ΔΩΜΑΤΙΑ ΑΠΟΔΡΑΣΗΣ : Ένας μοδάτος τρόπος διασκέδασης

         

               

       

Η διασκέδαση δεν έπαιζε ποτέ τον ρόλο του αισθησιασμού, της απόλαυσης και του ερωτισμού της ανθρώπινης επαφής. Αντίθετα ήταν και είναι μέσο επίδειξης κοινωνικής ανόδου ή ελιτισμού και ένταξης σε ένα τρόπο ζωής που εξασφαλίζει ευκολία επιβίωσης. Ο τρόπος διασκέδασης που θεωρούμε, ότι  ταιριάζει στην πιο μαζική επιλογή επιβίωσης, την ατομοκεντρική, είναι τα δωμάτια απόδρασης.

 Αυτός ο τρόπος διασκέδασης είναι η συνέχεια των  ηλεκτρονικών παιχνιδιών. Αυτά τα παιχνίδια, πέρα από αυτά που σχετιζόταν με τζόγο που είναι έξω από το ενδιαφέρον μας, ήταν παιχνίδια αντιπαράθεσης ανθρώπου μηχανής που η όξυνση των δεξιοτήτων οδηγούσε  στην νίκη ως ένα βαθμό του ανθρώπου απέναντι στο μηχάνημα. Η χαρά σε αυτό τον τρόπο διασκέδασης, πέρα από το να γεμίζεις χωρίς έγνοια την ώρα σου, είχε να κάνει με την νίκη απέναντι στην μηχανή ή την νίκη απέναντι σε κάποιον άλλο με χαμηλότερες επιδόσεις στον αγώνα ενάντια στην μηχανή. Με την ψηφιακή εποχή, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια  και ο  άνθρωπος απέκτησαν διαδραστική σχέση, δεν είσαι πλέον παίχτης ενάντια στην μηχανή αλλά μετείχες σε ένα σενάριο ταινίας δράσης, έτσι που η συμμετοχή στο παιχνίδι σου δίνει   την ψευδαίσθηση ότι δρας σε κάποια πραγματικά γεγονότα και σε πραγματικές  δυσκολίες μέσα από τις  οποίες  θα μπορούσες να βγεις νικητής. 

      Το δωμάτιο  απόδρασης είναι στην πράξη ένα κινηματογραφικό πλατό, ταινιών δράσης ή ταινιών τρόμου ή ταινιών με σημείο αναφοράς την μαφία. Με αυτόν τον τρόπο παρέες ή μεμονωμένοι  άνθρωποι, με αντίτιμο όσο το εισιτήριο του σινεμά μπαίνουν στο δωμάτιο από το οποίο  πρέπει να δραπετεύσουν, λύνοντας ορισμένους γρίφους ή βρίσκοντας κάποια στοιχεία στα πρότυπα του κυνηγιού του θησαυρού. Μπαίνουν  σε δωμάτια  που είναι είτε το  άνδρο κάποιου βαρόνου  καρτέλ κοκαΐνης στην Κολομβία  είτε στην γιάφκα ισλαμιστών , είτε σε κάποιο κρησφύγετο ονομαστού μαφιόζου  του παρελθόντος ή του μέλλοντος και σε  άλλα δωμάτια-  σενάρια τέτοιας μορφής. Η πιο σημαντική πλευρά είναι ότι  τα διάφορα «σκηνοθετικά» εφέ , δημιουργούν την έντονη  ψευδαίσθηση της ατομικής  συμμετοχής  στην δράση και της  ατομικής ηρωοποίησης  ενάντια σε κάποιο ισχυρότερο, διάσημο και προβεβλημένο αντίπαλο. Η δύναμη και η εξάπλωση αυτή της μορφής διασκέδασης, είναι η τεράστια κατανάλωση αδρεναλίνης, τα  έντονα συναισθήματα και η ρεαλιστικότητα των συναισθημάτων νίκης. Τέτοια είναι η ένταση της δράσης που εκτιμάτε ότι ο μέσος άνθρωπος δεν αντέχει να συμμετέχει σε αυτήν την μορφή διασκέδασης , πάνω από τρείς φορές την εβδομάδα.

Έχουμε προβάλει ,αρκετές φορές, μέσα από το περιοδικό μας, την σημασία των ψευδαισθήσεων και  του παράλογου στην ανθρώπινη ζωή. Το παράλογο δίνει την δυνατότητα, σε όποιον επιλέγει  τον ατομοκεντρικό τρόπο επιβίωσης, της ψευδαίσθησης της επιτυχούς έκβασης , την φυγή από την μετριότητα- όπως θεωρούν- της καθημερινότητας και την φυγή από την αφάνεια μέσω της νίκης  ενάντια σε προβεβλημένος αντιπάλους. Γεγονότα που τα πετυχαίνουν μόνο μέσω της αυταπάτης για την ρεαλιστικότητα  της δράσης, γι αυτό στην έξοδο από το δωμάτιο, έχεις τις ίδιες συναισθηματικές εντυπώσεις σαν να βίωσες πραγματικούς κινδύνους, στους οποίους φυσικά δεν θα μετείχες αν δεν ήξερες πως είναι παιχνίδι. Ο ατομοκεντρικός τρόπος επιβίωσης, παρά την θεωρητική  ρεαλιστικότητα  του ως επιλογή , είναι αρκετά φοβικός  για το άτομο. Θεωρείς ότι η επιβίωση είναι ένας συνεχής αγώνας ανταγωνισμού και φυσικής επιλογής, που ποικίλει ανάμεσα σε περιόδους  επιβολής και υποταγής και σε αυτό τον αγώνα το άτομο  διαθέτει  σαν μοναδικό σύμμαχο τον εαυτό του. Γεγονός που οδηγεί στην αντίληψη ότι μοναδικό κριτήριο αλήθειας είναι η ατομική εμπειρία. Η πιο έξυπνη πρακτική είναι να κρύψεις τις πραγματικές  σου αντιλήψεις μέσω της συμμετοχής σου στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι, μια συμμετοχή που καθόλου δεν έχει σαν στόχο την κοινωνική εξέλιξη, αλλά την μετατροπή των προβλημάτων σε κινήματα δηλαδή σε μορφές εξουσίας που λειτουργούν, ως κλειστές  ομάδες . Σε αυτές  έχουμε ανάδειξη μέσω της φυσικής επιλογής, των  κυρίαρχων  ή πιο ικανών  προσωπικοτήτων, οι οποίες για να διατηρήσουν την ηγετική τους θέση στην ομάδα, άρα και την ατομική τους επιβίωση, επιφορτίζονται  την επιβίωση των υπολοίπων. Για να απολεσθεί εντελώς ο φόβος, η μάζα των συμμετεχόντων, συνήθως  αγωνίζεται  να απολέσει  την ανάγκη της απόλαυσης και του ερωτισμού, γιατί η συνοχή τέτοιων ομάδων βασίζεται , στην αρχή ότι η επιβίωση ταυτίζεται  με την ζωή της ομάδας και όχι του ατόμου. Γεγονός που τους κάνει να αποστρέφονται τις δυνατές συγκινήσεις, άρα τα δωμάτια απόδρασης  είναι έξω από τις επιλογές τους,. Η χαρά γι αυτούς  μπορεί να πάρει μορφή διασκέδασης  ανάλογη με αυτήν των προγόνων τους, για να μην έχει αναφορά στην σύγχρονη ζωή.