Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ



ΠΑΡΑΔΟΣΗ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ
του Ευτύχη Πιτσικουλάκη


Ζούμε σε μια παράξενη χώρα, χρησιμοποιούμε την λέξη παράδοση σαν συνώνυμο της λέξης συντήρηση, την λέξη αντιιμπεριαλισμός- αντικαπιταλισμός ως  συνώνυμα της λέξης εθνικισμός και αριστερά ως συνώνυμο της λέξης αντίδραση.
Η λέξη παράδοση για όλο τον κόσμο σημαίνει, τον πολιτισμό που παραδίδει μια γενιά στις επόμενες, εδώ σημαίνει την παραμονή του πολιτισμού, επί μια χιλιετία, χωρίς καμία αλλαγή. Η σχέση που έχει η νεοελληνικός πολιτισμός με τον αρχαίο, είναι  μόνο στο επίπεδο της γλώσσας, δεν υπάρχει συνέχεια , γιατί από τον 4ο έως στον 17ο αιώνα,  ο πολιτισμός στον Ελλαδικό χώρο κυριαρχούταν από εντελώς αντίθετες  προς τον Αρχαιοελληνικό πολιτισμό πολιτιστικές επιρροές, Βυζάντιο, Ορθοδοξία, Οθωμανική αυτοκρατορία. Η στρεβλή επαναφορά της συσχέτισης , του νεοελληνικού πολιτισμού με τον αρχαίο, έρχεται από τον Γερμανικό ρομαντισμό και μετέπειτα από  τους Βαυαρούς, που μας έμαθαν  πως κάποτε στον Ελλαδικό χώρο άκμασε ένας πολιτισμός, στην βάση του οποίου στηρίχτηκε  ο διαφωτισμός και οι αστικές επαναστάσεις, αυτό που λέμε δυτικός κόσμος. Η δήθεν παραδοσιακή σχέση με τον Αρχαίο του νεοελληνικού πολιτισμού, χρησιμοποιήθηκε σαν μέρος της Ελληνικότητας που στάθηκε στην βάση της συνοχής του Νεοελληνικού κράτους. Με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιήθηκε  από την δικτατορία  και μετά , η δημοτική μουσική στην οποία συμπεριλαμβάνετε η  μουσική όλων των περιφερειών της χώρας συν η Ποντιακή και η  Μικρασιατική. Σε αυτήν, συνήθως δεν συμπεριλαμβάνετε, η μουσική και ο πολιτισμός των περιφερειών που έχουν έντονη την δυτική επιρροή, όπως τα Επτάνησα και τα Δωδεκάνησα. Φυσικά στην παράδοση μας δεν ανήκει ο πολιτισμός π.χ της Μεγάλης Ελλάδας και με κανένα τρόπο ο πολιτισμός των μη Ελληνόφωνων  Ελλήνων , Πομάκοι, Βλάχοι, Σλαβομακεδόνες  δεν ανήκουν, για Εθνικιστικούς και πολιτικούς λόγους, στον Εθνικό κορμό. Φυσικά δεν σημαίνει ότι τραγουδάμε και χορεύουμε την δημοτική παράδοση όπως συνέβαινε πριν 100 χρόνια , αλλά με τον τρόπο που μας το έμαθε η εξουσία, ξεκινώντας από την Δικτατορία και κυρίως από την δεκαετία του 80. Στην προσπάθεια της δημιουργίας μιας ενότητας που σκοπό έχει να αποδείξει  την συνέχεια  μας και της ενότητας μας ως έθνος. Μια άλλη πλευρά της εθνικής μας συγκρότησης και της συνοχής της εξουσίας,  που χρησιμοποιεί την παράδοση, είναι της ανατολίτικης πολιτισμικής μας συγκρότησης . Πάντα η Ελληνική  εξουσία  που εξασφάλιζε την κοινωνική συνοχή , απεχθανόταν την δημιουργία ενός δίκαιου αστικού καθεστώτος, συγχρόνως φυσικά ζητώντας την οικονομική βοήθεια της δύσης. Ενδιαφέρον στον 21ο αιώνα που αρκετοί μουσικοί προερχόμενοι από τον αριστερό και κινηματικό χώρο , εννοούν την παράδοση ως κανονική επιστροφή στις « ρίζες», προσπαθώντας να επιστρέψει ο  παραδοσιακός   χορός  και  η παραδοσιακή  μουσική σε αρχέγονες μορφές, αντί να δημιουργήσουν ένα σύγχρονο λαϊκό πολιτισμό.
Για ένα προσεχτικό αναγνώστη της ιστορίας του εργατικού κινήματος, η σχέση της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής αριστεράς, με τον εθνικισμό δεν είναι κάτι αξιοπερίεργο. Η σχέση αυτή, που σε υπερθετικό βαθμό , υπάρχει στην ελληνική αριστερά , οφείλεται και στην επιρροή  του παγκόσμιου εργατικού κινήματος και στην Ελληνική ιδιαιτερότητα. Η κυριαρχία της προοδευτικότητας και της επαναστατικότητας στο εργατικό κίνημα δεν έμελε να μακροημερεύσει και μάλλον υπήρξε μόνο στο επίπεδο της θεωρίας. Η διάψευση , των επαναστατικών προσδοκιών , στον 20ο αιώνα και η δημιουργία στην Σ.Ε ενός καθεστώτος πλήρους αυταρχικότητας  και φεουδαρχικού τύπου καπιταλισμού, οδήγησε τους απολογητές του καθεστώτος στην μοναδική ιδεολογία που μπορούσε  να δικαιολογήσει αυτή την μορφή εξουσίας τον εθνικισμό με ψευδομαρξική φρασεολογία. Το μέρος της αριστεράς που δεν ταυτίστηκε με αυτό το ρεύμα, στην Ευρώπη, με τον κενσιανίσμο έχασε την πολιτική του  επιρροή και σημασία. Όλα τα ρεύματα της αριστεράς, με τον Μάη του 68, στην προσπάθεια τους να μετέχουν στην διανομή της εξουσίας ασπάστηκαν τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό. Έτσι  τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα βαφτίστηκαν επαναστατικά και τα νικηφόρα ονομάστηκαν  σοσιαλιστικά. Το αποκορύφωμα είναι η εποχή μας που τα αντιδραστικά κινήματα, αραβική άνοιξη, ισλαμικό κράτος, ονομάζονται επαναστάσεις επειδή εκφράζουν τα συμφέροντα της Σαουδικής Αραβίας  ενάντια στην δυτική εξουσία. Η ολοκλήρωση αυτής της πορείας, ήταν το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που τον εθνικισμό, τον μετέτρεψε στην εκδοχή της αυτονομίας και του εθνικοσοσιαλισμού.
Από την άλλη πλευρά έχουμε το Ελληνικό εργατικό κίνημα. Στην χώρα μας ποτέ δεν υπήρξε οργανική σχέση αριστεράς και εργατικού κινήματος  λόγω της καχεξίας και τον δυο. Η αριστερά έγινε υπαρχτή πολιτική δύναμη την περίοδο 1929-1936  όταν γραμματέας του Κ.Κ.Ε ήταν  ο Ζαχαριάδης, άρα είχε οργανική σχέση με την εθνικιστική εκδοχή του «Μαρξισμού». Αυτό όμως που απογείωσε την επιρροή της αριστεράς στην Ελληνική κοινωνία , ήταν η εθνική αντίσταση. Τα ελληνικά κόμματα εξουσίας «παρέδωσαν»  αυτό τον ρόλο στην αριστερά, που δεν αντιστάθηκε για την υπεράσπιση- στον τομέα του επισιτισμού το έκανε- της κοινωνίας από τους κατακτητές, αλλά του Ελληνικού έθνους απέναντι στο Γερμανικό. Γι αυτό τα  μοναδικά αξιόλογα  της Εθνικής αντίστασης, υπήρξαν  ο πολιτισμός, ο επισιτισμός, η κοινωνικοποίηση της γυναίκας και στο αντιστασιακό επίπεδο υπήρξαν οι μεγάλες διαδηλώσεις . Το αντιστασιακό κίνημα και μετά ο Δ.Σ.Ε έφρασαν λόγω συγκυριών αλλά και ιδεολογίας την μικρή και μεσαία ιδιοκτησία  γης , του χωριού. Προσπάθησε να δείξει με κάθε τρόπο, πως η αριστερά είναι ο μοναδικός χώρος που ταυτίζεται πλήρως με αυτά τα στρώματα του λαού. Έβαλε επαναστατικά λόγια στην δημοτική μουσική, ταυτίζοντας στο θυμικό της εργατικής τάξηςκαι της κοινωνίας ,  την επανάσταση με τον βουκολισμό  του χωριού, βοηθώντας αυτό το μοτίβο, να το χρησιμοποιήσουν , με τον δικό τους τρόπο, δικτατορία και Πασοκισμός,  για να επιβάλλουν την κυριαρχία της εξουσίας τους. Όλο αυτό το διάστημα, οι μεμονωμένοι άνθρωποι που θέλησαν να μείνουν στο επίπεδο του Μαρξισμού και  να τον  χρησιμοποιήσουν για την αναβάθμισή της κοινωνίας, βρέθηκαν στο στόχαστρο κομματικών μηχανισμών ακόμα και φίλιων και κρατικής εξουσίας. Να αναφέρουμε μόνο τις περιπτώσεις Μπάτση, Καστροριάδη, Μπουλαντζα, και δεκάδων άλλων ανώνυμων.
Σε συνθήκες κρίσης και αδυναμίας της κοινωνίας και της αριστεράς, να δουν τις δυνατότητες της δημιουργίας, ενός δίκαιου αστικού καθεστώτος, που είναι η μοναδική αναγκαία συνθήκη για την άμεση επιβίωση και την δημιουργία , σε Ελληνικό, Ευρωπαϊκό και Παγκόσμιο επίπεδο μιας δικαιότερης και «ελεύθερης» κοινωνίας. Το πολιτικό κατεστημένο και το αριστερό του κομμάτι εκλαμβάνουν την κρίση σαν σύγκρουση του Ελληνικού «έθνους» κράτους με τα Ευρωπαϊκά και όχι σαν σύγκρουση με το Ελληνικό πολιτικό κατεστημένο. Η αριστερά χρησιμοποιώντας , πολιτισμικά και την παράδοση, έχει γίνει αποδεχτή από τον μέσο Έλληνα  σαν την δύναμη που ταυτίζεται με αυτόν. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα το πληρώσουμε.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου