Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2015

ΣΥΜΦΩΝΑ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ & Ο άνθρωπος ως ιδιοκτησία



                                  



Ένας από τους πυλώνες του δυτικού πολιτισμού είναι ότι το άτομο έχει αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα απέναντι σε κάθε εξουσία. Το δικαίωμα να διαθέτει κανείς όπως θέλει τον εαυτό του είναι το πιο αυτονόητο. Κανείς, λοιπόν, ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να υπόκειται σε διακρίσεις και πολύ περισσότερο σε βία λόγω της διαφορετικής του επιλογής και αν θέλουν αυτή τους η σχέση να νομιμοποιείται, αυτό το δικαίωμα πρέπει να τους παραχωρηθεί. Αυτό που στοχεύουμε να αναδείξουμε, είναι ορισμένες πολύ επικίνδυνες απόψεις αυτών των κινημάτων.

  Τα μονθεματικά κινήματα δικαιωμάτων, ειδικά αυτά που αφορούν ερωτικές επιλογές εύκολα μπορούν να πάρουν ρατσιστική μορφή. Πρέπει να εντάξουμε στην κουλτούρα μας την υπεράσπιση οποιουδήποτε ανθρώπου υφίστανται διακρίσεις λόγω της διαφορετικότητας του , ειδικά ενάντια σε άτομα που ανήκουν στην ίδια με μας ομάδα. Έτσι οι ομοφυλόφιλοι, επί παραδείγματι, πρέπει να είναι ενάντια στις διακρίσεις που δέχονται οι ετερόφυλοι  σε χώρους, κυρίως επαγγελματικούς, που κυριαρχούν οι ίδιοι. Τι ζητάει όμως αυτό το κίνημα, κατ’ αρχήν «Σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών», γιατί δεν λένε την αλήθεια και ονομάζουν τους εαυτούς τους ομόφυλους; Η λέξη ομόφυλος δεν συμπεριλαμβάνει, κατ’ ανάγκη, την ερωτική σχέση. Η λέξη ομοφυλία χρησιμοποιείται με δυο κυρίως  έννοιες, στην καθομιλουμένη σημαίνει  ότι φιλικές σχέσεις συνάπτουν πιο εύκολα άτομα του ίδιου φύλου. Ενώ η λέξη αυτή σημαίνει, για τους ερευνητές  των μιλιταριστικών και ρατσιστικών κινημάτων ,τον τρόπο που πρέπει να βλέπουν τις γυναίκες τα αρσενικά μέλη αυτών των οργανώσεων, με σκοπό οι σχέσεις τους  να μην ξεπερνά το επίπεδο της αναπαραγωγής. Για να καταλάβουμε τις αντιλήψεις , αυτών των οργανώσεων, στο πεδίο που μας αφορά, θα πρέπει να φανταστούμε ένα πολεμιστή του αρχαίου κόσμου, που ήταν μέλος τις στρατιωτικής μονάδας για όλη του την ζωή , έπρεπε την ένταξη του σε αυτήν να την θεωρεί σαν ουσία της ύπαρξης του, ενώ απαραίτητη προϋπόθεση της μη ήττας  ήταν  η μέχρι θανάτου υπεράσπιση των στρατιωτών που βρισκόταν δίπλα τους. Σε αυτές τις οργανώσεις, λοιπόν, το μέλος τους θα έπρεπε να έχει απαξιωτική αντίληψη για την σχέση με το άλλο φύλο, γι αυτό έπρεπε να είναι αντισεξιστές ως τον βαθμό της ασεξουλικότητας (ως αφορά τα ΕΣ-ΕΣ), να κάνουν δηλαδή έρωτα μόνο για αναπαραγωγή, ενώ από την άλλη πλευρά έπρεπε στον πιο ακραίο βαθμό να είναι ομόφυλοι ως τον βαθμό της ομοφυλοφιλίας. Να πούμε εδώ, ότι σεξισμός σημαίνει, για τα κινήματα δικαιωμάτων, ότι ο ανδρικός ερωτισμός περιλαμβάνει ή επιβολή στο άλλο φύλο ή ενάντια στους ομοφυλόφιλους. Φυσικά ο σεξισμός είναι φαντασιακή έννοια, από την σκοπιά, ότι ο ανδρικός πόλος, που υπάρχει μαζί με τον θηλυκό  σε κάθε άνθρωπο, έχει σαν βασικά του χαρακτηριστικά την ανεκτικότητα απέναντι στα άλλα αρσενικά και αγάπη στο θηλυκό, οποιαδήποτε συμπεριφορά αποκλίνει από αυτό σημαίνει τουλάχιστον συναισθηματική  ανωριμότητα.  Στην γυναίκα κυριαρχεί ο θηλυκός πόλος ενώ στον άνδρα ο αρσενικός, ο σαφής διαχωρισμός αυτών των πόλων, ειδικά στην εφηβεία, είναι προϋπόθεση ψυχικής  υγείας του ατόμου. Η ύπαρξη αυτών των πόλων δείχνει πως οι ομοφυλοφιλία από την ερωτική σκοπιά δεν πρόκειται περί ανωμαλίας, αλλά η ετεροφυλοφιλική σχέση επειδή απαιτεί μεγαλύτερο θάρρος οπλίζει το άτομο με μεγαλύτερη συναισθηματική δύναμη. Στο πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης, επειδή ρατσισμός σημαίνει αδυναμία αποδοχής του διαφορετικού, ενώ ομοφυλοφιλία αδυναμία αγάπης στο διαφορετικό, ο ρατσισμός συμβολίζεται με την ομοφυλοφιλία. Η συγκρότηση ενός ομοφυλόφιλου, περιλαμβάνει μεγαλύτερη δόση ρατσισμού από αυτόν που διαθέτουμε όλοι και η αποδοχή του διαφορετικού προϋποθέτει μεγάλο βαθμό ωριμότητας. Ας δώσουμε και μια αναγκαία κοινωνική διάσταση. Ζούμε σε ένα κόσμο που ο καταναλωτισμός είναι μια από τις πιο βασικές πλευρές τις επιβίωσης του, δηλαδή ολοένα και περισσότερο πρέπει να αυξάνεται η ανάγκη για απόλαυση κάτι που σε συνθήκες κρίσης κάνει το άτομο δυστυχές. Από δω προκύπτει η ανάγκη, καταστολής του ερωτισμού που σε κάνει να μην είσαι παθητικός στην ζωή. Αυτό από την μια μεριά γίνεται αυθόρμητα από το άτομο αλλά από την άλλη πλευρά και από την εξουσία. Επειδή όμως η σχέση της γυναίκας όσο αφορά τον ερωτισμό είναι πιο φυσική, η φύση της καταστέλλεται από ένα πλέγμα ευθυνών ή ενοχών που δημιουργεί η ίδια στον εαυτό της ή οικογένεια της και η κοινωνία προς αυτήν, η ηθική απαξίωση του ερωτισμού αφορά κυρίως στον νέο άνδρα.

Τα κινήματα δικαιωμάτων, όντας μονοθεματικά και μη έχοντας κανένα κοινωνικό πρόταγμα,  όπως να μην υπάρχουν διακρίσεις απέναντι σε οποιοδήποτε και να έχουμε σχετική ισοτιμία μεταξύ μας, επιδίδονται σε ένα πρακτικό κινηματισμό που κυριαρχεί ο ικανότερος, δημιουργούν δηλαδή την πιο ακραία εξουσιαστική δομή και είναι φυσικό να λειτουργούν συμπληρωματικά με τις υπόλοιπες. Στον καπιταλισμό φυσικά που  θεσμικά βασίζεται στον φιλελευθερισμό δεν μπορεί νομικά να επιβληθεί η οργανική ομοφυλοφιλία του άνδρα, καταστέλλοντας το δικαίωμα στον έρωτα, αυτό πρέπει να γίνει με την ηθική του απαξία. Πράγμα που το έχουν ανάγκη και τα ομοφυλοφιλικά κινήματα, από την μια μεριά οι ομοφυλόφιλοι άνδρες για να αποδείξουν την ηθική ανωτερότητα του δικού τους ερωτισμού, ενώ από την άλλη πλευρά οι ομοφυλόφιλες γυναίκες (λεσβίες) το έχουν ανάγκη για να διατηρούν την σαδιστική τους  επιρροή στις προερχόμενες από αυταρχικές οικογένειες γυναίκες που είναι ερωτικές τους σύντροφοι. Όπως είναι γνωστό σε ένα ανδρικό ομόφυλο ζευγάρι και οι δυο είναι ομοφυλόφιλοι, σε αντίθεση με το γυναικείο που είναι μόνο η μια, για αυτό ερωτικά αυτή η σχέση είναι σαδομαζοχιστική. 

Εκεί, όμως, που η αντιδραστικότητα των ομοφυλοφιλικών κινημάτων βγάζει μάτια είναι στο ζήτημα υιοθεσίας, που θεωρούν πως το να έχεις παιδιά είναι δικαίωμα, θεωρούν δηλαδή ότι τα παιδιά είναι μέρος της ιδιοκτησίας του ζευγαριού. Τα ατομικά δικαιώματα είναι προσωπικά, δεν υπάρχουν στοιχειοθετημένα δικαιώματα σε βάρος άλλων ατόμων, τέτοια δικαιώματα παραχωρούνται με κοινή συναίνεση ανάμεσα στα μέλη μιας σχέσης και τα παιδία ούτε μετείχαν στα παραχωρητήρια, ούτε κανείς τα ρώτησε αν ήθελαν να γεννηθούν. Το να έχεις  παιδιά είναι επιλογή πριν την σύλληψη και ευθύνη μετά από αυτήν. Οι γονείς για ένα παιδί ούτε ρόλο εκκολαπτικής μηχανής έχουν, ούτε είναι χορηγοί της διατροφής, της στέγασης, της ένδυσης, της μόρφωσης και της αποκατάστασης των παιδιών . Αλλά να φροντίσουν την καλύτερη ένταξη τους στην κοινωνία και όχι να τα ελέγχουν σε όλους τις περιόδους της ζωής τους. Οι ρόλοι της μάνας και του πατέρα και διαφορετικοί είναι και διακριτοί και δεν μπορεί ο ένας να υποκαταστήσει τον άλλο. Δυστυχώς δεν είναι σπάνιο φαινόμενο η  αντιστροφή των ρόλων με τραγικά αποτελέσματα για τα παιδιά. Η μητέρα είναι ο μοναδικός μη εχθρικός παράγοντας του εξωτερικού κόσμου ενός βρέφους η ενστικτώδη αντίληψη ότι αυτό  επιβιώνει χάρη στην αλληλεγγύη των γονιών του είναι η θεμελιώδης έναρξη της αρμονικής κοινωνικής του ένταξης. Άλλοι σημαντικοί σταθμοί στην κοινωνική ένταξη ενός παιδιού είναι από το 5ο έτος της ηλικίας του ως την προεφηβεία να μάθει από την μητέρα την σημασία της ύπαρξης των άλλων ανθρώπων για την ζωή και την χαρά του ατόμου για να μπορεί μετά στην εφηβεία να αποδεχτεί την σημασία της ύπαρξης του άλλου φύλου για να γίνει ισότιμο μέλος της κοινωνίας. Στον αντίποδα ο ρόλος του πατέρα είναι διαφορετικός, πρώτα από όλα η αγάπη  του δεν είναι χωρίς προϋποθέσεις, αλλά κατακτάτε από το παιδί στο βαθμό που αποδέχεται τα «διδάγματα» του. Οφείλει να του μάθει την ύπαρξη κοινωνικών νόμων, την σημασία τους για την επιβίωση των παιδιών και κύρια τα όρια τους και την αλλαγή των κανόνων όταν μπαίνουν εμπόδιο στην ζωή. Σε κάθε όμως περίπτωση η συμβολή των γονέων στην υγεία των παιδιών, πρέπει να στοχεύει στο να μπορέσει το παιδί να ανεξαρτητοποιηθεί αρμονικά από τα δεσμά της οικογένειας και να αποκτήσει ατομική οντότητα. Η εμπειρία μας δείχνει ότι οι γονείς σπάνια ανταποκρίνονται στον ρόλο τους από την εφηβεία και μετά και τους μαθαίνουν ότι είναι φυσική η προστασία τους ως τα βαθειά γεράματα με αποτέλεσμα στις νεότερες οικογένειες ο άντρας να ψάχνει για μαμά και η γυναίκα για παιδί. Προφανώς το να διεκδικούν τα ομοφυλοφιλικά ζευγάρια το δικαίωμα σε ιδιοκτησία παιδιών πρέπει να ιδωθεί με σκεπτικισμό ειδικά από αυτά.

Μεγάλη έλλειψη του πολιτισμού και της κουλτούρας μας, είναι η μη υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων, ειδικά των άλλων.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου