ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Ένα από τα πράγματα που δεν ομολογούμε στον εαυτό μας, είναι ότι καθόλου δεν επιδιώκουμε  την απόλαυση, την χαρά και τον έρωτα. Η επιδίωξη και των τριών περιλαμβάνει το ρίσκο του άλλου ανθρώπου και  κύριο στοιχείο της επιβίωσης είναι ο ρόλος και τα σενάρια είναι ατομικά.

   Ο κόσμος μας, είναι το πιο ειρωνικό, για την ανθρώπινη φύση, κοινωνικό καθεστώς. Με το ένα χέρι μας δίνει απλόχερα την πιο απίστευτη ομορφιά και με το άλλο χέρι μας την παίρνει, μέσω της επιβίωσης.Το ελεύθερο εμπόριο γκρεμίζει τα σύνορα που μας χωρίζουν, μας μαθαίνει  να γευόμαστε τα  πιο εξωτικά φαγητά από τα πέρατα της οικουμένης, να πίνουμε τα πιο γευστικά ποτά  από μέρη του χάρτη που ούτε καν ξέρουνε ότι υπάρχουν, να ακούμε τις ωραιότερες μουσικές και  τα προ κρίσης  τραπεζικά προϊόντα μας βόηθησαν να ταξιδεύουμε στα πέρατα του κόσμου γνωρίζοντας διαφορετικούς   ανθρώπους,  μαθαίνουμε  την πραγματική ουσία της φύσης μας. Το σύστημα βασίζεται στην δημιουργία επίκτητων αναγκών δηλαδή να ανακαλύπτει καινούργιες απολαύσεις, αυτή είναι η αιτία της επιβίωσης τόσων δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συνάμα πρέπει κάθε δευτερόλεπτο να μας τραβά  από τον κόσμο της χαράς και της ομορφιάς στον κόσμο του επαγγέλματος των οικογενειακών υποχρεώσεων και του κοινωνικού ρόλου. Η εμπορευματική παραγωγή φυσικά έχει ανάγκη από εξουσία, δηλαδή να βάλει εμπόδια στην ελευθερία  που η ίδια μας την μαθαίνει, δεχόμαστε αυτήν την κατάσταση γιατί το υποσυνείδητο μας  προειδοποιεί ότι δεν έχουμε την δύναμη   να οριοθετήσουμε  την ελευθερία μας στα όρια της ελευθερίας του άλλου, αυτή η αδυναμία θα οδηγούσε σε εξαφάνιση το είδος μας. Άραγε ο κόσμος που μας  οδηγεί να ονειρευόμαστε το σπάσιμο το συνόρων που φέρνει η εμπορευματική παραγωγή μπορεί να υπάρξει; Μπορεί άραγε κάποτε η ελευθερία μου να είναι  προϋπόθεση της ελευθερίας του άλλου.

   Ποιοι είναι όμως οι κύριοι  μέθοδοι εξορκισμού της απόλαυσης και πως αντέχουμε τους εαυτού μας όταν τα καταφέρνουμε; Έχουμε μέσα μας το πιο μεγάλο εχθρό, που συγχρόνως είναι και η προϋπόθεση της μακροημέρευσης του είδους μας, την συνείδηση και το μυαλό. Ένας εχθρός που δεν μας δείχνει την επιείκεια του κενού, μας επιτρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για να πειστούμε ότι το ορθό είναι πέρα από τον κόσμο της απόλαυσης , γεμίζουμε το κενό και αγωνιζόμαστε να μην διείσδυση τίποτα άλλο. Η ευρηματικότητα στην κατασκευή του είναι του τίποτα είναι απαράμιλλη. Η τεχνική στο να  χρησιμοποιούμε  την μνήμη ενάντια στην κριτική σκέψη είναι άξια θαυμασμού.

  Η απόλαυση επειδή προϋποθέτει αυθορμητισμό και σχετική εμπιστοσύνη στον  διπλανό, πρέπει  να  υποκατασταθεί με παραδοχές που διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση. Η πιο διαδεδομένη μέθοδος είναι η παραδοχή ότι ο άνθρωπος είναι ζώο.  Αυτή η παραδοχή σου δίνει την σιγουριά του μέσου όρου και της προνομιακής σχέσης με την εξουσία. Από την άλλη μεριά αυτή η παραδοχή σε απομακρύνει από την άλλη πλευρά του ανθρώπου, δηλαδή η συνείδηση του είδους, που η επιβίωση είναι ένας αγώνας  ενάντια στην φύση. Αγώνας  που δεν περιλαμβάνει την αντίθεση στα άλλα είδη αλλά ο αγώνας ενάντια στον ανταγωνισμό και την φυσική επιλογή. Η αποστασιοποίηση ,μέσω των απολαύσεων, από τον μέσο όρο κάνει πολύ δυσβάσταχτη την επιβίωση. Η παραδοχή του ανθρώπου ζώο , αμβλύνει τον πόνο και την απογοήτευση αυτού που επιδιώκει την απόλαυση του έρωτα που τις περισσότερες φόρες αισθάνεται ξένος  πριν και μετά την πράξη  με τον ερωτικό του σύντροφο. Είναι ευκολότερο να θεωρείς τον έρωτα τεχνική που υποβοηθά στην αναπαραγωγή δηλαδή στον κοινωνικό ρόλο που στον επιβάλει ο μέσος όρος , η εξουσία δηλαδή

Η πιο αποτελεσματική όμως .μέθοδος είναι η αδιαφορία για την ζωή των άλλων. Γιατί εξάλλου να ενδιαφέρεσαι για αυτήν αφού επιβίωση είναι ανταγωνισμός και φυσική επιλογή και το ενδιαφέρον για την ζωή των άλλων την δυσκολεύει. Επειδή η απολυτοποίηση της αδιαφορίας προς την ζωή, θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, την ομορφιά του ανθρώπου την αντικαθιστούμε με την ομορφιά των ζώων και της φύσης, ψεύτικη φυσικά αγάπη αφού αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αγάπη στον άνθρωπο.  Θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα ,αν η φύση του είδους δεν απαιτούσε την ανθρώπινη επαφή. Φτιάχνουμε ανθρώπινες σχέσεις  απόλυτα προσαρμοσμένες σε σκληρούς κώδικες, που απαγορεύουν δια ροπάλου την προσωπική επαφή τις εντάσεις και αισθήματα. Η παραβίαση αυτών των κωδίκων έχουν σαν αποτέλεσμα για τον παραβάτη, χλεύη, κοινωνικό αποκλεισμό, καταισχύνη , συγκατάβαση αν ο χαρακτήρας του παραβάτη δεν επιτρέπει τα παραπάνω και πολύ χειρότερα ακόμα. Η κατάσταση είναι πιο αβάσταχτη όταν ο παραβάτης ανήκει σε πολιτική ομάδα ή κίνημα τότε η παραμικρή διαφορετικότητα ταυτίζεται με προδοσία του σκοπού και το άτομο αντιμετωπίζει την ηθική και υπαρξιακή εκμηδένιση.

Το δικαίωμα στην απόλαυση είναι σε υπαρξιακό επίπεδο η ουσία της ύπαρξης μας. Η στιγμιαία επιδίωξη τους μπορεί να κοινωνικοποίηση το άτομο λιγότερο σκληρά αρκεί η απόλαυση να μην άκρως ατομική υπόθεση ή να είναι απόλυτα έτσι.