«ΣΠΙΘΑ»: Το Αυγό του Φιδιού;
Αναρτήθηκε από τον atk editor την Apr 27th, 2011 στις κατηγορίες Blog, Αποψεις. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry Γιατί πάλι για τη «Σπίθα»; Αφού υπάρχει η «Χρυσή Αυγή», ο Καρατζαφέρης κ.ά.;
Πρώτη φορά με τη «ΣΠΙΘΑ» εμφανίζεται μια αυτόφωτη οργάνωση – μέχρι σήμερα οι φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα ήταν υποχείρια του κράτους και όταν π.χ. η Ε.Ε.Ε κατέβηκε αυτοβούλως στη Θεσσαλονίκη το 1932 στις δημοτικές εκλογές, διαλύθηκε – με αντιλήψεις ενός ψευδο-αντιιμπεριαλισμού που ως επικεφαλής του αγώνα του θέτει το μελλοντικό κράτος που θα έχει τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στη διακήρυξη του και που συγχρόνως θέλει να πάρε μορφή λαϊκού κινήματος.
Μπορεί, βέβαια, η ίδια (η ΣΠΙΘΑ) – και αυτό το πιστεύω – να μην καταφέρει να γίνει ένα «μοντέρνο» φασιστικό κίνημα αλλά η επιρροή των αντιλήψεών της στην κοινωνία μπορεί να βοηθήσει στην εδραίωση του φασισμού. Να πούμε εδώ ότι ο φασισμός – ναζισμός δεν είναι δεξιό πολιτικό ρεύμα αλλά ήταν αποτέλεσμα της κρίσης της Σοσιαλδημοκρατίας στο μεσοπόλεμο. Η συμμετοχή στη «Σπίθα» πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς ενισχύει τους παραπάνω φόβους.
Να έρθουμε εδώ σε μια πολύ συνοπτική παρουσίαση των θέσεων της διακήρυξης της «ΣΠΙΘΑΣ», όπως αυτές προκύπτουν από το βιβλίο του ΜΙΚΗ.
Από τη σελίδα 1-14 παρουσιάζει – όπως και κάθε άλλο τέτοιου τύπου κίνημα – την Ελλάδα περικυκλωμένη από εχθρούς που απεργάζονται το κακό της. Δε μένει όμως μόνο σ’ αυτό που κανείς θα μπορούσε να δεχθεί πως είναι έστω και εν μέρει αλήθεια (ο βασικός εχθρός σύμφωνα με τον αντιιμπεριαλισμό της αριστεράς είναι οι ντόπιες άρχουσες τάξεις) αλλά προχωρά παρακάτω λέγοντας πως όλοι οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στους κακούς εχθρούς, άρα θέτει ως επικεφαλή το Κράτος. Ελπίζοντας να μετέχουν κι αυτοί στη νομή της εξουσίας, εδώ έχουμε μια περίπου ταύτιση με προηγούμενες μορφές φασιστικών κινημάτων που ξεπήδησαν. Ο εχθρός ήταν ο κομμουνισμός, τώρα οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, οι Εβραίοι, κλπ). Θυμίζει την εισαγωγή του βιβλίου «La cognista des estato» – Η κατάκτηση του κράτους (1931) του Ramico Ledesma, ιδεολογικού πατέρα του φασισμού στην Ισπανία. Να θυμηθούμε εδώ το ιστορικό παράδειγμα της Ρωσίας του 1870 όπου εν μέσω κρίσης διετάχθη μέσω της ΟΧΡΑΝΑ (η τσαρική «Γκα Γκε Μπε») να εξαπολύσουν προπαγανδιστική επίθεση περιεχόμενο παρόμοιο όπως αυτές οι 15 πρώτες σελίδες της διακήρυξης της ΣΠΙΘΑΣ. Χιλιάδες τίτλοι βιβλίων, εφημερίδες και άλλα εκδόθηκαν με λεφτά της ΟΧΡΑΝΑ. Και στην Ελβετία το 1898 εκδίδεται από την ΟΧΡΑΝΑ το μετέπειτα μπεστ – σέλερ του αντιεβραϊσμού «Τα έγγραφα των σοφών της Σιών». Βλέπουμε ότι για παρόμοια θέματα σήμερα, πολλά προέρχονται από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της Ρωσίας.
Στη σελίδα 15, μετά από ένα Παπαδοπουλικής έμπνευσης παραλήρημα περί «ασθενών» προχωρά στις σελίδες 16-30 στην παρουσίαση των εχθρών που μας περιβάλλουν σε ένα μνημείο αποσπασματικότητας – περιπτωσιολογίας και παραδοξολογίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα της γνωσιοθεραπείας του φασισμού. Π.χ. παρουσίαζει την Τουρκία να κάνει παρέμβαση στα εσωτερικά της Κίνας ενώ συγχρόνως παρουσίαζει την Κίνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη εφάμιλλη των ΗΠΑ. Για περισσότερη ενημέρωση διαβάστε αυτές τις σελίδες διαφορικά με οποιοδήποτε εγχειρίδιο για τον φασισμό.
Στη σελίδα 31, στην παράγραφο «Εποχή παρακμής» που αναλύει την παρακμή του κράτους και την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου τύπου κράτους θυμίζει την ανάλυση για την παρακμή της πολιτικής στην Ιταλία και την ανάγκη φασιστικού κράτους όπως το περιέγραφε ο Giovani Gentile στο βιβλίο του “LABORINTA DEN FASCISMO” (1931), ιδεολογικό πατέρα του Ιταλικού Φασισμού.
Οι σελίδες 31 έως 42 είναι ένας αχταρμάς προτάσεων προερχόμενων από όλο το πολιτικό φάσμα. Περιλαμβάνει προτάσεις ακόμα και του ΔΝΤ (όπως λ.χ. στη σελίδα 32 στο α1), γράφει για αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Συνηθισμένο όταν τα φασιστικά ρεύματα προσπαθούν να είναι από τη μία πολυσυλλεκτικά – όπως συνέβηκε σε Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία – και από την άλλη να συγκεντρώσουν μικροαστικά ρεύματα. Δυστυχώς, η συνειδητότητα της αγέλης δεν είναι έξω από την κοινωνία μας.
Στη σελίδα 40 που αναφέρεται στη δημιουργία νεοελληνικού πολιτισμού από το Κράτος βασισμένο μόνο στην Αρχαία Ελλάδα, είναι μια μεταμοντέρνα εκδοχή της αντίληψης για τις πηγές του Νεογερμανικού πολιτισμού που θα είναι η βάση του χιλιόχρονου «ΡΑΪΧ» απ’ το ο «ΑΓΩΝ ΜΟΥ» του Αδόλφου Χίτλερ.
Η έννοια του πολιτισμού είναι η πιο επικίνδυνη και θέλει και άλλη ανάλυση. Ερχόμαστε και στη σελίδα 45 που προκάλεσε την πρώτη κρίση στην «ΣΠΙΘΑ ΧΑΝΙΩΝ», στην οργανωτική δομή.
Αυτή επιγραμματικά είναι:
Α) Συμφωνία με τις θέσεις του Αρχηγού
Β) Ακτιβισμός
Γ) Κινηματισμός
Και άλλες αρχές που βρίσκει κανείς και στις «φάτσιες» στην Ιταλία και στις «φάλαγγες» της Ισπανίας, και στα βιβλία των Ramos και Gentile που προαναφέρθηκαν.
Ας ελπίσουμε ότι στον κόσμο που θα προκύψει θα κυριαρχεί η αλληλεγγύη και όχι ο νόμος της «ΣΠΙΘΙΚΗΣ» ζούγκλας.
Πρώτη φορά με τη «ΣΠΙΘΑ» εμφανίζεται μια αυτόφωτη οργάνωση – μέχρι σήμερα οι φασιστικές και ναζιστικές οργανώσεις στην Ελλάδα ήταν υποχείρια του κράτους και όταν π.χ. η Ε.Ε.Ε κατέβηκε αυτοβούλως στη Θεσσαλονίκη το 1932 στις δημοτικές εκλογές, διαλύθηκε – με αντιλήψεις ενός ψευδο-αντιιμπεριαλισμού που ως επικεφαλής του αγώνα του θέτει το μελλοντικό κράτος που θα έχει τα χαρακτηριστικά που αναφέρονται στη διακήρυξη του και που συγχρόνως θέλει να πάρε μορφή λαϊκού κινήματος.Μπορεί, βέβαια, η ίδια (η ΣΠΙΘΑ) – και αυτό το πιστεύω – να μην καταφέρει να γίνει ένα «μοντέρνο» φασιστικό κίνημα αλλά η επιρροή των αντιλήψεών της στην κοινωνία μπορεί να βοηθήσει στην εδραίωση του φασισμού. Να πούμε εδώ ότι ο φασισμός – ναζισμός δεν είναι δεξιό πολιτικό ρεύμα αλλά ήταν αποτέλεσμα της κρίσης της Σοσιαλδημοκρατίας στο μεσοπόλεμο. Η συμμετοχή στη «Σπίθα» πρώην μελών του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς ενισχύει τους παραπάνω φόβους.
Να έρθουμε εδώ σε μια πολύ συνοπτική παρουσίαση των θέσεων της διακήρυξης της «ΣΠΙΘΑΣ», όπως αυτές προκύπτουν από το βιβλίο του ΜΙΚΗ.
Από τη σελίδα 1-14 παρουσιάζει – όπως και κάθε άλλο τέτοιου τύπου κίνημα – την Ελλάδα περικυκλωμένη από εχθρούς που απεργάζονται το κακό της. Δε μένει όμως μόνο σ’ αυτό που κανείς θα μπορούσε να δεχθεί πως είναι έστω και εν μέρει αλήθεια (ο βασικός εχθρός σύμφωνα με τον αντιιμπεριαλισμό της αριστεράς είναι οι ντόπιες άρχουσες τάξεις) αλλά προχωρά παρακάτω λέγοντας πως όλοι οι Έλληνες πρέπει να αγωνιστούμε ενάντια στους κακούς εχθρούς, άρα θέτει ως επικεφαλή το Κράτος. Ελπίζοντας να μετέχουν κι αυτοί στη νομή της εξουσίας, εδώ έχουμε μια περίπου ταύτιση με προηγούμενες μορφές φασιστικών κινημάτων που ξεπήδησαν. Ο εχθρός ήταν ο κομμουνισμός, τώρα οι ΗΠΑ, το ΔΝΤ, οι Εβραίοι, κλπ). Θυμίζει την εισαγωγή του βιβλίου «La cognista des estato» – Η κατάκτηση του κράτους (1931) του Ramico Ledesma, ιδεολογικού πατέρα του φασισμού στην Ισπανία. Να θυμηθούμε εδώ το ιστορικό παράδειγμα της Ρωσίας του 1870 όπου εν μέσω κρίσης διετάχθη μέσω της ΟΧΡΑΝΑ (η τσαρική «Γκα Γκε Μπε») να εξαπολύσουν προπαγανδιστική επίθεση περιεχόμενο παρόμοιο όπως αυτές οι 15 πρώτες σελίδες της διακήρυξης της ΣΠΙΘΑΣ. Χιλιάδες τίτλοι βιβλίων, εφημερίδες και άλλα εκδόθηκαν με λεφτά της ΟΧΡΑΝΑ. Και στην Ελβετία το 1898 εκδίδεται από την ΟΧΡΑΝΑ το μετέπειτα μπεστ – σέλερ του αντιεβραϊσμού «Τα έγγραφα των σοφών της Σιών». Βλέπουμε ότι για παρόμοια θέματα σήμερα, πολλά προέρχονται από εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της Ρωσίας.
Στη σελίδα 15, μετά από ένα Παπαδοπουλικής έμπνευσης παραλήρημα περί «ασθενών» προχωρά στις σελίδες 16-30 στην παρουσίαση των εχθρών που μας περιβάλλουν σε ένα μνημείο αποσπασματικότητας – περιπτωσιολογίας και παραδοξολογίας, χαρακτηριστικό παράδειγμα της γνωσιοθεραπείας του φασισμού. Π.χ. παρουσίαζει την Τουρκία να κάνει παρέμβαση στα εσωτερικά της Κίνας ενώ συγχρόνως παρουσίαζει την Κίνα ως ιμπεριαλιστική δύναμη εφάμιλλη των ΗΠΑ. Για περισσότερη ενημέρωση διαβάστε αυτές τις σελίδες διαφορικά με οποιοδήποτε εγχειρίδιο για τον φασισμό.
Στη σελίδα 31, στην παράγραφο «Εποχή παρακμής» που αναλύει την παρακμή του κράτους και την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου τύπου κράτους θυμίζει την ανάλυση για την παρακμή της πολιτικής στην Ιταλία και την ανάγκη φασιστικού κράτους όπως το περιέγραφε ο Giovani Gentile στο βιβλίο του “LABORINTA DEN FASCISMO” (1931), ιδεολογικό πατέρα του Ιταλικού Φασισμού.
Οι σελίδες 31 έως 42 είναι ένας αχταρμάς προτάσεων προερχόμενων από όλο το πολιτικό φάσμα. Περιλαμβάνει προτάσεις ακόμα και του ΔΝΤ (όπως λ.χ. στη σελίδα 32 στο α1), γράφει για αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας. Συνηθισμένο όταν τα φασιστικά ρεύματα προσπαθούν να είναι από τη μία πολυσυλλεκτικά – όπως συνέβηκε σε Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία – και από την άλλη να συγκεντρώσουν μικροαστικά ρεύματα. Δυστυχώς, η συνειδητότητα της αγέλης δεν είναι έξω από την κοινωνία μας.
Στη σελίδα 40 που αναφέρεται στη δημιουργία νεοελληνικού πολιτισμού από το Κράτος βασισμένο μόνο στην Αρχαία Ελλάδα, είναι μια μεταμοντέρνα εκδοχή της αντίληψης για τις πηγές του Νεογερμανικού πολιτισμού που θα είναι η βάση του χιλιόχρονου «ΡΑΪΧ» απ’ το ο «ΑΓΩΝ ΜΟΥ» του Αδόλφου Χίτλερ.
Η έννοια του πολιτισμού είναι η πιο επικίνδυνη και θέλει και άλλη ανάλυση. Ερχόμαστε και στη σελίδα 45 που προκάλεσε την πρώτη κρίση στην «ΣΠΙΘΑ ΧΑΝΙΩΝ», στην οργανωτική δομή.
Αυτή επιγραμματικά είναι:
Α) Συμφωνία με τις θέσεις του Αρχηγού
Β) Ακτιβισμός
Γ) Κινηματισμός
Και άλλες αρχές που βρίσκει κανείς και στις «φάτσιες» στην Ιταλία και στις «φάλαγγες» της Ισπανίας, και στα βιβλία των Ramos και Gentile που προαναφέρθηκαν.
Ας ελπίσουμε ότι στον κόσμο που θα προκύψει θα κυριαρχεί η αλληλεγγύη και όχι ο νόμος της «ΣΠΙΘΙΚΗΣ» ζούγκλας.
Ευτύχης Πιτσικουλάκης
Υ.Γ. Τα βιβλία των Gentile – Ramos τα διάβασα στη Ρουμανική έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου