Ο ΑΡΑΒΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΩΣ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΩΝ ΤΟΠΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ

Ο καπιταλισμός στην προσπάθεια υπέρβασης των κρίσεων του, έχει επιλέξει, μέχρι στιγμής, στον 21^ο αιώνα, τον Αραβικό κόσμο σαν το προνομιακό θέατρο, τοπικών πολέμων. Η αιτία, είναι από την μια μεριά το μέγεθος του, 300εκατομύρια πληθυσμός, άρα μεγάλες προοπτικές κέρδους στην μετά τον πόλεμο περίοδο ανασυγκρότησης, αλλά κυρίως λόγω του εφήμερου τρόπου που δημιουργήθηκαν τα αραβικά κράτη, που κάνουν εύκολη την διάσπαση τους.

Έχουμε αρκετές φορές την μονομερή σκέψη, ότι περίπου όλα τα κράτη δημιουργήθηκαν με τον ίδιο τρόπο. Για να κατανοήσουμε και την κατάσταση και την διαφορά, πρέπει να εκθέσουμε την ιδεολογική βάση πάνω στην οποία βασίστηκε η ίδρυση των δυτικών καπιταλιστικών κρατών. Η μεγαλύτερη ίσως τομή στην ιστορία των ανθρώπινων ιδεών, υπήρξε η διακήρυξη των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η βασική τομή που προσέφερε η διακήρυξη, ήταν ότι πλέον το κάθε κράτος είναι υπεύθυνο για την επιβίωση των πολιτών του. Οι πολίτες από την πλευρά τους διαθέτουν από την φύση, μια σειρά δικαιωμάτων, αναπαλλοτρίωτων, απέναντι στο κράτος, που διασφαλιζόταν από τα συντάγματα. Αυτό ,δηλαδή, που στην γλώσσα των ιδεών ονομάζεται, αστικός φιλελευθερισμός. Το ενοποιητικό, στοιχείο στην δημιουργία των κρατών, το έδωσε ο εθνικισμός, που είναι και η πιο απλή μορφή ενότητας των ανθρώπων, δηλαδή οι άνθρωποι που ζουν σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή, που μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν κοινό πολιτισμό, μπορούν να αποτελέσουν  λαό, ο οποίος με την σειρά του μπορεί να δημιουργήσει ένα έθνος κράτος. Τα ενοποιητικά στοιχεία για την δημιουργία της ενότητας που ονομάζεται λαός, δεν έχει καμία σημασία αν συνήθως είναι φαντασιακά. Φυσικά έχουμε τα πολυεθνικά κράτη που μπορούμε να τα χωρίσουμε σε δυο κατηγορίες. Τα πολυεθνικά κράτη, που δημιούργησαν οι αγγλοσάξονες άποικοι, Η.Π.Α, Καναδάς, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία και τα κράτη που παρέμειναν από παλαιότερες εποχές, Αυστροουγγαρία μέχρι τον πρώτο πόλεμο, το Ηνωμένο Βασίλειο , η Σ.Ε και η Ρωσία, . Όσο αφορά τις πρώτες, η συνοχή των λαών και η «εθνική» συνείδηση, βασίζεται στο καπιταλιστικό όνειρο, δηλαδή στον ευδαιμονισμό των πολιτών τους. Σε αυτό , οφείλετε, η προοδευτικότητα, η δυναμική και η νεότητα τους, συγκριτικά με τον δικό μας γερασμένο κόσμο. Όλα αυτά, η δημιουργία δηλαδή των καπιταλιστικών κρατών, υπήρξε μια τεράστια πρόοδο στην ανθρώπινη ιστορία, παρά το γεγονός πως η συνοχή που προσφέρει η έννοια λαός, είναι μια ενότητα χαλαρή που δεν απαντά στην εξασφάλιση της επιβίωσης για όλους τους ανθρώπους. Η έννοια λαός, δίνει μια ιδιαιτερότητα στα μέλη του, πολύ πιο περίπλοκη και συνεκτική από την πίστη για παράδειγμα στην ίδια θρησκεία, που είναι μια χαλαρότερη και μη «υλική» μορφή ενότητας. Ο λαός δίνει την δυνατότητα να κατανοούν οι άνθρωποι την θέση που θέλουν να έχουν στον κόσμο.

Η Αίγυπτος, είναι ίσως το μοναδικό αραβικό κράτος που δεν είναι τεχνητό κατασκεύασμα, αποτέλεσμα συμβιβασμού των συμφερόντων των μεγάλων «παιχτών» μετά το πέρας της αποικιοκρατίας, Η.Π.Α, Σ.Ε κατά κύριο λόγο και δευτερευόντως, Μ.Βρετανία  και Γαλλία. Η εκστρατεία του Ναπολέοντα στην Αίγυπτο, το μεγάλο έργο, των Γάλλων αρχαιολόγων, ιστορικών και επιστημόνων που παρέμειναν και μετά την ήττα του Ναπολέοντα από τον Οράτιο Νέλσονα και οι «πεφωτισμένες»  Αλβανικές ηγεσίες της Αιγύπτου, βοήθησαν τους Αιγύπτιους να αποκτήσουν «δικιά» τους εθνική ιστορία, να θεωρούν δηλαδή ότι έχουν την δικά τους εθνική ιδιαιτερότητα, σε σχέση με τους άλλους ομόθρησκους τους άραβες. Έτσι, η δημιουργία, του Αιγυπτιακού κράτος βασίστηκε σε κάποια μορφή διαφωτισμού με την δυτική έννοια που του δίνει, ευτυχώς για την περιοχή μας μεγαλύτερη συνοχή, δυστυχώς αυτό δεν το κάνει δημοκρατικότερο στο πεδίο της άσκησης της εξουσίας. Τα υπόλοιπα, αραβικά κράτη που προέκυψαν από το πέρας της αποικιοκρατίας, είτε βασιζόταν στις τοπικές κοινωνίες που ήταν άθροισμα φυλετικών ομάδων, η Ιορδανία για παράδειγμα αποτελείται από 8 οικογένειες (φυλετικές ομάδες), είτε από τεχνητές ενώσεις γεωγραφικών χώρων, που κατοικούσαν διαφορετικοί λαοί. Η συνοχή αυτών των κρατών, βασιζόταν στον βίαιο χαρακτήρα των καθεστώτων, αλλά και στην συμμαχία είτε με της Η.Π.Α είτε την Σ.Ε, ή και με τις δυο σε διαφορετικές περιόδους. Οι άραβες μιλούν αραβικές διαλέχτους και η επικοινωνία τους βασίζεται στην γλώσσα του Κορανίου, που είναι η κοινή αραβική γλώσσα. Να θυμηθούμε, ότι ο διαφωτισμός για τους Βαλκανικούς λαούς που οδήγησε στις επαναστάσεις και στην ίδρυση των Βαλκανικών κρατών, ξεκίνησε από την δημιουργία κοινής λόγιας γλώσσας.  Η έννοια, αραβικός λαός, δεν υφίσταστε, δηλαδή ο Μαροκινός δεν αισθάνεται κανένα είδος ριζικής διαφορετικότητας από ένα για παράδειγμα, Σύριο άραβα που να συνιστά, εθνική ταυτότητα, άρα ανάγκη για ίδρυση διαφορετικού κράτους. Αντιθέτως, αισθάνεται την ενότητα, με τους άλλους αραβικούς λαούς μέσω της  θρησκείας, η οποία όπως τονίσαμε παραπάνω, είναι χαλαρός δεσμός, που παραπέμπει σε κάποια μορφής πνευματική ενότητα, που δεν επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό  ώστε να οδηγεί στην δημιουργία κοινωνιών διαφορετικών, ως ξεχωριστά έθνη κράτη. Όπως ήταν φυσικό, το πέρασμα στην σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης, δημιούργησε πρόβλημα συνοχής αυτών των καθεστώτων που έπεσαν εύκολα θύματα και έγιναν το σύγχρονο θέατρο τοπικών πολέμων που αξιοποιεί ο καπιταλισμός για να καταστρέψει το κεφάλαιο που είναι αναγκαίο, για να ξεπεράσει την κρίση του. Ίσως, είναι το τέλος της περιόδου, που καπιταλισμός στην δύση, βασίστηκε, στον τουρισμό, στην βιομηχανία των υπηρεσιών, της τεχνολογίας παρακολούθησης και στην εξαγωγή κεφαλαίου. 

 Σίγουρα, η περιοχή της Μέσης Ανατολής, μπαίνει σε μια νέα ιστορική περίοδο. Άραγε, όλοι αυτοί οι άνθρωποι, θα περάσουν μια ιδιότυπη περίοδο διαφωτισμού;; Ώστε να αποκτήσουν συνείδηση της θέσης τους στον σύγχρονο κόσμο και να αποκτήσουν κοινωνίες με συνοχή, που θα βελτιώσει την ζωή τους;;