Εκλογές, η ώρα των θεατρίνων.

        Εκλογές, η ώρα των θεατρίνων.

Ο Φθινοπωρινός  θεατρικός, εκλογικός διαγωνισμός, απαιτεί την μέγιστη θεατρικότητα από τους υποψήφιους θιάσους. Κανείς δεν θέλει να νικήσει και κανείς να χάσει. Οι θεατρικές ομάδες  έχουν αυξηθεί, με την προσθήκη του αριστερού θιάσου που φέρει το όνομα του λαού στην κλιτική πτώση (ΛΑ.Ε) του κάνει δηλαδή επίκληση, σε αντίθεση με τον Γ.Καρατζαφέρη που χρησιμοποίησε τον λαό στην ονομαστική.

Φυσικά μιλάμε για τομή στην θεατρική τέχνη, μια και οι θεατές είναι μέρος της παράστασης και απαιτούν από σκηνοθέτες και ηθοποιούς να είναι κατ’ εικόνα και ομοίωση τους. Δεν είναι μια σύγκρουση ,κομμάτων κοινωνικών τάξεων με σκοπό την κυβερνητική εξουσία και την εφαρμογή κάποιας πολιτικής, αλλά σύγκρουση φυλετικών ομάδων με μόνο στόχο  την αυτοσυντήρηση τους. Κάνεις δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη της εξουσίας  και να εφαρμόσει την πολιτική που είδη έχει ψηφιστεί ούτε φυσικά να χάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην μπορεί να έχει μελλοντικό πολιτικό ρόλο, όταν ο γίγας λαός  συμβιβαστεί με την σκληρότητα της κατάστασης και αποδεχτεί τις αντίστοιχες πολιτικές. Το μόνο κριτήριο, για τις όποιες  πολιτικές διαφοροποιήσεις ,υπήρξε το δημοψήφισμα. Το 62% ψήφισε όχι κατάφορα ενάντια στην άμεση επιβίωση του, στο όχι συνασπίστηκαν ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Χ.Α και ευκαιριακά μέρος της Ν.Δ γιατί η αυτοσυντήρηση της απαιτούσε την αποπομπή Σαμαρά. Αν εξαιρέσουμε την Ν.Δ η συμμαχία είχε στρατηγικά χαρακτηριστικά:

  1)Φυλετισμό , δηλαδή, θεωρούν ότι το έθνος κράτος Ελλάς θα επιβληθεί σε 27 άλλα έθνη κράτη.

2) Αντικαπιταλισμό, είναι ενάντια σε οτιδήποτε άλλο πλην κράτους δημοσίων υπαλλήλων και μικρή ιδιοκτησία γης.

3) Εναντίωση στην εργασία, εναντιώνονται σε κάθε επένδυση πλούτου για δημιουργία θέσεων εργασίας, υπερασπίζονται δήθεν τα εργασιακά δικαιώματα και εναντιώνονται στο βασικό το δικαίωμα στην δουλειά.

Να υπογραμμίσω τα αυτονόητα, ο μοναδικός σοσιαλισμός που εφαρμόζεται σε συνθήκες κρίσης του καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε χώρες σαν την Ελλάδα είναι ο εθνικοσοσιαλισμός. Η εργασία  είναι  κοινωνική σχέση μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου η καταστροφή ενός από τα δυο μέρη σημαίνει καταστροφή και του δεύτερου. Για να υπάρχουν υψηλοί μισθοί και βελτίωση εργασιακών δικαιωμάτων, σημαίνει έλλειψη  ανεργίας  και υψηλή παραγωγικότητα της εργασίας.  Για ποια παραγωγικότητα , μιλάμε αφού με 1,5εκτ άνθρωποι, δεν έχουν καν εργασία . Φυσικά οι μισθοί έχουν μειωθεί είδη, τι μισθό παίρνει άραγε ένας εργαζόμενος  με 1500 ευρώ όταν δουλεύει μόνος στην οικογένεια, 400, 500, 700ευρώ; Δεν υπάρχει, πλέον έθνος –κράτος Ελλάς, αλλά η Ελλάς ως μέλος της Ε.Ε, δηλαδή ανήκει , σε  ένα τρόπο ζωής , μέσα στον οποίο ζουν 28 ευρωπαϊκοί  λαοί και στην Ο.Ν.Ε, έχει δηλαδή νόμισμα το ευρώ. Αν θέλουμε να φύγουμε από αυτά, πρέπει, να  φτιάξουμε δικό μας σύστημα παραγωγής και δικό μας νόμισμα και το ενδιάμεσο διάστημα να βρούμε πηγή χρηματοδότησης, που  θα πρέπει να συγκρουστεί γεωπολιτικά με Ε.Ε και Η.Π.Α. Να σημειώσω ότι στην κρίση του 1929 που δεν υπήρχε Ε.Ε οι όροι δανεισμού ήταν επαχθέστεροι(όχι 1% επιτόκιο σαν σήμερα) και η αποσταθεροποίηση οδήγησε στον Δεύτερο Πόλεμο. Φυσικά τίποτα από όλα αυτά δεν στοχεύουν και δεν μπορούν να κάνουν, το μόνο που θέλουν είναι η αυτοσυντήρηση, δηλαδή να μην εφαρμόσουν μέτρα , πριν  η κοινή γνώμη  δεχτεί την σκληρότητα της κατάστασης. Στην πράξη υπερασπίζονται τα συμφέροντα  του απερχόμενου κλεπτοκρατικού κράτους και οι ¨αριστερότεροι από αυτούς το κάνουν με τον πιο απόλυτο τρόπο.

Το μέτωπο του «ναι» από την άλλη μεριά δεν ήταν ενιαίο, από την μια μεριά μέρος της Ν.Δ, το  ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ και ένα ακηδεμόνευτο 20 με 25% , που το μόνο που δήλωσε είναι  ότι θέλει να ζήσει έστω και με θυσίες. Για το δεύτερο 25% να πούμε μόνο πως ακόμα δεν εκφράζετε πολιτικά και σε αυτό άνηκε  ο πιο ελπιδοφόρος κλάδος της παραγωγής ο τουρισμός.  Στα κόμματα του «ναι» άνηκαν εκείνα που δημιούργησαν το πελατειακό, ληστρικό , αντιπαραγωγικό  κράτος, στο οποίο ήταν ενσωματωμένη η τεράστια πλειοψηφία του λαού και το ΠΟΤΑΜΙ  που θέλει να είναι μεταμοντέρνα τους εκδοχή. Η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ που εξαναγκάστηκαν από του δανειστές να πάνε ενάντια στο πελατειακό τους σύστημα έτσι απέκτησαν το λαϊκό μίσος Ένα κράτος  με δευτεροβάθμια εκπαίδευση, επί παραδείγματι , με μοναδικό στόχο τον βιοπορισμό των ιδιωτικών εκπαιδευτικών και πανεπιστήμια για να υπάρχει κατανάλωση σε κάθε πόλη. Έκανε «μεταρρυθμίσεις» προσαρμόζοντας ανάγκες σε ευρωπαϊκά προγράμματα για την άμεση εξυπηρέτηση του πελάτη- υπηκόου. Όταν οι καταστάσεις εξανάγκαζαν για τομές, τότε οι «μεταρρυθμίσεις» ήταν τόσο εκτός τόπου και χρόνου, που υπήρξαν ο παράδεισος κάθε συντεχνιακού αντιμεταρρυθμιστή. Όντας μέλη των συντεχνιών τις  βοηθούσαν, κάθε φορά,  με τις μεταρρυθμίσεις,  να μακροημερεύουν. Μια κοινωνία εύκολο θύμα κάθε εξωτερικής επιβολής  και ευσπλαχνίας. Είναι υπέρ της Ε.Ε γιατί, όπως οι άλλοι, θέλουν να ανήκουν σε μια ομάδα συμφερόντων , χωρίς καμία αίσθηση προοπτικής για τον Ελληνικό και του ευρωπαϊκούς  λαούς, με μοναδική συναίσθηση, αυτή που θέλουν και οι πελάτες-υπήκοοι, του συμφέροντος της αγέλης.

Αναφέρθηκα, ως οφείλω, από την φύση του περιοδικού, στον εσωτερικό παράγοντα  και γιατί μιλάμε για εκλογές αλλά κυρίως όμως γιατί όσο αφορά την Ε.Ε, παρ’ ότι φυσικά κάθε άλλο παρά αγγελική είναι, δεν αποτελεί όμως  την πιο αντιδραστική πλευρά της αναγκαιότητας. Προχωράμε σε εκλογές που το μόνο κίνητρο των εκλογέων είναι να επιλέξουν αυτούς που θα είναι στα πράγματα αδιαφορώντας . πλήρως για το τι θα γίνει. Με κόμματα πολύ πίσω από το να θέλουν και να μπορούν να κάνουν οτιδήποτε. Με μια αριστερά εθνικιστική και λαϊκίστικη, να υπερασπίζεται την πιο αντιδραστική πλευρά του ελληνικού «καπιταλισμού» ενάντια στον κόσμο της εργασίας να υποτάσσεται στην αυτονομία και τον εθνικοσοσιαλισμό. Με αποτελέσματα κατά πάσα πιθανότητα προδιαγεγραμμένα. Τα ερωτήματα τι θα κάνει η ΛΑ.Ε, αν θα μας απαλλάξει από τους κύριους τίποτα, τι θα κάνει το Κ.Κ.Ε ή η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, αν η Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ  διατηρήσουν τις δυνάμεις τους, δεν δείχνουν να έχουν σχέση με το μέλλον μας, πέρα από τους σκληροπυρηνικούς  φιλάθλους.

Θα είναι οι εκλογές, η καταστροφή του πολιτικού κατεστημένου και η δημιουργία πολιτικών εξελίξεων που τουλάχιστον θα αντιλαμβάνονται  την πραγματικότητα;