Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

ΦΑΡΟΣ ΣΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΑΣ ΠΟΛΗΣ



      
                              
Όταν πρωτοείδα τον φάρο, ήταν και η πρώτη φορά που οι γονείς μου με πήγαν σε αυτόν το παραμυθένιο κόσμο, το Ενετικό λιμάνι. Το πιο ονειρικό σε αυτόν τον  κόσμο, ήταν  ο φάρος που με έκανε να φαντασιώνομαι ότι ήμουν ήρωας του Τζον Φίνεμορ, ο φάρος ως πύργος του κάστρου του σερίφη του Νότιγχαμ , οι επάλξεις το κάστρο και το σκοτεινό φόντο πίσω από τις επάλξεις το πυκνό δάσος του Σέργουντ . Πέρασαν ,  αρκετά χρόνια  για να κατακτήσω τον φάρο, ανεβαίνοντας ως την κορυφή. Οι φαντασιώσεις μου συμπληρώθηκαν με Ιούλιο Βέρν, ο Σακρατίφ ο φοβερός που θα έπρεπε  να καταστρέψει τον φάρο για να συνεχίσει την πειρατική του δράση και τον φάρο στο ακρωτήριο Χορν από τον « Φάρο στην άκρη της γης». Τα πιο ανθρωποκεντρικά ενδιαφέροντα που κυριαρχούν στην εφηβεία, ατόνησαν τον ενδιαφέρον μου για αυτόν και σίγα σιγά έγινε ένα απλό κομμάτι στο πάζλ του Λιμανιού. Έπρεπε, πολύ αργότερα, να δω δεκάδες φάρους στα πιο ακραία σημεία της Ηπείρου μας, για να πάρει, ο φάρος, την θέση του που έπρεπε στον συνειδησιακό μου κόσμου. Αλλά, μόνο, τα ιστορικά μου ψέματα, όταν αναγκάστηκα να  μιλήσω για αυτόν, σε κάποιους τουρίστες, με έκαναν να ενδιαφερθώ για την ιστορία του.


Αν κάποιο αντικείμενο, εξάπτει τον φαντασιακό σου, είναι γιατί για κάποιο άγνωστο λόγο σε αυτό περιέχονται πλευρές του εαυτού μας. Έτσι η ιστορία του φάρου αφορά τις αγαπημένες  στιγμές της ιστορίας της πόλης μας την Ενετοκρατία και την Αιγυπτιακή περίοδο.. Την εποχή της Ενετοκρατίας  τα Χανιά είχαν αρκετά ανεπτυγμένο το εμπόριο και την ναυτιλία. Το φυσικό λιμάνι της Σούδας μάλιστα εξυπηρετούσε αρκετά ικανοποιητικά τις σχετικές ανάγκες. Μόνο μετά το 1300, για να  προστάτευτε η πόλη από επιδρομές, μπήκε το θέμα, για την κατασκευή  λιμανιού  στην  πόλη των Χανίων το οποίο και  κατασκεύασαν μεταξύ του 1320 και 1356.. Το 1551  έγινε η εκβάθυνση της λεκάνης στο Χανιώτικο λιμάνι και η κατασκευή τοίχου με επάλξεις κατά μήκος του λιμενοβραχίονα . Για την ανανέωση του νερού και την αποφυγή επιχωματώσεων, δημιουργήθηκε ένα άνοιγμα πάνω στο λιμενοβραχίονα και στο κέντρο του κατασκευάστηκε ο προμαχώνας του Αγίου Νικολάου, που κάλυπτε τη μεγάλη απόσταση μέχρι την είσοδο του λιμανιού, την οποία και προστάτευε, σε συνδυασμό με το φρούριο Φιρκά. Περίπου στα 1595 – 1601 κατασκευάστηκε από τους Ενετούς ένας Φάρος, θεμελιωμένος στο φυσικό βράχο, που λειτούργησε ως πυρσός ανοιχτής φλόγας .  Το 1645 η πόλη πέφτει στα χέρια των Τούρκων, Οι νέοι κατακτητές δεν έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη συντήρηση του Χανιώτικου λιμανιού, το οποίο αφέθηκε σε πλήρη εγκατάλειψη .

Την εποχή της παρακμής της πόλης , διαδέχτηκε η Αιγυπτιακή διακυβέρνηση από το 1830-1840. Ο Μωχάμετ Άλη, ο Αλβανός ηγεμόνας της Αιγύπτου, βαθειά επηρεασμένος από τον διαφωτισμό, που μεταλαμπάδευσε η εκστρατεία  του  Ναπολέοντα, ήθελε οι πόλεις στην επικράτεια του να έχουν υποδομές δυτικών πόλεων. Έτσι διέταξε τον  Μουσταφά Πασά να καθαρίσει τη λεκάνη του λιμανιού των Χανίων, να επισκευάσει το λιμενοβραχίονα και να κατασκευάσει το Φάρο. Οι εργασίες κράτησαν ως το 1838. Την εποχή αυτή ο Φάρος  πήρε τη μορφή που ξέρουμε. Ο πύργος του κτίσματος αποτελείται από τρία τμήματα διαφορετικής διατομής: το τμήμα της βάσης είναι οκτάγωνο, το μεσαίο τμήμα είναι δεκαεξάγωνο και το τρίτο κυκλικό. Το υλικό κατασκευής της βάσης είναι της ίδιας προέλευσης και ποιότητας με αυτό που οι Ενετοί κατασκεύασαν τις οχυρώσεις της πόλης των Χανίων. O νέος φάρος είναι όπως ήδη αναφέρθηκε, διαφορετικός από τον αρχικό και θυμίζει περισσότερο μιναρέ και ως προς την μορφή του και ως προς την εσωτερική του πέτρινη σκάλα, που οδηγεί στο μπαλκόνι με το γυάλινο πυργίσκο. Είναι <<φανός λιμένος>> και αποτελείται μόνο από τον πύργο του φάρου, χωρίς την κατοικία των φυλάκων όπως οι υπόλοιποι επιτηρούμενοι φάροι. Κι αυτό γιατί βρίσκεται σε κατοικημένη περιοχή οπότε δεν ήταν απαραίτητη η επίβλεψη της λειτουργίας του από μία εφαπτόμενη ή κοντινή στον πύργο κατοικία φυλακών. Παρά ταύτα, γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα, κατασκευάστηκε στην βάση του Φάρου κεραμοσκεπής κατοικία,  που κατεδαφίστηκε το 1967.  Ο Φάρος ων Χανίων προστέθηκε στο Ελληνικό Φαρικό Δίκτυο μετά την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα, το 1913. Ο Χανιώτικος Φάρος λειτούργησε το 1933 ως φανός λιμένος <<ερυθρός σταθερός>>, αλλά το 1941το φωτιστικό του μηχάνημα καταστράφηκε από τους Γερμανούς. το οποίο και αποκαταστάθηκε αργότερα και ο φάρος επαναλειτούργησε το 1945. Η λειτουργία του σταμάτησε στα 1962, μετά την πρόσκρουση σε αυτόν του πλοίου άφοβος.


  Το ενετικό λιμάνι στα Χανιά ζούσε, από οικονομική και πρακτική άποψη στην σκιά του λιμανιού  της  Σούδας, που ήταν ασφαλές και μεγάλο. Ο Φάρος, όμως ήταν ζωτικό μέρος του λιμανιού, μια και τα μεγάλα πλοία άραζαν έξω  από  αυτό και η επικίνδυνη  θάλασσα θα προκαλούσε ναυάγια χωρίς το φως του φάρου. Μένει εκεί, σαν στολίδι , του Ενετικού λιμανιού, θυμίζοντας μια άλλη ίσως ποιο ρομαντική εποχή της αστικής ανάπτυξης της πόλης μας.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ Η ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή







                              
Το άρθρο είναι βασισμένο, στην παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Βασιλειάδη «Οι Γερμανικές αποζημιώσεις» 
Η διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων και άλλες παρεμφερείς επιδιώξεις, δείχνουν ότι η κοινωνία μας δεν έχει καμία αντίληψη για το τι πρέπει να γίνει για να υπερβούμε την κρίση  και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με συνοχή. Για  να υπάρχουν τέτοιες ιδέες ,υπέρβασης της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, υλική προϋπόθεση είναι  η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας.  Για να κατανοήσουμε την σημασία αυτού του γεγονότος   πρέπει να ανατρέξουμε στον επαναστατικό εθνικισμό, που είναι η βάση συγκρότησης των εθνών κρατών, δηλαδή των αστικών κοινωνιών. Κάθε ομάδα ανθρώπων, σύμφωνα με τον επαναστατικό εθνικισμό, που ζούνε σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν τον ίδιο λαϊκό πολιτισμό συγκροτούν ένα λαό που μπορεί να οικοδομήσει ένα έθνος κράτος. Αυτό το δικαίωμα κάθε επιμέρους εθνικισμού , είναι κοινό για κάθε λαό. Επίσης κάθε μέλος αυτής της ενότητας πρέπει να υπερασπίζετε τα υπόλοιπα από εξωτερικές επιβολές  και κάθε μέλος του λαού πρέπει να αναγνωρίζει σε όλα τα υπόλοιπα ότι έχουν κοινά ατομικά δικαιώματα απέναντι στο κράτος και ανάμεσα τους. Το έθνος κράτος Ελλάς κατά συνέπεια δεν διαθέτει  την χαλαρή συνοχή του έθνους, είναι ένα συνονθύλευμα ατομικών, οικογενειακών και τοπικών συμφερόντων. Η έννοια  πατρίς, έχει την σημασία ότι  όλοι είμαστε ιδιοκτήτες ενός  αγροτεμαχίου και  συγχρόνως μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε ενάντια σε κάθε συνιδιοκτήτη, αφού η πατρίς έχει την υποχρέωση να μας τρέφει όλους. Σε αυτό το σημείο φτάνουμε , σε μια άλλη διάσταση της κοινωνίας μας, για να είμαστε λαός και έθνος , πρέπει να διαθέτουμε ατομικότητα και πριν από όλα να κατανοούμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι της ατομικής μας επιβίωσης. Χωρίς την ατομικότητα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκτήσουν καμιά μορφή ενότητας και κατά συνέπεια δεν μπορούν μεταβάλουν τον κόσμο, μπορούν να παραμένουν στην πρωτόγονη  συνοχή της αγέλης με κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.  Οι προηγμένες χώρες , που κυριαρχούν σήμερα, έχουν συνοχή, λόγω της προσήλωσης, στο δίπτυχο λαός- έθνος.
Στην συγκριμένη παρουσίαση, δεν έλειψαν φυσικά , οι μη ανθρωποκεντρικές ιδέες που φυτρώνουν, σαν τα μανιτάρια μετά την βροχή, στην Ελλάδα της κρίσης. Στην πρώτη θέση αυτών των αντιλήψεων είναι ο ρατσισμός, δηλαδή ο ναζισμός είναι χαρακτηριστικό των Γερμανών ως έθνος και κατά συνέπεια όλες οι γενεές των Γερμανών και οι σημερινές και εκείνες  που θα έλθουν, είναι υπεύθυνες  για τα εγκλήματα του ναζισμού. Ξεχνώντας ότι και Γερμανοί ήταν θύματα του ναζισμού περί το ένα εκατομμύριο χωρίς τους Εβραίους και δυόμιση με αυτούς. Ο ρατσισμός δεν βοηθά πραχτικά μια κοινωνία να υπερβεί την κρίση γιατί αυτός πάει χέρι-χέρι με τον ηθικό του κώδικα, ότι δηλαδή η ζωή είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στην επιβολή και την υποταγή και δεδομένου ότι δεν είμαστε ισχυροί και δεν μπορούμε να επιβληθούμε, θα υποταχτούμε και θα βγάζουμε τα  κόμπλεξ μας στους ασθενέστερους. Οι έλευση των προσφύγων, δείχνει το αληθές του ισχυρισμού . Σε αρκετούς φυσικά υποβόσκει και η αντίληψη του περιούσιου λαού ή ακόμα χειρότερα οι αντιλήψεις για ανωτερότητα του  πολιτισμού και της φυλής μας. Μια άλλη αντίληψη που διαπέρασε την παρουσίαση του βιβλίου, ήταν η επιλεκτική αντίληψη περί δικαιοσύνης. Δηλαδή ότι  η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται μόνο από τους άλλους λαούς και όχι ανάμεσα μας. Ποιο είδος δικαιοσύνης  αποδόθηκε στον εμφύλιο πόλεμο που ήταν και πιο αιματηρός  και πιο βίαιος και πιο εγκληματικός από την Γερμανική κατοχή;;  

Αφήσαμε για το τέλος την αντίληψη ότι οι πόλεμοι γίνονται για απόδοση δικαιοσύνης  και ακόμα χειρότερα ότι  η δικαιοσύνη επιβάλετε μετά από αυτούς. Αντίληψη που στο βάθος της κρύβει, δουλοπρέπεια, δηλαδή ότι το μοναδικό που έχει να κάνει ο αδύναμος είναι να είναι πάντα με την πλευρά του νικητή-ισχυρού. Οι πόλεμοι γίνονται για να λυθούν αντιθέσεις και να επιβληθεί το δίκαιο του νικητή και με βάση αυτό να προσπαθήσουν  οι κοινωνίες   να επουλώσουν τις πληγές του πολέμου. Μετά τον  Β! Παγκόσμιο Πόλεμο η ισορροπία αποκαταστάθηκε στην βάση του διαχωρισμού σε δυο μπλοκ εξουσίας . Για το δυτικό στο οποίο ενταχτήκαμε, από το 1949 και μετά, ήταν ζωτική  η ανοικοδόμηση της Δυτικής Γερμανίας που θα ήταν αδύνατη αν κατέβαλε εξ ολοκλήρου τις αποζημιώσεις, με συνέπεια  το ενδιαφέρον να σταματήσει . Από την άλλη πλευρά στην χώρα μας για να επιβληθεί η σταθερότητα της εξουσίας μετά τον εμφύλιο , λόγω της καταστροφής του παραγωγικού ιστού, έπρεπε  να βασιστεί μόνο στην   ξένη βοήθεια . Αυτή ήταν η αιτία που στα μέσα της δεκαετίας του 1950, αποποιηθήκαμε τις οφειλές του Δυτικογερμανικού κράτους. Αυτό δεν το έκανε το κράτος μόνο αλλά και η κοινωνία που για 47 χρόνια είχε απολέσει την μνήμη της. Τότε, το 2001, ιδρύθηκε από τους απογόνους των θυμάτων , το Εθνικό Συμβούλιο για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Δεν πέσαμε στην παγίδα να μπούμε στην δικολαβίστικη πλευρά του θέματος και να πάρουμε θέση. Μια και η διεκδίκηση δεν γίνεται γι αυτό καθ’ εαυτό το ζήτημα, αλλά για την δημιουργία θέσεων εξουσίας. Αναφερθήκαμε στην άλλη πλευρά του φεγγαριού , για να πούμε το προφανές, ότι κοινωνίες χωρίς συνοχή δεν μπορούν να μακροημερεύσουν.

Κυριακή 22 Μαΐου 2016

ΟΙ ΑΣΣΟΙ ΤΩΝ ΓΗΠΕΔΩΝ «…Ο Μουράτης έχει δίκιο το γράψε και η Αθλητική…..»



                                           


Θα διηγηθούμε μια ιστορία στα όρια του μύθου. Τα  γεγονότα αυτά συνέβησαν στα 1956, επτά χρόνια μετά τον εμφύλιο, μια εποχή που το ποδόσφαιρο ήταν η μοναδική  κοινωνική δραστηριότητα που έδινε  χαρά και διασκέδαση, σε χιλιάδες ανθρώπους. Μια διεθνή, μάλιστα επιτυχία, σε αυτόν τον χώρο, θα έδινε την αίσθηση της απόδρασης από ένα ζοφερό παρόν. Ο αγώνας ήταν ανάμεσα στην Εθνική μας και τον κακό της δαίμονα την Β! Ιταλίας, που στο παρελθόν μας φιλοδωρούσε σε κάθε αγώνα με αρκετά γκολ. Φυσικά, ο χώρος που φιλοξένησε το ματς ήταν ο Λεωφόρος, το μοναδικό  γήπεδο στο οποίο μπορούσε να δοθεί, διεθνής  αγώνας. Ο αγώνας, ήταν επίσημος στα πλαίσια του Προολυμπιακού τουρνουά. Στο πρώτο ημίχρονο, η αντίσταση της Εθνικής μας, με μεγάλη απόδοση της αμυντικής γραμμής και ειδικά του τερματοφύλακα Στάθη Μανταλόζη, κράτησε ανέπαφη την εστία μας. Γεγονός που έκανε τους φιλάθλους να ελπίζουν σε αξιοπρεπή ήττα. Όταν μάλιστα πέρασαν και είκοσι λεπτά από το δεύτερο και βρισκόμασταν ακόμα στο  μηδέν, άρχισαν  οι πρώτες ελπίδες πως κάτι μεγάλο θα συνέβαινε. Ελπίδες που φάνηκαν να διαψεύδονται, όταν η Ιταλία άνοιξε το σκορ στο εβδομηκοστό λεπτό. Όμως οι διεθνείς, δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη και δέκα λεπτά μετά ισοφάρισαν με φάουλ του Μουράτη, έξω από την περιοχή. Για τους διεθνείς η διατήρηση του αποτελέσματος, θα ήταν η  πιο ευτυχισμένη στιγμή στην ζωή τους και για την ζωή των φιλάθλων, για τους Ιταλούς όμως  θα ήταν διασυρμός. Έτσι, μερικά λεπτά αργότερα, έδειξαν την αρνητική πλευρά του ταπεραμέντου τους, σε μια διεκδίκηση στον αέρα ο Ιταλός φόρ έδωσε μια αγωνιά στον Λυνοξυλάκη που τον έστειλε λιπόθυμο στο χορτάρι και στα αποδυτήρια. Ήταν τόσο σοβαρός ο τραυματισμός του που μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο, εν αγνοία των συμπαιχτών του. Μετά από αυτό το γεγονός, ποδοσφαιριστές και φίλαθλοι ζητούσα πλέον την νίκη. Εκδίκηση και δικαιοσύνη μαζί. Πράγματι, μερικά λεπτά πριν την λήξη, το δεκάρι της Α.Ε.Κ ο Κώστας Πούλης,  ανέτρεψε με ατομική προσπάθεια την Ιταλική άμυνα και έστειλε την μπάλα στα δίκτυα.  Με το σφύριγμα της λήξης  όλη η ποδοσφαιρική  Ελλάδα ζούσε της πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωή της. 

 Οι διεθνείς επέστρεψαν περιχαρής στα αποδυτήρια για να ανακοινώσουν στον Λυνοξυλάκη, ότι πήραν το αίμα του πίσω. Έμαθαν όμως έντρομοι, ότι ο Κωστάκης, ήταν στο νοσοκομείο και ο Μουράτης, έχοντας στο μυαλό του έντονα το συναίσθημα της αδικίας  που συνέβη στο συμπαίχτη του, όρμισε μαινόμενος στα Ιταλικά αποδυτήρια και έδειρε τον δράστη. Την επόμενη μέρα το Ανώτατο Ποδοσφαιρικό Συμβούλιο, σε μια συνεδρίαση κεκλισμένων των θυρών αποφάσισε  να τιμωρήσει  τον Μουράτη. Πιστοί στο κλίμα της εποχής , που ήθελε να δείχνουμε, ότι είμαστε πολιτισμένη χώρα και μπορούμε με όπλα τον πολιτισμό των προγόνων και την πατροπαράδοτη Ελληνική φιλοξενία να αναπτύξουμε τουρισμό  και ο Μουράτης, χτύπησε φιλοξενούμενο, έτσι έπρεπε να τιμωρηθεί παραδειγματικά. Η είδηση διέρρευσε στον τύπο. Η Αθλητική Ηχώ, εφημερίδα του Παναθηναϊκού και μητέρα της αθλητικής δημοσιογραφίας, ξεσήκωσε τον  φίλαθλο κόσμο, με πύρινα άρθρα ενάντια στην αδικία που συνέβη στον αρχηγό του Ολυμπιακού. Όταν μάλιστα, ο Μουράτης, πήγε να απολογηθεί στο Συμβούλιο, πήγε με συνοδεία δεκάδων φιλάθλων που οργάνωσαν αυτοσχέδια διαδήλωση.  Μέρος του Συμβουλίου, είχε τόσο πολύ ανησυχήσει,  από  τις αντιδράσεις των φιλάθλων, ώστε ήθελε να περάσει το θέμα, με δημόσια  συγνώμη του Μουράτη και  μια μικρή τιμωρία.  Προσπάθησαν με πλάγιους τρόπους να κάνουν τον Μουράτη να παραδεχθεί ότι έχει μετανιώσει και ότι έκανε το έκανε εν βρασμώ ψυχής. Ο Μουράτης δεν ενέδωσε.. Πριν να βγει έξω ο Μουράτης, εισέβαλαν, στο συμβούλιο, σχεδόν με την βία οι Μανταλόζης, Πούλης, Πετρόπουλος, και δήλωσαν πως και αυτοί φεύγουν από την Εθνική αν διώξουν τον Μουράτη. 


 Τα γεγονότα, αυτά, δείχνουν  την διαχρονική πρόθεση κάθε εξουσίας για το έλεγχο του ποδοσφαίρου και την πλήρη αποξένωση  της από το ποδόσφαιρο ως κοινωνικό φαινόμενο. Στον ηθικό κώδικα του ποδοσφαίρου, μπορείς να διεκδικείς την νίκη μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, που δεν διαστρέφουν την ουσία του, το χτύπημα σε αντίπαλο που τον τραυματίζει σοβαρά, είναι η πιο βίαια παραβίαση αυτού του κώδικα και τόσο ο ποδοσφαιριστής της Ιταλίας και κύρια ο διαιτητής , που έπρεπε να τον προστατεύει, τον παραβίασαν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Η μπάλα  είναι επίσης η κατ’ εξοχήν, εκδήλωση της ζωής, που σε κάνει να αγαπάς χωρίς προϋποθέσεις και η αγάπη προς μια ομάδα είναι ο φορέας που δίνει μοναδικότητα σε αυτήν την σχέση. Οι ποδοσφαιριστές, που αποχώρισαν από την Εθνική , ήταν εκείνοι που  αποτελούσαν, την ταυτότητα των ομάδων τους, αυτό που στην πραγματικότητα αγαπάμε όταν γινόμαστε οπαδοί κάποιου συλλόγου. Για τον Εθνικό , την  ομάδα των ανώτερων στρωμάτων της  κοινωνίας του Πειραιά, ο Στάθης Μανταλόζης ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα της ιδιοσυστασίας  του. Γνωστός , για το ήθος και την εντιμότητα του κυρίως όμως για την δύναμη του χαρακτήρα του που τον αναδείκνυε πάντα σε ψυχή της ομάδας που αγωνιζόταν. Ήταν αυτός που στην ουσία οργάνωσε την αντίδραση των διεθνών, ήταν επίσης ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας  της  εποχής  του και όχι μόνο. Ο Κώστας Πούλης, έκφραζε τον μποέμικο χαρακτήρα της Α.Ε.Κ, παίχτης μεγάλης τεχνικής  που δεν έκανε όμως καριέρα, όπως και τόσοι και τόσοι που πέρασαν από  αυτό το συλλόγο.  Ο  Παναθηναϊκός , η ομάδα της Αθηναϊκής αριστοκρατίας, που έπαιζε πάντα τεχνικό και καινοτόμο ποδόσφαιρο, έβρισκε στο πρόσωπο του Κώστα Λυνοξυλάκη, ένα κατ’ εξοχήν εκφραστή αυτής της ταυτότητας. Ο Κώστας, καταγόταν από τα υψηλά μεσαία στρώματα, φοιτητής του Πολυτεχνείου και ποδοσφαιριστής πρόδρομος της θέσης του λίμπερο, ένας πρώιμος Μπεκεμπάουερ.  Ο Πετρόπουλος, ο αριστοκράτης Δον Ζουάν, δεν ήταν τόσο μεγάλος ποδοσφαιριστής, όσο  αργότερα προπονητής. Ο Ανδρέας Μουράτης, ίσως ήταν ο ποδοσφαιριστής που έκφρασε όσο κανένας άλλος την Ολυμπιακή ταυτότητα. Ήταν εργάτης , από φτωχή εργατική οικογένεια, γνωστός για το θάρρος, το πάθος, την αγωνιστικότητα του, δεν τα παρατούσε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Πολύπλευρο ταλέντο, «πρώτος και στην άμυνα άσσος σέντερ-φορ», σύμφωνα με το τραγούδι που γράφτηκε με βάσει τα γεγονότα που περιγράφουμε. Αν εκείνη την στιγμή, ο ποδοσφαιρικός κόσμος υποχωρούσε, το ποδόσφαιρο  θα έχανε την αισθητική, την ιστορία του και αυτό το κάτι, που ενώνει και διαχωρίζει με τόσο απόλυτο τρόπο τους ανθρώπους , για να τους ενώσει ξανά, κάτω από το ποδοσφαιρικό φετίχ, την μπάλα. Η Αθλητική Ηχώ, κύριος εκφραστής του ποδοσφαιρικού κόσμου, συνέχισε να μάχεται και να ξεσηκώνει τους φιλάθλους. Συγχρόνως, όμως, η καλή εμφάνιση της Εθνικής στο Μεσογειακό κύπελλο με την Ισπανία, φόβισε την ηγεσία του ποδοσφαίρου πως μια ενδεχόμενη αποτυχία στο εν λόγω κύπελλο θα βάρυνε αποκλειστικά εκείνη.  Αποτέλεσμα, όλων αυτών, των παραγόντων,    οδήγησε στην ανάκληση της απόφασης και την επιστροφή των διεθνών στην Εθνική. Οι διεθνείς μαζί με τους φιλάθλους και των τριών ομάδων, γιόρτασαν την νίκης τους, στο  στέκι των φιλάθλων του Εθνικού.


Η ιστορία μας που μαζί, ποδοσφαιριστές της Α.Ε.Κ, του Π.Α.Ο του Εθνικού και του Ολυμπιακού, ως ένας άνθρωπος αγωνίστηκαν για κάτι που θεωρούσαν ότι είναι δίκαιο, αγγίζει, προβεβλημένη στο σήμερα του ποδοσφαίρου, τα όρια του μύθου.  Είναι ένας μύθος τόσο αληθινός όσο η αλήθεια και τόσο αλήθεια όσο ένας μύθος.