Καρικατούρες ανθρώπων και Μεξικάνικα συγκροτήματα. 1

Καρικατούρες ανθρώπων και Μεξικάνικα συγκροτήματα 1

  Του Ευτύχη Πιτσικουλάκη

Τι στιγμή που ο ήλιος του μεσονυχτίου διώχνει το λυκόφως  της πολικής νύχτας, έχεις μπροστά  σου το πιο φωτεινό γαλάζιο που μπορεί να δώσει ο ουρανός.  Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε θαύματα της φύσης πάει το μυαλό σου στην πηγή την έννοιας της ομορφιάς, την θηλυκότητα.

.  

Δυστυχώς, οι πολυαγαπημένες μου Τράπεζες, έπαψαν να χρηματοδοτούν τις περιηγήσεις μου. Μόνο το λιμάνι των Χανίων το καλοκαίρι σαν χωνευτήρι ανθρώπων, λαών , πολιτισμών μπορεί να σου προσφέρει τέτοιες συγκινήσεις. Μια τέτοια βραδιά  έμελε να είναι η 3^η Αυγούστου. Απέναντι από την πιάτσα των αμαξών , στο Μουσείο, στο Ενετικό λιμάνι, εξασφαλίζει τον βιοπορισμό του, κατασκευάζοντας πορτρέτα καρικατούρες, ο φίλος μου ο Γρηγόρης. Ένα πορτρέτο, σε 5 λεπτά για 10 ευρώ, είναι το σήμα του καταστήματος. Τι τον έκανε να επιλέξει αυτό το είδος ζωγραφικής, πως πίστευε ότι θα έχει πελάτες; Είναι βέβαια και γελοιογράφος, σίγουρα όμως υπάρχει μέσα του κάποια κρυφή φλέβα  που τον κάνει να παραποιεί ακριβώς  εκείνα  τα χαρακτηριστικά και με τέτοιο τρόπο, ώστε το πορτρέτο να είναι πραγματικό ψυχογράφημα του εικονιζόμενου. Κανονικό παρατηρητήριο ανθρώπινης συμπεριφοράς. Άνδρες, που κρυφά από αυτές , δίνουν φωτογραφίες, των ερωμένων τους  πιστεύοντας, ενδιαφέρον πως, ότι μια καρικατούρα  θα βοηθήσει το ερωτικό παιχνίδι. Ζευγαράκια , που θέλουν να αποτυπωθούν  μαζί, να δώσουν μια σκωπτική εκδοχή  του δεσμού τους. Ακόμα και δίδυμοι.  Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η απόφαση, συνήθως από το πορτρέτο φαίνεται πως επιμένει πιο πολύ ο πιο θερμός της ερωτικής σχέσης. Μόλις καθίσει, η γυναίκα πρώτη, τεχνική του Γρηγόρη, τότε το εργαστήρι του γίνεται κέντρο συρροής κόσμου. Φίλοι των ζωγραφικών μοντέλων, περίεργοι, κάποιοι που φέρνουν πονηρά τον ερωτικό τους σύντροφο, δείχνοντας αυτούς που είχαν το θάρρος , να δουν στο χαρτί, την καρικατούρα της σχέσης τους. Φυσικά πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα, είναι ενδεικτικό χαρακτήρα, να διακωμωδείς την προσπάθεια  να γνωρίσεις τον ερωτικό σου σύντροφο τόσο λίγο όσο λίγο γνωρίζεις τον εαυτό σου.  Η πιο μαζική και ενδιαφέρουσα περίπτωση ζευγαριού μοντέλων, ήταν  ένα νεαρό ζευγάρι Σουηδών, οι πιο τρελοί Σκανδιναβοί. Φυσικά έγινε πανζουρλισμός από θεατές, οι φάτσες των μοντέλων, οι κινήσεις και το αυτοσαρκαστικό ταπεραμέντο τους, τραβούσε σαν μαγνήτης. Αν ο Γρηγόρης, θέλει να γελοιογραφήσει, κάποιο παιδικό βιβλίο, πρέπει να τους έχει πρότυπα. Δεν έφτανε το ερωτικό παιχνίδι , τα περιπαίχτηκα  πειράγματα μεταξύ τους, όλη την νύχτα περνούσαν, θέλοντας να διαπιστώσουν, ίσως, αν υπήρχαν και γελοιότερες φυσιογνωμίες ερωτευμένων. Να σημειώσουμε την περίεργη απαίτηση της  γυναίκας ενός  νεαρού  αντρογύνου Κυπρίων , που όταν ο Γρηγόρης ζωγράφισε  πάνω από τα κεφάλια τους δυο καρδιές, αυτή του είπε να ζωγραφίσει και μια ακόμα για το παιδί τους.  Τελικά οι καρικατούρες δεν είναι μόνο ρομαντικό όπλο εραστών , αλλά και όπλο γυναικείας  επιβολής.

Η νύχτα, όμως, είχε πάρει απόφαση να έχει και εξωτικό χρώμα. Το εξωτικό χρώμα έμελε να το δώσει ένα Μεξικάνικο μουσικοχορευτικό συγκρότημα. Άνδρες  ντυμένοι με την επίσημη μαύρη στολή βακέρο  με ασημί γαρνιτούρες  στο πλάι και με τεράστια σομπρέρος, κρατώντας βιολιά, τρομπέτες πάντσο, και ένα περίεργο τεράστιο πάντσο χωρίς τάστα και με χορδές σαν λεπτά  σχοινία, την κιθαρόλα. Γυναίκες ντυμένες με τα ροζ, μωβ και κίτρινα χρώματα των Αζτέκων , με χρυσαφί γόβες. Τι θαυμάσια εκδοχή της ανθρώπινης φύσης, ήταν Ινδιάνοι, Αζτέκοι, Μεξικάνοι, Ισπανοί, ούτε οι ίδιοι, ίσως , να μην μπορούσαν να απαντήσουν, το βέβαιο είναι ότι η θηλυκή φύση, στα πρόσωπα των γυναικών του συγκροτήματος , έβρισκε μερικές από τις καλύτερες εκπροσώπους. Μελαχρινές σχεδόν μαύρες, με μογγολικά και ινδιάνικα χαρακτηριστικά  και με σκέρτσο νεαρών, ευγενικής καταγωγής  δεσποινίδων ας πούμε από το Σέργουντ του Νιούκαστλ της βόρειας  Αγγλίας. Σου κοβόταν η ανάσα και κάτι ζεστό και ωραίο κυλούσε μέσα σου, μια  επαναθεμελίωση του ωραίου και του ανθρώπινου. Πριν την παράσταση, φωτογραφιζόταν, σαν παιδία στο παλιό λιμάνι,  έστελναν τις φωτογραφίες  από τα κινητά στην μακρινή τους χώρα. Σε κάτι τέτοια, φαίνεται  με πιο εκπληκτικό τρόπο, πόσο  η παγκοσμιοποίηση μας ενώνει και έχει κάνει τον κόσμο γειτονιά. Ανέβηκαν στην σκηνή, πίσω από το μουσείο , που έχει στήσει ο Δήμος και άρχισε η σύντομη ξενάγηση σε ένα Μεξικάνικο πανηγύρι, ας πούμε από την Τσιουάουα των παιδικών μου αναγνωσμάτων. Τα δυο πρώτα θέματα της μουσικοχορευτικής παράστασης  αφορούσαν την αιώνια  μάχη  του αρσενικού και θηλυκού για ένωση και τον  γάμο. Ένα κυνηγητό επί  της σκηνής με αποτυχία στο πρώτο θέμα και την επιτυχία στο δεύτερο. Ακολούθησε ο χορός των βακέρος, μια επίδειξη δεξιοτεχνίας στο λάσο, στους  μεθυστικός ρυθμούς της Λάτιν μουσικής από τον επικεφαλή του συγκροτήματος. Τα άγρια άλογα στην  χώρα του δύσκολα θα ξέφυγαν από την άκρη του  λάσου του. Ακλουθήσανε  δύο ακόμα  θέματα από τις χαρμόσυνες  θρησκευτικές τελετές της ανάστασης. Δυστυχώς εδώ ήταν η τελευταία στιγμή  του  ταξιδιού  στο εξωτικό.

 Μια μικρή συζήτηση με τον επικεφαλή του συγκροτήματος, επρόκειτο στην πραγματικότητα για δυο οικογένειες  με όλα τα μέλη τους επί  της σκηνής, είχαν  έρθει για 5 τραγούδια, έφτασαν στα Χανιά στις 9 και θα έφευγαν μετά την παράσταση για κάποιο άλλο μέρος της Ευρώπης, αποχαιρετισμός  παντοτινός;  Ελπίζω όχι. Μετά από μισή ώρα του ξανασυνάντησαν, έξω από το OCTAPOUS, με τα καθημερινά τους ρούχα, τι εκπληκτικά διαφορετικό και συγχρόνως  όμοιο είναι το θαύμα που αποκαλούμε άνθρωπο