ΟΜΑΔΕΣ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΣΧΣΕΩΝ, ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

ΟΜΑΔΕΣ ΟΜΑΔΙΚΩΝ ΕΡΩΤΙΚΩΝ ΣΧΣΕΩΝ, ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΒΗΜΑ ΣΤΗΝ ΔΥΣΤΥΧΙΑ

Τα τελευταία 5 χρόνια αναπτύσσονται θεωρίες και κινήματα, σε σοβαρά ζητήματα που αφορούν την ανθρώπινη ύπαρξη, που στο παρελθόν υπήρξαν βάση σε μιλιταριστικές, ρατσιστικές  και ναζιστικές  οργανώσεις. Ο κατεξοχήν ανατόμος της εξουσίας Φ.Κάφκα έγραφε ότι η πιο απολυτή εξουσία είναι εκείνη που καταστείλει τα ανθρώπινα συναισθήματα. Η επιβολή της εξουσίας, όσο αφορά τον ερωτισμό, έχει κυρίως στόχο την δαιμονοποίηση  του ανδρικού ερωτισμού. Η επιβολή της εξουσίας, όσο αφορά το γυναικείο φύλλο βασίζεται σε ένα πλέγμα καθηκόντων-ενοχών. Ο ανδρικός πόλος του ανθρώπου έχει τα εξής βασικά χαρακτηριστικά, ότι ξεφεύγει από αυτά υποδηλώνει είτε συναισθηματική ανωριμότητα είτε διαστροφή, αυτά είναι η ανεκτικότητα  στα άλλα  αρσενικά και αγάπη στο θηλυκό. Ο σεξισμός ως έννοια προσπαθεί να επιβάλει ότι τα πάντα στην ανθρώπινη φύση κινούνται στο δίπολο επιβολή- υποταγή. Ενώ ο έρωτας είναι ένωση που είναι αναγκαία για να μπορούμε ως άτομα να αγωνιζόμαστε και την επόμενη μέρα για να επιβιώσουμε. Γι αυτό μπορούμε να αγωνιζόμαστε για ελευθερία επειδή μπορούμε  να αρθούμε   πάνω από τον ανταγωνισμό και φυσική επιλογή. Τα παραπάνω και η επιβολή- υποταγή δημιουργούν όταν ομαδοποιήντουνται , φυλετικές ομάδες που λειτουργούν ως αγέλη δηλαδή με δουλικότητα στον κυρίαρχο. Το να προτείνονται ομαδικές  ερωτικές  σχέσεις στην πράξη μιλάμε για τις κλειστές οικογενειακές σχέσεις στην φυλετική κοινωνία του αρχαίου κοινοτισμού. Μόνο εκεί υπήρχαν οικογένειες στην βάση της πολυγαμίας και τις πολυανδρίας. Πρόκειται πολύ πιο απάνθρωπη από την σύγχρονη οικογένεια, γιατί  σε αυτήν δεν είχε σημασία το άτομο αλλά η οικογένεια. Επίσης  δεν πρόκειται περί ερωτική απελευθέρωση αλλά το αντίστροφο γιατί ο  έρωτας είναι προσωπική σχέση. Ο στόχος δεν η ερωτική απόλαυση αλλά η δημιουργία  μιας μορφή οικογένειας  που σε απαλλάσσει από την ευθύνη  της επιβίωσης. Να πούμε εδώ ότι με τις ομαδικές σχέσεις το άτομο χάνει αυτό που η ερωτική επαφή το οδηγεί στην συναισθηματική ολοκλήρωση, την μυστικότητα των ερωτικών παρτενέρ απέναντι στους άλλους. Χάνεις την μοναδικότητα που δίνει η ισότιμη  σχέση. Να τονίσω εδώ ότι και η συγκρότηση σε συναισθηματικό επίπεδο των Ναζί,  εδράζονται στον αρχαίο κοινοτισμό, μόνο εκεί υπήρχε ομοιότητα γενετική(αίματος) λόγω κοινής φυλετική καταγωγής, με μια λέξη έθνος. Η επιρροή  τέτοιων ιδεών στο σήμερα έχει το έρεισμα στο γεγονός της τεράστιας ετεροφοβίας μας. Στην ετεροφοβία στην αδυναμία να διεκδικήσουμε τα συναισθήματα μας, εδράζεται και η αδυναμία μας να αντιδράσουμε και να υπερασπίσουμε  την ζωής μας και όχι να την  καταστείλουμε.  Σε συμβολικό επίπεδο, ο ρατσισμός επειδή είναι μίσος στο διαφορετικό, σχετίζεται με την ομοφυλοφιλία που είναι αδυναμία να αγαπήσεις το διαφορετικό. Τόσο φοβικοί  ήταν στην ετερότητα οι Ναζί που έφτασαν τον αντισεξισμό στην ακραία του συνέπεια την ασεξουλικότητα.

Αν θέλουμε να καταλάβουμε, στο επίπεδο  που μιλάμε, τον Ναζισμό, πρέπει να φέρουμε στο μυαλό μας τον στρατιώτη και τον πόλεμο στον αρχαίο κόσμο , που είχαν να κάνουν με σωματική επαφή. Έπρεπε να νιώθουν  ότι υπάρχουν μόνο μέσα στην στρατιωτική  ομάδα, άρα έπρεπε να αποστασιοποιηθούν από την ερωτική αγάπη στο άλλο φύλλο και να περιορίζεται είτε στην αγοραία μορφή είτε να έχει στόχο μόνο την παραγωγή. Επειδή οι ταχτικές (στρατιωτικές ) βασιζόταν στην μέχρι θανάτου υπεράσπιση των διπλανών, έπρεπε  να υπάρχει  ανάμεσα τους ομοφιλική (αντίθεση στην ομοφοβία) ή ομοφυλοφιλική σχέση. Για να μπορεί να μην χάσουν τα ΕΣ-ΕΣ τον χαρακτήρα του άνδρα στρατιώτη, έπρεπε η γυναίκα να είναι λευκή γυναίκα. Η λευκή γυναίκα, πέρα από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά  που της προσέδιδαν , κατά τα άλλα η λευκή γυναίκα είχε τα χαρακτηριστικά, αυτά που σήμερα λέμε γυναίκα κοινωνικό φύλο.

ΟΙ ΕΘΝΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ

ΟΙ ΕΘΝΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ΚΑΙ Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ

Τον 20^ο αιώνα  η πατρίδα  μας ,είχε την τύχη, να έχει  ένα κοινά αποδεκτό πατέρα  και δυο νεότευκτους εθνάρχες κατά παράταξη. Εμείς οι αριστεροί ήμασταν  ορφανοί πατρός, μέχρι ο  κ. Αλαβάνος , ως νέος  Κρόνος να τον γεννήσει απ’ το κεφάλι του.

 Το πιο καθοριστικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας μας  ως λαός, είναι μάλλον η Τουρκοκρατία, όπως έδειξε η ποιότητα της πολιτικής αντιπαράθεσης στο πρόσφατο  δημοψήφισμα. Το χαρακτηριστικό στοιχείο, της Οθωμανικής αυτοκρατορίας , που εξασφάλιζε την συνοχή της , ήταν ότι υπήρξε ένα άθροισμα κλειστών κοινωνιών, αποκλειστικά υπευθύνων για την επιβίωση τους, με μοναδικό καθήκον να συνεισφέρουν φόρους στην αυτοκρατορία. Αυτό είναι η κύρια πηγή παρεξηγήσεων στον χώρο ιδεών και της πολιτικής σε περιόδους κρίσεων. Είχαμε ένα εμφύλιο, χωρίς κανένα συγκεκριμένο στόχο , την στιγμή που τα πάντα είχαν κριθεί που κανένα  πολιτικό κόμμα   ούτε περίμενε ούτε επεδίωξε. Δεν έφτανε  στον  στους υπηκόους των νικητών η συνθηκολόγηση των ηττημένων ,έπρεπε να εξαφανίσουν την αντίπαλη φυλετική ομάδα. Δυστυχώς σήμερα οι ηττημένοι που έγιναν νικητές δείχνουν σαν να επιδιώκουν την ρεβάνς. Μετά περάσαμε μια περίοδο, που οι εναπομείναντες  από τους ηττημένους , έζησαν σε μια απομονωμένη γωνία της κοινωνίας. Ο Καραμανλής, θέλησε να μας εναρμονίσει με την γεωγραφική μας θέση και να εμποδίσει να σφαζόμαστε στο διηνεκές, βάζοντας μας στην Ε.Ο.Κ. Ως , οραματιστής, έπρεπε, σε μια κοινωνία που δύσκολα δέχεται  το νέο, να μας δελεάσει,  μας είπε πως μπαίνουμε σε μια οικογένεια, την ευρωπαϊκή. Φυσικά δώσαμε στον εαυτό μας  το ρόλο του παιδιού, που θα είχε περισσότερο χαρτζιλίκι. Δεν θελήσαμε να φτιάξουμε με βάση αυτήν την ευκαιρία μια κοινωνία, που να  μπορεί να ανταπεξέλθει  σε κάθε  δυσκολία, επειδή, αρνούμενοι τον καπιταλισμό, δεν κάναμε τις κοινωνικές μας σχέσεις , σχέσεις μεταξύ ανθρώπων αλλά παρέμειναν σχέση μεταξύ οικογενειών. Τον  μοναδικό ρόλο, που μπορούσαμε, να δώσουμε στους επικεφαλείς της Ελληνικής  οικογένειας, ήταν  να μοιράζουν το χαρτζιλίκι. Δεν αγαπήσαμε τον καπιταλισμό και την Ε.Ε, ούτε το εμπόρευμα και το χρήμα, γιατί επαναστατικοποιούν   την ζωή, γκρεμίζουν τα σύνορα, φέρουν κοντά τους ανθρώπους  και κάνουν την ελευθερία να μην μοιάζει ουτοπία. Φυσικά η στάση μας ίσως να είναι σοφότερη, από αυτούς που θέλουν να φτιάξουν ένα  κόσμο, χωρίς ανταγωνισμό και φυσική επιλογή. Ο καπιταλισμός , βάζοντας στο άνθρωπο ,το δύσκολο καθήκον να θεωρεί ότι η ατομική του επιβίωση σχετίζεται με την επιβίωση των άλλων, έκανε την ζωή του ανθρώπου κόλαση  στα στενά  ιστορικά  του πλαίσια. Αν ζεις  σε κλειστές κοινωνίες (φυλετικές) , τότε διαχρονικά έχεις λύσει  το ζήτημα της επιβίωσης  γιατί  απλά, δεν έχει σημασία, αφού σημασία έχει η οικογένεια και όχι το άτομο.

   Φτάσαμε στην οικονομική κρίση και ανοχύρωτοι ως κοινωνία και με κοινωνικές σχέσεις  στην βάση του πιο ακραίου εγωκεντρισμού, φτάσαμε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.  Καταφύγαμε στην προστασία της Ε.Ε, η οποία έχοντας στο D.N.A  της , τα δικαιώματα του ανθρώπου, που βασικό του είναι το καθήκον της εξουσίας να εξασφαλίζει την ζωή του ατόμου. Μας βοήθησαν, με τον λιγότερο  απάνθρωπο τρόπο. Φυσικά για να παράγουμε πλούτο και να είμαστε καταναλωτές των προϊόντων  τους. Όλο το διάστημα της κρίσης η πολιτική εξουσία, φρόντισε να σώσει την κλειστότητα της κοινωνίας μας. Έτσι το βάρος έπεσε στον ιδιωτικό τομέα, που υπέστη συντριβή   και έτσι  αποδομήθηκε η βασική κοινωνική σχέση του καπιταλισμού η εργασία, με 1,5εκατομμύρια ανέργους. Το διάστημα αυτό η μνημονιακοί , με την βία του διευθυντηρίου της Ε.Ε πήραν μέτρα ενάντια  στα μέλη της αγίας οικογένειας και έχασαν   συντριπτικό  μέρος της δύναμης τους. Το ίδιο διάστημα, το πιο αντιδραστικό κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πολέμησαν την μισθωτή εργασία, ενδιαφερόμενοι μόνο για την αγία οικογένεια. Το Γενάρη με την βοήθεια, του πιο αντιδραστικού κομματιού του παλαιοκομματικού συστήματος,   έφτασαν στην εξουσία. Η αγία οικογένεια, άρχισε  να αποκτά πατέρα, τον γνωστό πολιτικό Τιτάνα και η αγία οικογένεια του ανάθεσε την μοίρα της, για να σώσει την οικογένεια και όχι τα μέλη που την αποτελούν.

 Στο δημοψήφισμα γύρω από το «όχι», συνασπίστηκαν,  το πιο σάπιο κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου, μαζί με το κομμάτι εκείνο του Ευρωπαϊκού διευθυντηρίου,  που δεν θέλει «μη καπιταλιστικές» χώρες στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε. Αντιθέτως στο «ναι» συνασπίστηκαν, τα νεώτερα κομμάτια του κατεστημένου που προέκυψαν από την συντριβή των παλαιών κομμάτων και εκείνοι που αποφάσισαν, να δεχτούν της πιο σκληρές θυσίες, όχι για να σωθούν οι ίδιοι, αλλά να ζήσουν μέσω της ανάταξης της κοινωνίας. Πρώτη φορά με το «ναι», την αποχή και το όχι στο όχι της εξουσίας, μεγάλο μέρος της κοινωνίας αποστασιοποιήθηκε,  από τον φυλετισμό της αγίας οικογένειας. Υπάρχει ελπίς ;;;     

ΟΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ, ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣTΡΑΜMΕΝΟ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ

ΟΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ, ΜΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣTΡΑΜMΕΝΟ ΣΤΗΝ ΔΥΣΗ

Ο λαός μας την Κυριακή  ψήφισε ένα αξιοπρεπές  όχι, αναθέτοντας στη εξόχως υπερήφανη  κυβέρνηση του  την διαπραγματευτική νίκη  με όλο τον κόσμο της αδικίας  και συγχρόνως  να ζητήσει δανεικά, για να την βγάλουμε, από τους κακούς αυτού του κόσμου. Είμαστε μια κοινωνία, που αρνείται να  δει τον εαυτό της όπως είναι , να έχει ένα ρομαντικό σχέδιο που να μας κάνει καλύτερους. Αρνούμαστε να ζητήσουμε από την ζωή και περιμένουμε από τους άλλους, άγνωστο γιατί, να μας δώσουν. Θεωρούμε άδικο να μην μας προσφέρουν , χωρίς εμείς να προσφέρουμε τίποτα. Έχουμε ανάγκη από ήρωες, ηγέτες και πατέρες του γένους , για να μην έχουμε καμία εύθηνη  για την ζωή. Αρνούμαστε να γνωρίσουμε τον κόσμο που μας περιβάλει, θέλοντας να πιστεύουμε ότι είμαστε οι  καλύτεροι . Εμείς ,ο λαός δεν φταίμε ποτέ σε τίποτα, αφού όπως στην αγέλη υπεύθυνος ,  για όλα, είναι  ο ηγέτης που λειτουργεί ως κυρίαρχο αρσενικό.

 Διεξάχθηκε, ένα δημοψήφισμα, που έμοιαζε περισσότερο με ρωμαϊκούς θριάμβους , οι επικές φιέστες  δικτατορικών καθεστώτων, ένας θρίαμβος επί  ανύπαρχτου αντιπάλου, για να δεχτούμε την συμφωνία που την θεωρούμε ταπείνωση. Όλη η επιχειρηματολογία , των νικητών, εξαντλήθηκε στην βάση της αξιοπρέπειας  όχι του χριστιανισμού, του φιλελευθερισμού του κομμουνισμού και κάθε άλλης ανθρωποκεντρικης  ιδέας,  να μην απειλείται η ύπαρξη κανενός , από έλλειψη  δουλειάς , χρημάτων, φαγητού, στέγης, περίθαλψης και να μην παραβιάζονται τα ατομικά του δικαιώματα από άτομο ή εξουσίες.. Αξιοπρέπεια για τα κόμματα  του  «ΌΧΙ» ,  είναι η επιβολή στους άλλους , ενώ  αναξιοπρέπεια  η υποταγή. Επίσης όταν επιβολή , υποκρύπτει ενδόμυχα , την νίκη απέναντι σε άλλους λαούς και ομάδες κρατών, τότε κατ’ ουσία σημαίνει ότι θεωρούμε ότι είμαστε περιούσιος λαός. Εδώ εδράζετε ο ρατσισμός απέναντι στους ευρωπαίους , που δεν είμαστε ενάντια στις κυβερνήσεις, διευθυντήρια, πολιτικές  αλλά στην ιδιοσυστασία των λαών. Αυτή η  έννοια  αξιοπρέπειας σημαίνει πρακτικά να αναθέσουμε στον ηγέτη να κυριαρχεί και στον εαυτό μας να κυριαρχείτε από αυτόν. Η προσωπολατρία σε πρόσωπα που παίζουν αυτόν τον ρόλο, αγγίζει τα όρια δικτατορικών  καθεστώτων . Σε διαδηλώσεις υπήρχαν άνθρωποι που κρατούσαν πλακάτ με φωτογραφίες του πρωθυπουργού, σε στιλ «εν τούτω νίκα», ενώ ήταν σε αργία από τους εργοδότες ή δεν θα έπαιρναν  την  μισή τους  σύνταξη. Ο φυλετισμός ,  η ρατσιστική αντίληψη περί  αξιοπρέπειας  το μίσος ενάντια στους καπιταλιστές (επειδή δεν είναι οι ίδιοι) και το μίσος ενάντια στην εργασία, είναι ο εθνικοσοσιαλιστικός συνεκτικός  ιστός  των ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΑΝ.ΕΛ, ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όντας προ πολλού κομμάτι του πολιτικού κατεστημένου και ενσωματώνοντας σε αυτόν το  πιο αντιδραστικό κομμάτι του κλεπτοκρατικού  κράτους που συστηματοποίησε το ΠΑΣΟΚ. Δεν μπορούσε από την μια μεριά να συγκρουστεί με αυτό και να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις , ενώ από την άλλη δεν μπορούσε να απογοήτευση τους ψηφοφόρους που τους εκλαμβάνει ως πελάτες. Δεν μπορούσε να κάνε τίποτα άλλο,  κυρίως  στο επίπεδο της πολιτικής, από το να υιοθετήσει τον λαϊκισμό. Έτσι  αναπόδραστα , το αρχικό σενάριο της έντιμης αποχώρησης , μετατράπηκε στο έτσι και  αλλιώς εξουσία . ο μοναδικός δρόμος ήταν η ρήξη και κατά συνέπεια η χρεωκοπία. Μετατράπηκε σε μαριονέτα του Γερμανικού κατεστημένου , του Ευρωπαϊκό Διευθυντηρίου, που θέλει  την έξοδο μας από το ευρώ χωρίς δικά τους  ευθύνη. Εδώ οφείλετε το γεγονός, πως ο φόβος του «ναι» , προκάλεσε την βοήθεια των Γερμανών μέσω αρνητική διαφήμισης, στο ίδιο μήκος κύματος ότι πιο αρνητικό υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό να δηλώνουν συνέχεια υπέρ του «ναι» και τέλος ένα κομμάτι της Ν.Δ ψήφησε «όχι» για να φύγει , δήθεν ο Σαμαράς, που τόσο βοήθησε με την παραμονή του στην ηγεσία , σ την εδραίωσε της  μεγάλη επιρροής  του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του.

Δώσαμε, μια δήθεν, πολιτική μάχη, για να κρύψουμε την δυσκολία της στιγμής και τις κρίσιμες πολιτικές  αποφάσεις. Καμιά ιδέα δεν έχουμε με πιο τρόπο θα ανοικοδομήσαμε την κοινωνίας μας, από οποιαδήποτε  ιδεολογική ή πραχτική  σκοπιά. Ιδεολογικά μείναμε, στην ηθική σύγκρουση αν πρέπει ή όχι να υπάρχουν ιδιωτικές επενδύσεις , σαν να είμαστε σε επαναστατική περίοδο και έμπαινε το ζήτημα της ιδιοκτησίας  από την μια ή την άλλη σκοπιά . Να τονίσουμε εδώ πώς χωρίς , δημόσιες και ιδιωτικές  επενδύσεις, δεν μπορεί να υπάρξει  η σχέση της μισθωτής εργασίας , άρα και οι εργαζόμενοι. Όποιος σε τέτοιες συνθήκες είναι ενάντια στις επενδύσεις, είναι και ενάντια και στους εργαζόμενους  και στην κοινωνία. Όταν το μαύρο μέτωπο αμφισβητεί την εργασία δηλαδή την ζωή, το θέμα των συμμαχιών μπαίνει σε άλλη βάση. Τέλος ψηφίσαμε , οι περισσότεροι , χωρίς να μας ενδιαφέρει η άμεση επιβίωση   της κοινωνίας αλλά και η προσωπική μας. Δεν βάλαμε και δεν απαιτήσαμε από την κυβέρνηση  να απαντήσει στα άμεσα προβλήματα μας, μισθοί, απασχόληση, επάρκεια σε τρόφιμα, φάρμακα  και κυρίως μέχρι πότε αντέχουμε με κλειστές  τράπεζες, γιατί μέχρι τότε μπορεί να εκστρατεύει ενάντια  στους βαρβάρους. Αυτό δείχνει πόσο ανοχύρωτοι  είμαστε στα δύσκολα και από την άλλη μεριά όταν φτάσουμε σε αυτά οι συγκρούσεις θα πάρουν φυλετικό χαρακτήρα. Η αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν έχει ιδεολογία, ανήκει στην πιο  αντιδραστική μορφή αυτονομίας, που θεωρεί πως η κοινωνική αλλαγή πρέπει να βασιστεί στην καταστροφή. Δεν έχει διαφορές, μπορείς να λες ότι θες αρκεί να μην φεύγεις από το κοπάδι. Αυτές οι εκλογές οδήγησαν να βγούνε στο προσκήνιο, δυνάμεις που έβαλαν σαν στόχο την ζωή, αμφισβητώντας το κατεστημένο της μεταπολίτευσης , Δεν είχαν βγει  μέχρι χθες στο προσκήνιο και δεν πήραν μέρος στο κίνημα που δεν έκανε τίποτα παρά να δημιουργεί αντιδραστικές δομές εξουσίας. Ψήφισαν «ναι», απείχαν και όχι στο όχι της εξουσίας .

Μπήκαμε στην τελευταία φάση του σχεδίου, κυβέρνησης  και δανειστών. Η χειρότερη εκδοχή χρεωκοπίας είναι να κρατήσουν με ενέσεις , τις τράπεζες  ψευτοανοιχτές, μερικές μέρες ακόμα, να μας εφησυχάσουν και να μην επέλθει συμφωνία, μέχρι της 20 Ιουνίου που καταρρέουν οριστικά.

ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ ΣΥΒΙΒΑΣΜΟΣ ΒΡΙΣΙΑ;

         ΕΙΝΑΙ Η ΛΕΞΗ ΣΥΒΙΒΑΣΜΟΣ ΒΡΙΣΙΑ;

Η ετυμολογία της λέξης, σημαίνει βάζω τα πράγματα στην θέση τους μαζί με εκείνο  που βρίσκουμε σε κάποια μορφή  σχέσης. Γιατί στις μέρες μας για να μην είσαι «προδότης», πρέπει να  βάζεις  την λέξη έντιμος μπροστά από την λέξη συμβιβασμός; Είναι ατιμία να συμβιβάζεσαι;

Συμβιβασμός , κατά μια έννοια σημαίνει ζωή, από την στιγμή που ζούμε μαζί με άλλους και το αν περνά πάντα το δικό μας, σε κρίσιμες στιγμές  σημαίνει  μη ύπαρξη του άλλου, που φυσικά δεν θα το επιτρέψει ,αν μπορεί. Ο ασυμβίβαστος , λοιπόν, είναι εκείνος πού σε μια σχέση με ένα άλλο δεν θέλει να μπουν τα πράγματα στην θέση τους. Ασυμβίβαστος , λοιπόν, είναι αυτός που θέλει να επιβάλετε , αυτός που δίνει το  δικαίωμα στον εαυτό του της απόλυτης εξουσίας. Φυσικά και  στον συμβιβασμό υπάρχει επιβολή γιατί ο ισχυρότερος σε μια σχέση, όταν τοποθετηθούν τα πράγματα στην θέση τους,  θα έχει τοποθετήσει το εγώ του σε καλύτερη θέση. Ο αδύναμος με τον ασυμβίβαστο, έχει μόνο το δικαίωμα της πλήρους υποταγής και της θυσίας όταν αυτός το «διατάξει». Σε πολιτικό επίπεδο ασυμβίβαστος είναι ο Δικτάτορας, που πολλοί τον αγαπούν, γιατί η παραπάνω σχέση που περιγράψαμε είναι μια εύκολη σχέση. Η ευκολία της σχέσης, έγκειται στο γεγονός της μη ευθύνης του αδύναμου, στην επιβίωση. Αν την σχέση αδύναμου-ασυμβίβαστου την προβάλλουμε σε μαζικό επίπεδο τότε αυτή ομάδα παίρνει χαρακτηριστικά  αγέλης και αντιπαρατίθεται στις άλλες ομάδες με φυλετικό τρόπο, δεν δίνει δηλαδή  στους αντιπάλους καθόλου ζωτικό  χώρο. Με άλλα λόγια αυτές οι ομάδες θέλουν να υπερισχύσουν  στο σύνολο της κοινωνίας. Αυτή  είναι και η κύρια εξήγηση των παράταιρων συμμαχιών (όχι και τόσο) αριστεράς – εθνικιστών- φασιστών   και γι αυτό τον λόγο χρησιμοποιούν πιο βίαια μέσα από τους αντιπάλους τους που είναι στην ουσία εχθροί. Οι άλλοι, αυτή που δέχονται το μέσο του συμβιβασμού στην ζωή, τους θεωρούν εχθρούς μόνο σε κρίσιμες για την ύπαρξη τους στιγμές.

Φυσικά γνωρίζουμε, ότι ασυμβίβαστοι δεν υπάρχουν , ό αδύναμος που μιλά  ενάντια στον συμβιβασμό ψάχνει τον ασυμβίβαστο  δηλαδή  τον ηγέτη ενώ ο ισχυρός  αποδέχεται αυτόν τον ρόλο, συμβιβαζόμενος  με τους πολλούς. Ο εμπορευματικός τρόπος παραγωγής από την φύση του, θέλει ύπαρξη πλήθους ανθρώπων που να απολαμβάνουν κάποια πράγματα τα οποία  φυσικά αγοράζουν  και γι αυτό είναι  απαραίτητο να έχει κάποιας μορφής δικαιώματα, τα περίφημα δικαιώματα του ανθρώπου. Οι ηγέτες του  κόσμου  της Ε.Ε και του παγκόσμιου καπιταλισμού , έχουν ενσωμάτωση  στην φύση  τους τον συμβιβασμό, γιατί στην τοποθέτηση  των πραγμάτων  θα υπάρχει περισσότερο η σφραγίδα τους. Όταν προσερχόμαστε στην αγορά εργασίας  και πλησιάζουμε μια επιχείρηση ζητώντας δουλεία , θα  έρθουμε σε συμφωνία-συβιβασμό με την εργοδοσία, ξέροντας  ευθείς εξαρχής, ότι σε αυτήν θα ανήκει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς μας. Η υπεραξία όμως, δηλαδή η εκμετάλλευση, πέρα από την άδικη πλευρά της, είναι συγχρόνως και προϋπόθεση για να συνεχίσει η παραγωγή καιν  να υπάρχει η σχέση, άρα η ύπαρξη  μας  και της εργοδοσίας. Η εκμετάλλευση ,είναι προϋπόθεση για  την συνέχεια της  παραγωγής , επειδή υπάρχει ατομική ιδιοκτησία και τραπεζική πίστη, δηλαδή για να υπάρξει προϊόν η επιχείρηση πρέπει μέσω  των τραπεζών   να αγοράσει πρώτες ύλες, μηχανήματα  και να κάνει εγκαταστάσεις , άρα χρειάζεται  να υπάρχει ένα κεφάλαιο μεγαλύτερο από αυτό που απαιτείτε για τον ευδαιμονισμό της εργοδοσίας. Φυσικά  αυτή η σχέση δεν είναι σχέση μεταξύ αγγέλων, αφού υπάρχει εκμετάλλευση, αλλά  στις περισσότερες των περιπτώσεων η εκμετάλλευση είναι  πέρα από τα ανεκτά πλαίσια της αναγκαιότητας. Απαραίτητη, φυσικά προϋπόθεση, όχι μόνο για την επιβίωση του , είναι ο αδύναμος να ζητά την βελτίωση της θέσης του. Αναξιοπρέπεια δεν είναι, σε αυτήν την σχέση, αυτός καθαυτός ο συμβιβασμός  αλλά να τον θεωρείς καλό και όχι αναγκαίο, να χαριεντίζεσαι με το αφεντικό με σκοπό  να έχεις καλύτερη αντιμετώπιση από τον συνάδερφο σου ή να χαφιεδίζεις τον συνάδερφο για να διατηρήσεις την θέση σου.  

Μετά την απομυθοποίηση της έννοιας που είναι παρούσα σε κάθε μας καυγά και μπορεί να είναι  η δικαιολογία για να σφαχτούμε, να έρθουμε σε αυτό που έχουμε μπροστά μας. Βρισκόμαστε στην πιο τραγική συγκυρία που έχουμε γνωρίσει .Είναι  αναγκαίο και ως άτομα και ως κοινωνία  να πάρουμε θέση, αλλιώς  η λέξη ανθρωπιστική κρίση δεν θα είναι πλέον εμπόρευμα, αλλά η τραγική μας μοίρα. Είμαστε μόνοι μας ενάντια  στους ισχυρούς του κόσμου χωρίς κανένα σύμμαχο και η χρήση των αντιθέσεων τους θα μας βάλει ως ποντίκια ανάμεσα σε σύγκρουση βουβαλιών . Πρέπει να ανακτήσουμε  τον βασικό όρο επιβίωσης, στον κόσμο που ζούμε, την σχέση της εργασίας. Θέση εργασίας σημαίνει επένδυση πλούτου κοινωνικού και ιδιωτικού για να την δημιουργήσει, τον οποίο  δεν έχουμε σε καμία  από τις δύο μορφές.  Αντικειμενικά , στον βαθμό που σκεφτόμαστε τον εαυτό μας, να υπάρξουμε ως κοινωνία δηλαδή, θα τον βρούμε από τους ισχυρούς. Όλοι ξέρουμε πως η Ε.Ε είναι η μόνη πηγή, όχι μόνο γιατί είναι το πιο φιλικό βουβάλι αλλά κυρίως  γιατί ανήκουμε στις παρυφές της και η καταστροφή μας(μέσα σε αυτήν) είναι ήττα για την ίδια. Το εμπόριο πατριωτισμού, είναι η ακραία μορφή ανθελληνισμού , αφού θα σώσει την πατρίδα(τον ασυμβίβαστο  ηγέτη συμβιβασμένων δούλων) και θα εξοντώσει τους Έλληνες. Η συμφωνία- συμβιβασμός με τους θεσμούς είναι η πολύ δύσκολη  ζωή.  Η επιλογή του θανάτου είναι η πιο ακραία και αμετάκλητη αναξιοπρέπεια.  Μια λύση που δεν είναι μια λύση για να καθόμαστε ήσυχοι στην μακαριότητα της, όπως την περίοδο της ευδαιμονικής σαπίλας  του παρελθόντος, αλλά για να βρίσκουμε συνεχεία τρόπους να την βελτιώνουμε. Η επιλογή του περήφανου  θανάτου είναι η απόλυτη αναξιοπρέπεια.