Σύμφωνο συμβίωσης & Η κρατικοποίηση των συναισθημάτων

Με αφορμή την συζήτηση στην βουλή,  για το σύμφωνο συμβίωσης των ομοφυλόφιλων ζευγαριών,  μας δόθηκε  για μια ακόμα φορά η   ευκαιρία  να διαπιστώσουμε την ένδυα της Ελληνικής κοινωνίας, σε ανθρωπιστικές ιδέες στην κουλτούρα και στον πολιτισμό των μελών της.

  Σύμφωνα με τις ιδέες του δυτικού πολιτισμού, που μέχρι στιγμής είναι ο πιο ανθρωποκεντρικός, τα δικαιώματα του ατόμου είναι  «αναπαλλοτρίωτα»  απέναντι σε κάθε εξουσία. Κατά συνέπεια έπρεπε να ρυθμιστούν  νομικά, με τέτοιο τρόπο τα πράγματα ώστε οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας, να μπορούν ελεύθερα και χωρίς διακρίσεις,  να διαθέτουν όπως θέλουν  τον εαυτό τους. Πρέπει , επίσης, να έχουν οι σχέσεις τους οποιαδήποτε νομιμοποίηση  έχουν και οι ετεροφυλόφιλες σχέσεις. Πρέπει φυσικά να λυθούν και ορισμένα κοινωνικά τους  προβλήματα, όπως  η επιμέλεια των παιδιών, που προέκυψαν από ετεροφυλόφιλους γάμους. Αυτά τα δικαιώματα τα έχουν ανεξάρτητα αν κάποιοι θεωρούν από ηθικής σκοπιάς, ότι οι ομοφυλόφιλες σχέσεις είναι «ομαλές» ή  «ανώμαλες». Να βάλουμε εδώ δύο ενστάσεις , τα παραπάνω ισχύουν μόνο αν  δεν παραβιάζονται τα ατομικά δικαιώματα κάποιου άλλου ή αν οι ατομικές επιλογές δεν εμπίπτουν στο έγκλημα. Σύμφωνα με την ιατρική και την ψυχολογία όλες οι ερωτικές σχέσεις είναι «ομαλές» (δεν κάνουν κακό στους ερωτικούς παρτενέρ) αν υπάρχει κοινή συναίνεση, έλλειψη βίας, αν διατηρείτε η μυστικότητα (η ερωτική σχέση είναι σχέση διαπροσωπική και όχι δημόσια), προστασία της υγείας και σαφή επιλογή του φύλου του ερωτικού παρτενέρ. Να ενημερώσουμε εδώ, κυρίως τις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ, ότι το δικαίωμα για υιοθεσία είναι ατομικό δικαίωμα του παιδιού και όχι  ιδιοκτησιακό δικαίωμα του ανάδοχου ζευγαριού.  Το να έχεις παιδιά δεν είναι ατομικό δικαίωμα στο  βαθμό  που το παιδί είναι άνθρωπος (άτομο) και όχι καταναλωτικό αγαθό ή περιουσιακό στοιχείο. Οι υιοθεσίες δεν γίνονται για να αποκτήσουν κάποιο δικαίωμα που έχουν και τα άλλα ζευγάρια, οι ανάδοχοι γονείς , αλλά για αναπτυχθεί το παιδί σε ένα καλύτερο από το ίδρυμα,  περιβάλλον. Το να έχεις παιδιά, πριν την σύλληψη, είναι  επιλογή και μετά ευθύνη. Να ενημερώσουμε, επίσης, τους κατ’ επάγγελμα δημοκράτες και αισθηματίες, ότι  η αγάπη δεν είναι αφηρημένη έννοια, ακόμα και όταν αφορά κάτι αφηρημένο, όπως η αγάπη στον θεό,  μια γυναίκα όσο καλή και ανοιχτόκαρδη και αν είναι δεν  μπορεί να δείξει μητρική αγάπη, παρά  μόνο  στο δικό της παιδί, γιατί η σχέση είναι σαρκική είναι η μόνη αγάπη χωρίς προϋποθέσεις που γνωρίζει ο άνθρωπος και χωρίς αυτήν δύσκολα κοινωνικοποιείτε, άσχετα  αν συνήθως στην πορεία αποδεικνύετε απατηλή όπως  στην εφηβεία, που η μάνα δεν θέλει να απογαλακτιστεί, το παιδί. 

 Στα ατομικά δικαιώματα εντάσσονται  σε όλες σχεδόν τις σχολές σκέψεις ,το δικαίωμα στην ζωή, στην ισότητα , στην ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας. Σε ορισμένες σχολές μέσα στα ατομικά δικαιώματα είναι και το δικαίωμα στην ιδιοκτησία και για τις πιο αριστερές  σχολές σκέψης  μέσα σε αυτά τα δικαιώματα εντάσσονται  και το δικαίωμα της κοινωνικής και οικονομικής ισότητας. Για τον  αστικό φιλελευθερισμό  και την αριστερά το κράτος πρέπει να παρεμβαίνει για την βοήθεια ενός τμήματος του πληθυσμού. Τα ατομικά δικαιώματα εδράζονται, στην ιδιότητα του πολίτη για τον φιλελευθερισμό, στην ιδιότητα του μέλους ενός λαού ή έθνους για τον εθνικισμό και  στην  ιδιότητα ως μέλους μιας τοπικής, μιας πλατύτερης ή μιας παγκόσμιας κοινότητας  για την αριστερά. Για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως και σε ορισμένες  σχολές εθνικισμού, τα δικαιώματα του ατόμου και η πολιτική ισότητα είναι ενταγμένες στα πλαίσια ενός τελεολογικού σκοπού του λαού ή του έθνους.  Για την αυτονομία και την αναρχοαυτονομία  ο σκοπός του κοινοτισμού είναι πάνω από τα δικαιώματα του ανθρώπου. Το ενδιαφέρον είναι πως αυτές οι αντιλήψεις (αυτονομία) είναι κυρίαρχες στα σημερινά κινήματα δικαιωμάτων.

 Για τον νόμο του  συμφώνου συμβίωσης, τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, δεν προκύπτουν από την ιδιότητα του πολίτη ή του μέλους ενός λαού ή του μέλους μιας κοινωνίας αλλά από την ερωτική επιλογή των ομοφυλόφιλων. Να υπενθυμίσουμε ότι τα δικαιώματα των ετεροφυλόφιλων προκύπτουν από την κοινή για όλους ιδιότητα του πολίτη ή του μέρους του λαού και πρέπει  να νομοθετήσουμε  για τους ομοφυλόφιλους  επειδή τα δικαιώματα τους καταστρατηγούνται. Ο νόμος όμως έχοντας σαν αρχή του ότι τα δικαιώματα προκύπτουν από την ομοφυλοφιλία, θεσμοθετεί  τον διαχωρισμό μεταξύ των επιλογών και την υπεροχή, για το κράτος, της ομοφυλοφιλίας. Να θυμηθούμε εδώ ότι ο στόχος των κινημάτων δικαιωμάτων και συγκεκριμένα των ομοφυλόφιλων δεν είναι η ισότητα των δικαιωμάτων αλλά εφαρμογή συγκριμένων κοινωνικών αλλαγών. Ο κοινός τόπος  των κινημάτων, της αυτονομίας και του μέρους της αριστεράς που εγείρει αυτά τα αιτήματα, είναι ο αρχαίος κοινοτισμός , που είχαμε το κυρίαρχο  αρσενικό   και την λειτουργική ομοφυλοφιλία για τους υπόλοιπους. Φυσικά τέτοιες κοινωνίες δεν μπορούν να υπάρξουν, τέτοια δομή στα πλαίσια του δυτικού κόσμου  στοχεύει στην πιο σκληρή μορφή εξουσίας αυτή που καταστέλλει  τα ανθρώπινα συναισθήματα. Στα θεωρεία της βουλής δεν βρισκόταν κάποιοι συμπολίτες μας που εκτός των προβλημάτων  που αντιμετωπίζουμε όλοι , συνθλίβονται από την ανασφάλεια, τις διακρίσεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό λόγω της ιδιαίτερης  ερωτικής του φύσης, αλλά άνθρωποι της εξουσίας που ο νόμος αυτός βελτίωνε την θέση του δικού τους εξουσιαστικού μπλοκ. Πέρα από την φοβική αρνητική στάση του Κ.Κ.Ε, ενδιαφέρον είχε πως οι  πιο επιθετικοί αρνητές του συμφώνου συμβίωσης υπήρξαν οι επίσκοποι  και η Χρυσή Αυγή. Οι μεν επίσκοποι στην νεότητα τους αλλά και στο πιο μεγάλο μέρος  της ζωής τους ήταν μοναχοί, δηλαδή τους έχουν διαπαιδαγωγήσει  στην ηθική απαξία του ετεροφυλοφιλικού έρωτα  σε τέτοιο βαθμό ώστε μόνο  ο πειρασμός είναι η πιο ακραία παρεκτροπή  και μέσω της εξομολόγησης είχαν να αντιμετωπίσουν απίστευτη καταπίεση από τους «αδελφούς»  τους. Από την άλλη πλευρά η Χρυσή Αυγή, που ως εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα, ο αντισεξισμός  και η ομοφυλία είναι οι δύο από τους  πυλώνες του ηθικού της κώδικα. Οι πιο σκληροί εχθροί του συμφώνου συμβίωσης είναι και οι ίδιοι στην καλύτερη  περίπτωση ομόφυλοι. Δείχνοντας  πόσο πιο σημαντικό ρόλο, δυστυχώς, παίζει η συμμετοχή σε ομάδα ταξικών και άλλων συμφερόντων, παρά η ερωτική επιλογή. Δεν ήταν καθόλου περίεργο, που την δίωξη των ομοφυλόφιλων στην ναζιστική Γερμανία την είχαν τα ΕΣ-ΕΣ και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που πολλά από τα μέλη τους σε μεγάλο βαθμό ήταν ομόφυλοι, ούτε επίσης η κατάργηση, από τον Μεταξά, της Ε.Ο.Ν Αθήνας λόγω ομοφυλοφιλικών σκανδάλων (βιασμοί) . Στην σχέση της ομοφυλοφιλίας με την υπαρξιακή συγκρότηση του ολοκληρωτισμού  θα αναφερθούμε στην συνέχεια.

  Αυτό που μας αφορά είναι η σχέση της ερωτικής αγάπης με την κοινωνικοποίηση-«πολιτικοποίηση» του ατόμου. Σε καμιά περίπτωση, δεν μας αφορά να επιβάλλουμε την μια ή την άλλη μορφή, χωρίς να αποποιούμαστε τις δικές μας επιλογές, που αποτελούν το δικό μας είναι. Η ουσιαστική διαφορά της ετεροφυλοφιλίας, ως προς την ομοφυλοφιλία, είναι ότι η πρώτη σημαίνει  αγάπη στο διαφορετικό. Είναι μια ποιο απαιτητική μορφή έρωτος από την ομοφυλοφιλία. Σου δίνει  όμως την δυνατότητα , την άμβλυνσης  του φόβου  της ύπαρξης , στον βαθμό που  αποκτάς  ή προσπαθείς  να αποκτήσεις   εμπιστοσύνη στους άλλους ανθρώπους. Στην αντίθετη περίπτωση η αδυναμία να μπορείς να αγαπήσεις το διαφορετικό, σε δυσκολεύει να βγεις  έξω από το φοβικό, εγωιστικό περιβάλλον , του ενστίχτου της αυτοσυντήρησης. Ο ετεροφυλοφιλικός  έρωτας  ήταν  πάντα στον στόχο, για την συνοχή του  συστήματος εξουσίας  και επειδή στον άνδρα μπορεί να κατασταλεί, στο μεν αρχαίο κοινοτισμό είχαμε την κυριαρχία του ισχυρού  και την οργανική ομοφυλοφιλία του άλλων ανδρών, στην δουλεία είχαμε την απαγόρευση (ανεξάρτητα από την ρεαλιστική της εφαρμογή)  της ερωτικής επαφής για τους άνδρες δούλους, πλην των μονομάχων, ενώ στην  φεουδαρχία και  την δουλοπαροικία  η ερωτική επαφή του άνδρα ήταν ένα δικαίωμα που παραχωρούσε ο ιδιοκτήτης (φεουδάρχης) της γυναίκας μετά που εφάρμοζε το δικαίωμα της πρώτης νύχτας ή ο θεματοφύλακας  της ηθικής  της φεουδαρχίας, η εκκλησία (ορθόδοξη και καθολική),  αργότερα. Ο αστικός φιλελευθερισμός και οι αστικές επαναστάσεις , εισάγοντας  τα ατομικά δικαιώματα, έδωσαν στην ερωτική αγάπη λιγότερο ασφυκτικά πλαίσια. Αργότερα η ανάπτυξη του εργατικού πολιτισμού έδωσε στην ερωτική αγάπη μια πολύ πιο ανθρωποκεντρική  μορφή. Στον καπιταλισμό έχουμε την κεφαλαιώδη αντίφαση για την ανθρώπινη φύση, από την  μια μεριά η ανάγκη ύπαρξης του ετεροφυλοφιλικού έρωτα για να διεκδικούμε την απόλαυση είτε την κατανάλωση και από την άλλη πλευρά την ανάγκη της συνοχής  της εξουσίας, από ανθρώπους που μπορούν να αντισταθούν στην επιβολή, γιατί θεωρούν ότι μπορεί να έχουν εμπιστοσύνη στους άλλους   και δεν θεωρούν ότι ο φόβος της επιβίωσης μόνο με τον ατομισμό μπορεί να αμβλυνθεί.  Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως όλοι  οι ετεροφυλόφιλοι  μπορούν να αγαπήσουν το διαφορετικό, ούτε πως όλοι οι ομοφυλόφιλοι είναι δουλοπρεπείς, απλά η ετεροφυλική ερωτική αγάπη αν την διεκδικήσεις σου δίνει μια επιπλέον δυνατότητα. Την  παραπάνω αντίφαση σε περιόδους ανόδου  ο καπιταλισμός τον λύνει μέσω της εμπορευματοποίησης, για παράδειγμα η δήθεν  σεξουαλική απελευθέρωση στέρησε από τον έρωτα την διατομικότητα  της σχέσης, άρα την δύναμη του και την δυνατότητα της συναισθηματικής  ολοκλήρωσης για το άτομο. Σε περιόδους κρίσης ειδικά όταν αυτές οδηγούν στην αναζωπύρωση  ναζιστικών κινημάτων, τότε αλλάζει ριζικά  το αξιακό σύστημα και έχουμε την καταστολή του ετεροφυλοφιλικού ερωτισμού. Για να κατανοήσουμε αυτό που οι ναζί αποκαλούν  πολίτη στρατιώτη θα πρέπει  να φανταστούμε ένα στρατιώτη του αρχαίου κόσμου. Πριν όμως από αυτό πρέπει να μιλήσουμε , για μια άγνωστη πτυχή για τα  Μ.Μ.Ε, την βουλή, τα κινήματα και την λαϊκιστική αριστερά δηλαδή την εξουσία, τα βασικά χαρακτηριστικά του ανδρικού ερωτισμού είναι η ανεκτικότητα στα άλλα αρσενικά (άνδρες) και η αγάπη στο θηλυκό κάθε παρεκτροπή, όπως για παράδειγμα η επιβολή, είναι ομοφυλική διαστροφή.  Ο στρατιώτης στην αρχαιότητα,  ήταν σε όλη την ζωή στρατιώτης , έπρεπε να λείπει  χρόνια από το σπίτι του και την γυναίκα του και η επιβίωση της στρατιωτικής  μονάδας δηλαδή του ίδιου είχε να κάνει με την  αυταπάρνηση που υπερασπιζόταν τον διπλανό του στρατιώτη, έπρεπε να αναπτύξει, με αυτόν  δεσμό ισχυρότερο του συντροφικού. Άρα θα έπρεπε να είναι αποστασιοποιημένος από την ανάγκη του ετεροφυλοφιλικού έρωτα, να είναι αντισεξιστής ως τον βαθμό της ασεξουαλικότητας , να είναι ομόφυλος ως τον βαθμό της ομοφυλοφιλίας και η γυναικεία φύση να μην παίζει ρόλο άλλο από την αναπαραγωγή. Οι σύγχρονοι ομοφυλόφιλοι ( τα κινήματα) θέλουν να μην κάνουν παιδιά αλλά να υιοθετούν παιδιά, που τα γεννούν, οι ετεροφυλόφιλες γυναίκες, που αν κρίνει κανείς από τις τοποθετήσεις  κάποιων βουλευτών  τις θεωρούν κλώσες. Θέλουν  άκοπη και ασφαλή ιδιοκτησία παιδιών. Αν μια γυναίκα εκπέμπει ετεροφυλοφιλικό ερωτισμό, αλλοιώνει την φύση του άνδρα στρατιώτη, ονομαζόταν , από τα ΕΣ-ΕΣ, κόκκινη γυναίκα την θεωρούσαν κάτι σαν πόρνη ή κομμουνίστρια  και είχε την γνωστή κατάληξη. Τα παραπάνω δεν βασιζόταν στην ομοφυλοφιλία, αλλά στο γεγονός πως έθνος όπως το εννοούν, η  φυλετική κοινωνία- η ομοιότητα του αίματος επειδή ανήκεις στην ίδια φυλετική ομάδα- υπήρχε μόνο στον αρχαίο κοινοτισμό , όπου η συνοχή της  κοινωνίας εξασφαλιζόταν από το κυρίαρχο αρσενικό και την οργανική ομοφυλοφιλία των άλλων αρσενικών. Δεν είναι τυχαίο, που οι τελετές, όπως και της Χρυσής Αυγής  έχουν  καθαρά, ομοφυλοφιλικό χαρακτήρα. Ο νόμος για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, δεν είχε να κάνει με την ισότητα των πολιτών, αλλά με την καταστολή των συναισθημάτων και την ισχυροποίηση της εξουσίας ενόψει σκληρών μέτρων.

Σαν επίλογο, η λέξη ομοφοβία είναι μια φαντασιακή έννοια, γιατί δεν υπάρχει ούτε  καν στα ζώα που ζουν σε αγέλες,  η ομοφυλία σημαίνει την ευκολία που συνάπτουν σχέσεις φιλικές τα άτομα του ίδιου φίλου ή τον τρόπο που πρέπει να βλέπουν τα μέλη των μιλιταριστικών, ναζιστικών, ρατσιστικών  και αυτόνομων οργανώσεων το άλλο φύλο. Επίσης η ετεροφυλία και η ομοφυλία όταν έχουν ερωτική επαφή, ονομάζονται ετεροφυλοφιλία και ομοφυλοφιλία. Τέλος επειδή ρατσισμός σημαίνει μίσος στο διαφορετικό και ομοφυλοφιλία  αδυναμία να αγαπήσεις  το διαφορετικό σε ένα συμβολικό υπαρξιακό επίπεδο ο ρατσισμός συμβολίζεται με την ομοφυλοφιλία.