Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΑ ΕΣ-ΕΣ

 Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ   ΣΤΑ  ΕΣ-ΕΣ

Το θέμα που πραγματευόμαστε είναι ίσως το πιο σημαντικό που έχει γραφτεί στην εφημερίδα μας. Ο λόγος είναι ότι  στην  λειτουργική ομοφυλοφιλία    οφείλονται πολύ σημαντικά κοινωνικά προβλήματα όπως η βία στην νέα γενιά  ή η αδυναμία να αντιδράσουμε στην καταστροφή της κοινωνίας που συμβαίνει μπροστά στα μάτια  μας.

Η επιβίωση του ανθρώπινου είδους στην φύση, είναι η δυσκολότερη από κάθε άλλο είδος στην γη, γι αυτό ήταν αναγκασμένο να αναπτύξει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το διαφοροποίησαν από όλα τα άλλα είδη του ζωικού βασιλείου, χαρακτηριστικά  που  το έκαναν ικανό να οικοδομεί κοινωνίες .Όταν μιλάμε για την ανθρώπινη ύπαρξη μιλάμε κατ’ ουσία για τον ανθρώπινο ερωτισμό. Ο άνθρωπος δεν έχει σεξουαλικότητα αλλά ερωτισμό ή για την ακρίβεια η σεξουαλικότητα του περνά μέσα από τον ερωτισμό. Με απλά λόγια ο άνθρωπος δεν κάνει  έρωτα  ούτε για να αναπαραχθεί ούτε για να υπάρξει η διαδικασία του κυρίαρχου αρσενικού για να ενωθεί η αγέλη, αλλά να έχει και την επόμενη μέρα την δύναμη στον δύσκολο αγώνα που δίνει για την επιβίωση. Τι είναι έρωτας; Η στιγμή που δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι αποφασίζουν  να καταρρίψουν κάθε όριο που τους χωρίζει και να ενωθούν. Σε συμβολικό επίπεδο η γυναικεία φύση εκφράζει οποιαδήποτε έννοια  που παραπέμπει στην ένωση των ανθρώπων ενώ στην διαστροφή της ανδρικής φύσης κάθε ιδέα που παραπέμπει στην επιβολή κάποιας μορφής ανωτερότητας εθνικής, φυλετικής ή επιβολή κάποιας μορφής ηθικού κώδικα. Να πούμε εδώ ότι ο ανδρικός ερωτισμός διαφέρει ουσιαστικά από τα υπόλοιπα ζώα γιατί περιλαμβάνει κυρίως δυο πράγματα την ανεκτικότητα προς τα άλλα αρσενικά και αγάπη προς το θηλυκό. Κάθε εκδήλωση επιβολής ή αναίτιας βίας δεν είναι εκδήλωση ανδρισμού αλλά το αντίθετο είναι εκδήλωση   είτε ανεπιβεβαίωτου ερωτισμού είτε λειτουργικής ομοφυλοφιλίας ή ομοφυλοφιλίας σκέτο. Η αναγκαία εξουσία   για την ύπαρξη της κοινωνικής συνοχής είναι από την άλλη πλευρά και το πιο αντικοινωνικό της  χαρακτηριστικό, γι αυτό συνήθως ο άνδρας, λόγω της ανεκτικότητας της φύσης του, αναλαμβάνει την άσκηση της εξουσίας για να ασκούνται οι κανόνες της με σχετικό τρόπο και όχι με απόλυτο, γιατί η απολυτή εφαρμογή των κανόνων εξουσίας θα έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη της κοινωνίας. Στον αρχαίο κοινοτισμό λόγω ανυπαρξίας κοινωνικών θεσμών και λόγω της δυσκολίας της επιβίωσης, ποτέ άλλοτε το είδος μας δεν ήταν τόσο δυστυχές, δεν υπήρχε ανάγκη της καταστολής του ανθρώπινου ερωτισμού. Αντιθέτως όταν περάσαμε αυθόρμητα στην δουλοκτησία και στις άλλες μορφές κοινωνικής οργάνωσης που στην πράξη σημαίνει εκχώρηση ελευθερίας η καταστολή του ανθρώπινου ερωτισμού ειδικά του ανδρικού ήταν αναγκαία.  Επί χιλιετίες ο ανδρικός ερωτισμός ήταν ή απόλυτα απαγορευμένος για τον δούλο ή επιτρεπόμενος με την άδεια της εξουσίας μέσω του γάμου και αφού πρώτα η γυναίκα του περνούσε την πρώτη της νύχτας με τον φεουδάρχη μόνο στον καπιταλισμό επειδή το άτομο πρέπει να ανήκει στον εαυτό του, ο ανδρικός ερωτισμός είναι σχετικά ελεύθερος και η εξουσία χρειάζεται να τον διαστρέψει για να μακροημερεύσει. Μιλάμε για τον άνδρα γιατί ο ναζισμός κυρίως σε αυτόν απευθύνεται ο ναζισμός . Ο ναζισμός είναι μια ιδεολογία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των δυστυχισμένων εκείνων πλασμάτων που και με ένα εκατομμύριο γυναίκες και αν πάνε μπορούν να αισθανθούν άνδρες μόνο αν επιβληθούν σε μια γυναίκα και ο ναζισμός μπορεί  να το κάνει μαζικά. Η επιβολή είναι εκδήλωση του θηλυκού πόλου του άνδρα. Η επιβολή λοιπόν της εξουσίας  στο υπαρξιακό επίπεδο εδράζετε στην λειτουργική ομοφυλοφιλία του άνδρα δηλαδή στο να είσαι  strait(ευθύς) με ψυχή ομοφυλόφιλου. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης χωρίς ορατές διεξόδους η πιο εύκολη μορφή επιβίωσης είναι  να μην θεωρείς τον εαυτό σου υπεύθυνο για αυτήν (δουλεία) και γι αυτό καταστέλλουν εθελοντικά τον ερωτισμό του. Η ομοφυλοφιλία είναι αναγκαία στην διατήρηση της εξουσίας και για ένα άλλο λόγο , εμποδίζει τους ανθρώπους    να ενωθούν μια και ομοφυλοφιλία είναι η αδυναμία να αγαπήσεις το διαφορετικό. Η ομοφυλοφιλία είναι σε συμβολικό επίπεδο η πηγή του ραντισμού για τον παραπάνω λόγο. Εδώ φυσικά δεν κάνουμε λόγο για τις ερωτικές προτιμήσεις άλλα για τον ρόλο   τους σε συμβολικό, φαντασιακό και υπαρξιακό επίπεδο.
 Πέρα από την εγκληματική φύση των ΕΣ-ΕΣ, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ψυχολογικές δομές της συμπεριφοράς των μελών-στρατιωτών τους, τις οποίες έχει αναλύσει με πρωτότυπο τρόπο ο Γερμανός κοινωνιολόγος και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ Κλάους Τέβελαιτ, παίρνοντας ως πρώτη ύλη τις αυτοβιογραφίες και τα ημερολόγια ορισμένων επίλεκτων μελών των ΕΣ-ΕΣ και ειδικότερα εκείνα τα σημεία όπου εκφράζουν τις ιδέες τους για τις γυναίκες και τη σεξουαλικότητα.

Με πολύ απλά λόγια, το κεντρικότερο επιχείρημα της μελέτης του Τέβελαϊτ είναι ότι τα μέλη των Ελεύθερων Σωμάτων ή, όπως τους ονομάζει ο ίδιος, των «Αρσενικών Στρατιωτών» χαρακτηρίζονταν από έναν θεμελιακό φόβο προς τη γυναίκα.

Γι' αυτούς, οι γυναίκες διακρίνονταν σε δύο είδη ή τύπους: την Κόκκινη και τη Λευκή γυναίκα. Η πρώτη εκπροσωπεί τη γυναίκα-πόρνη ή κομμουνίστρια.

Ως φορέας μιας έντονης και δραστήριας σεξουαλικότητας, η Κόκκινη γυναίκα απειλεί να «καταπιεί» και να «εξαφανίσει» το Αρσενικό μέσα σε μία, όπως γράφει ο Τέβελαϊτ, «δίνη σωματικής και συναισθηματικής έκστασης».

Αυτήν έπρεπε να αφανίσει ο Αρσενικός Στρατιώτης, στο βαθμό που έθετε σε κίνδυνο την ταυτότητα του και την αίσθηση του εαυτού του ως συγκεκριμένη και οριοθετημένη οντότητα.

Στον άλλο πόλο, η Λευκή γυναίκα εκπροσωπούσε τη γυναίκα νοσοκόμα, μητέρα, και αδελφή, βασικό γνώρισμα της οποίας είναι ο ασεξουαλικός και, άρα, μη απειλητικός χαρακτήρας της.

Είναι η γυναίκα της αγνότητας και της καθαρότητας, η γυναίκα της φυλετικής και πνευματικής ακεραιότητας που δεν φέρει τίποτα το σωματικό, το μιαρό και το ποταπό. Αυτή είναι που έπρεπε να προστατευτεί από το μίασμα της κομμουνιστικής ακαθαρσίας.

Σύμφωνα με τον Τέβελαϊτ, αυτοί οι δύο τύποι θηλυκότητας αντιπροσώπευαν (και εξακολουθούν να αντιπροσωπεύουν) δύο βασικές όψεις του φασιστικού φαντασιακού. Την ρευστότητα και την ακαθαρσία. Το ασαφές και το βρώμικο.

Πράγματι, στο μυαλό αυτών των στρατιωτών οτιδήποτε είχε να κάνει με τη ρευστότητα ήταν συνδεδεμένο με την απειλή της απώλειας μιας σαφούς και στέρεης αίσθησης του εαυτού και της ταυτότητάς τους.

Αυτό άλλωστε φανέρωνε και η ρητορική που χρησιμοποιούσαν όταν αναφέρονταν στον Κομμουνισμό: έκαναν λόγο για «πλημμυρίδα» και «κατακλυσμό», για «ρεύμα» και «αναβρασμό», τέλος για «έκρηξη» του κόσμου – όλες τους μεταφορές που παραπέμπουν στη σεξουαλικότητα.

Απεναντίας, η γη και το έδαφος συνδέονταν ανέκαθεν με το καθαρό, το στέρεο, το μητρικό, την καταγωγή, τη ρίζα, τη φυλή.

Ένα άλλο στοιχείο αποκαλυπτικό της ψυχολογίας των μελών του κινήματος ήταν ο τρόμος και η απέχθεια που τους γεννούσε η αίσθηση της αταξίας και της βρωμιάς, επειδή ακριβώς αυτές συνδέονταν στο μυαλό τους με την αίσθηση της απόλαυσης και της απώλειας του εαυτού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι γραπτές μαρτυρίες τους βρίθουν από σκατολογικές μεταφορές και λέξεις που περιστρέφονται γύρω από την έννοια του περιττώματος και του γλοιώδους.

Όπως γράφει ο ίδιος στη μελέτη του, το μέλος των Ελεύθερων Σωμάτων ήταν εχθρικό προς κάθε είδους σωματικές ουσίες που ρέουν πάνω και μέσα στο σώμα. Αισθάνονταν απέχθεια για κάθε είδους σωματικές εκροές, καθώς και για εκείνα τα σημεία του σώματος που τις παράγουν: το στόμα, τον γυναικείο κόλπο, το ανδρικό μόριο, τους αδένες, κάνοντας λόγο για μία διαλυτική δύναμη που καταργεί τα όρια των φυσικών σωμάτων.

Ιδιαίτερη, όμως, σημασία έχει και το άλλο, φροϋδικής προέλευσης, επιχείρημά του, σύμφωνα με το οποίο η διεστραμμένη διαμόρφωση του φαντασιακού των Αρσενικών Στρατιωτών ενδεχομένως να οφειλόταν στην προβληματική σχέση με τη μητέρα κατά το πρώτο έτος της ζωής τους και ειδικότερα στην αιφνίδια ρήξη του δεσμού του παιδιού με τη μητέρα ή, όπως λέει ο ίδιος, στην απότομο τερματισμό της συμβιωτικής σχέσης μητέρας-παιδιού, ο οποίος μπορεί να πυροδοτήσει συμπλέγματα φθόνου προς τη γυναίκα και φόβο της σεξουαλικότητας.

Ίσως εκεί να βρίσκεται μία από τις κρυφές ψυχολογικές δομές του φασισμού και των προϊόντων του: του στρατιωτικού μοντέλου αυστηρής οργάνωσης και τάξης, της εξύψωσης του σώματος-μηχανής του πολεμιστή και του εργάτη, της αποστροφής προς κάθε ξένο, υβριδικό στοιχείο που υπονομεύει την αίσθηση του εαυτού και της ταυτότητας, της αποσεξουαλικοποίησης του σώματος, του σεξ και κατ' επέκταση της ζωής, τέλος της σεξουαλικοποίησης του θανάτου.

Εκεί, όμως, ενδεχομένως να κρύβεται κι ένα ισχυρότατο σύνδρομο κρυφο-ομοφυλοφιλίας που ενίοτε εκδηλώνεται απροκάλυπτα: ας θυμηθούμε τις περιπτώσεις γνωστών ναζιστών ομοφυλόφιλων, όπως ο διοικητής του Άουσβιτς Ρούντολφ Ες και το ιδρυτικό στέλεχος της SA Ερνστ Ρεμ και μετέπειτα αρχηγό τους.

Στην φασιστική και ναζιστική ιδεολογία κεντρική θέση έχει ο αρσενικός στρατιώτης ενώ η γυναίκα έχει υποδεέστερη θέση αυτή της αναπαραγωγής και της μητρότητας και πέρα από όλα αυτά ο στρατιώτης πρέπει να βρίσκετε μακριά από το σώμα της. Η ουσία της πολιτικής συγκρότησης των ΕΣ-ΕΣ ήταν το μίσος στην γυναικεία  φύση. Άρα ήταν αδύνατη η συναισθηματική τους ολοκλήρωσης και κατά συνέπεια η ερωτική τους διαστροφή. Που φτάνει έως το έγκλημα ως εκδήλωση διεστραμμένης σεξουαλικότητας. Η διαπαιδαγώγηση των ΕΣ-ΕΣ να μην μπορούν να αγαπήσουν την γυναίκα, το διαφορετικό   δηλαδή είναι και η βασική αιτία της ομοφυλοφιλίας και της λειτουργικής ομοφυλοφιλίας που ήταν πλατειά διαδεδομένη στα ΕΣ-ΕΣ και σε κάθε φασιστική ή ρατσιστική οργάνωση