ΣΥΜΦΩΝΟ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ

                                  

Δεν σκεπτόμαστε να κρίνουμε ερωτικές  επιλογές που οδηγούν σε διαφορετικές εμπειρίες. Αλλά για τις επιλογές που γίνονται  αιτήματα , σε κινήματα, για να έχει συνοχή η  δομή τους  και σε μια κυβέρνηση, που με  βεγγαλικά στο σκοτάδι, προσπαθεί να δείξει προοδευτική .

 Η κληρονομιά και η κληρονομικότητα είναι έξω από το αξιακό και αισθητικό πλαίσιο, του κεφιού που εκφράζουμε ,μέσω του περιοδικού μας. Φυσικά δεν μας πέφτει λόγος αν κάποιος επιθυμεί να έχει τέτοια δικαιώματα, αν θεωρεί πως τα στερείται. Το σύμφωνο συμβίωσης σε κανένα του άρθρο, δεν έλυσε το πρόβλημα των διακρίσεων που υπόκειται  κάποιος λόγω των ερωτικών του επιλογών. Η  αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων, στον δυτικό κόσμο, βασίζεται σε μια κοινωνική συνειδητότητα  ότι όλοι πρέπει να έχουμε ίσα δικαιώματα  βασίζεται  ένα αποτελεσματικό πλαίσιο νόμων. Όλα αυτά βέβαια μπορεί να βρίσκονται στα πλαίσια του ιδεατού, λόγω της κοινωνικής ανισότητας  και της  αδυναμίας  να εξασφαλιστεί η επιβίωση από τον ανταγωνισμό και την φυσική επιλογή, είναι όμως αναγκαία για μια στοιχειώδη κοινωνική συνοχή. Το σύμφωνο συμβίωσης, προσπαθεί να δημιουργήσει μια τεχνητή,  κρατική, μορφή   οικογένειας. Δεδομένου,  ότι  η ερωτική αγάπη είναι προσωπική σχέση η οποία  νομιμοποιείται ανάμεσα  στα μέλη της σχέσης και όχι με νομικές παρεμβάσεις.

 Η μορφή οικογένειας και η κληρονομία, έχουν άμεση σχέση με την κοινωνική συγκρότηση. Με το Μάη του ’68, η αριστερά κάνει το μεγάλο άλμα, από την επαναστατικότητα και τον μεταρυθμισμό  στον εθνικισμό και το λαϊκισμό και ιδιαίτερα  σήμερα με το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Ένα εθνικισμό που διαφοροποιείται από τον κλασσικό της δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας, που πρότυπο είναι η πατριαρχική οικογένεια, αλλά σε ένα εθνικισμό που έχει ως πρότυπο την οικογένεια του αρχαίου κοινοτισμού. Μόνο στον αρχαίο κοινοτισμό στα πλαίσια της κλειστής αιμομικτικής  πολυγαμικής ή πολυανδρικής οικογένειας, υπήρχε κοινή γενετική καταγωγή, λόγω του ότι οι άνθρωποι άνηκαν στην ίδια φυλετική ομάδα. Είχαμε το έθνος ,με την κυριολεκτική σημασία του όρου και όχι την πολιτιστική  σημασία, της κλασσικής θεωρίας του εθνικισμού. Η αριστερά με την λεγόμενη σεξουαλική απελευθέρωση, ενίσχυσε την προσπάθεια της πλήρους εμπορευματοποίηση της ερωτικής σχέσης , μέσω της απώλειας της προσωπικής της σημασίας. Μια απώλεια, που από την μια προωθούσε το προαιώνιο όνειρο κάθε εξουσίας, η ετεροφυλοφιλική σχέση να περιοριστεί στα πλαίσια της αναπαραγωγής. Τα παραπάνω υπήρξαν  αντιλήψεις που τις εισήγαγε με πιο ολοκληρωμένο τρόπο, από την αναρχοαυτονομία, ο εθνικοσοσιαλισμός. Το καθαρό έθνος των Ναζί, είχε πρότυπο τον  αρχαίο κοινοτισμό, δηλαδή  το  κυρίαρχο αρσενικό και την λειτουριγική ομοφυλοφιλία για τους άλλους. Ήθελαν να ελέγχουν τις γεννήσεις  με τέτοιο τρόπο ώστε τα παιδία να έχουν όχι μόνο κοινά φυλετικά χαρακτηριστικά άλλα και χαρακτήρα. Το σίγουρο ήταν πως κατάφεραν  έστω και στο επίπεδο της οργάνωσης τους , η ετεροφυλοφιλία να μείνει  ασεξουαλική (αντισεξιστική).  Θα προτιμούσαν τα παιδία να κυοφορούνται, από ειδική κατηγορία- μέσω της κλωνοποίησης-  γυναικών δούλων, έτσι ώστε οι άρειες  γυναίκες να μην αποτελούν απειλή (πειρασμός)  για την φύση του πολίτη στρατιώτη. Με τον  νόμο για το σύμφωνο συμβίωσης η κυβερνώσα αριστερά, προσπαθεί, ως οφείλει σαν εξουσία, να επιβάλει τον δικό της κώδικα ηθικών αξιών, αναπαλαιώνοντας τον ηθικό κώδικα εθνικοσοσιαλιστών,  αναρχοαυτόνομων.  Που οι βάσεις τους , στο ζήτημα που μας αφορά, είναι ο αντισεξισμός, η ηθική δηλαδή δαιμονοποίηση  του ερωτισμό στα πρότυπα των μοναστικών ταγμάτων και η ομοφυλία. Πρότυπα ηθικής που αν επικρατήσουν θα έχουμε την πιο απόλυτη μορφή εξουσίας, την εξουσία που θα ελέγχει τα ανθρώπινα συναισθήματα.

 Ο ερωτισμός είναι σύμφυτος με την ανθρώπινη φύση και υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους συγχρόνως και στις δυο μορφές. Μια φιλική σχέση ανάμεσα σε άτομα ιδίου φύλου, που δεν  είναι απλή γνωριμία, έχει ερωτική μορφή, χωρίς να περιλαμβάνει σωματική επαφή. Όμως ο ερωτισμός σε οποιαδήποτε μορφή, υπάρχει , γιατί υπάρχουν δύο φύλα. Ακόμα και  το ερωτικό πρότυπο των ομοφυλόφιλων , προέρχεται από το άλλο φύλο. Εδώ ο ερωτισμός μας αφορά υπαρξιακά και ιδιαίτερα η θηλυκότητα που βάζει στον στόχο, το σύμφωνο συμβίωσης. Μα κυρίως , οι απόψεις που εξέφρασε η αριστερά, προωθώντας τον ατομοκεντρικό τρόπο  επιβίωσης που είναι πλειοψηφούσα αντίληψη   στην κοινωνία και στις γραμμές της . Τι ενοχλεί τους εξουσιολάγνους   η ετεροφυλοφιλία και η θηλυκότητα;  Προφανώς η φύση της ως αγάπη  στο διαφορετικό. Αν αγαπάς  το διαφορετικό, η επιβίωση παύει να είναι ατομοκεντρική. Για να ζήσεις πρέπει να προσφέρεις στους άλλους, γεγονός δύσκολο σε περιόδους που η ατομική επιβίωση είναι επισφαλής και οι προοπτικές μηδαμινές. Έτσι σου είναι εύκολο να δεχθείς την ηθική απαξία της ετεροφυλοφιλίας, που προωθούν διάφορα κινήματα δικαιωμάτων.  Μεταμφιέζουν, τον εγωκεντρισμό τους, σε κοινωνικό κίνημα, που δεν το ενδιαφέρει η λύση των προβλημάτων, αντίθετα το  χαροποιεί η διαιώνιση  τους, από την μια μεριά για να υπάρχει έστω και στα χαρτιά η ανάγκη ύπαρξης τους, ενώ από την άλλη η διατήρηση της εξουσιαστικής δομής να εξασφαλίζει την ατομοκεντρική επιβίωση των μελών. Η ετεροφυλοφιλία και ιδιαίτερα  η θηλυκότητα, εκφράζει σε υπαρξιακό επίπεδο κάθε ανθρωποκεντρική ιδέα, όπως  ελευθερία, ένωση , δημοκρατία. Γιατί  παραπέμπει στην ενότητα του διαφορετικού. Ο έρωτας, αποτελεί την αναγκαία ψευδαίσθηση, ότι μπορούμε να εμπιστευόμαστε τον άλλο, μια ψευδαίσθηση όμως που χωρίς αυτήν δεν θα είχαμε τις κατά καιρούς  αλλαγές  που είναι απαραίτητες ,για την επιβίωση  κάθε κοινωνίας .

 Το ενδιαφέρον, πέρα από αυτούς που ήταν  αντίθετοι υπερασπιζόμενοι την πατριαρχική οικογένεια, το δικαίωμα τους δηλαδή  στην κληρονομιά,  είναι πως οι πιο θανατικοί πολέμιοι του συμφώνου, ήταν εκείνοι που έχουν παρόμοιο ηθικό κώδικα με τα κινήματα των ομοφυλόφιλων.  Οι δεσποτάδες, που υπήρξαν πρώην καλόγεροι και η Χρυσή Αυγή που η ατομική τους διαπαιδαγώγηση  βασίζεται στην ομοφυλία.