας για την επιβίωση,  πρέπει να έχει κέντρο τον άνθρωπο και την ενότητα. Κυρίως όμως η  αγάπη προς την φύση, πρέπει να  σημαίνει, πάνω από όλα, αγάπη στην γυναικεία  φύση.