15ο ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ Οι φιλοπόλεμοι εχθροί του πολέμου

                                       

Στις 8 Απρίλη ξεκίνησαν, δέκα μέρες πριν από ότι συνήθως , οι νεολαιίστικες εκδηλώσεις στο πάρκο  Ειρήνης και Φιλίας των Λαών. Την συγκεκριμένη την διοργανώνεσαι  η φοιτητική παράταξη Ενωτική Πρωτοβουλία, το πρώτο αντιπολεμικό διήμερο, διοργανώθηκε με αφορμή τους βομβαρδισμούς στην Γιουγκοσλαβία. Το διήμερο, είχε επιτυχία ,στο πολιτιστικό του κομμάτι, όπου είχε και μαζικότητα. Τα διήμερα έχουν ίσως, στον τομέα της μουσικής , την πιο μεγάλη επιτυχία, γιατί κατ ουσία προβάλουν την σημαντική δημιουργία των αρκετών φοιτητικών μουσικών σχημάτων. Εμείς θα αναφερθούμε στην κεντρική συζήτηση με θέμα «Πόλεμος  σημαίνει προσφυγιά, η αντίσταση των λαών θα νικήσει»

 Ο πρώτος ομιλητής , Παύλος Αντωνόπουλος από την Ο.Λ.Μ.Ε, εξέφρασε μια μεταμοντέρνα εκδοχή των αντιλήψεων της Μπρεζνεφικής σχολής  του Βαζιούλιν, θεωρώντας ότι η εποχή μας είναι «η εποχή των πολέμων». Εξήγησε αναλυτικά, γιατί η κρίση του καπιταλισμού οδηγεί στην λύση του πολέμου. Δεν εξήγησε όμως, γιατί ο καπιταλισμός , θα επιλέξει την μόνιμη κατάσταση του ολοκληρωτικού πολέμου και πώς θα ξεπεράσει την κρίση του.  Ποίες, αγορές άραγε θα κατακτήσει μετά το πέρας  της καταστροφής, ποιους εργάτες θα εκμεταλλεύεται, πως υπάρχουν   καπιταλιστές χωρίς εργάτες; Ο αποδεικτικός ίστρος του ομιλητή, οδηγούσε στο συμπέρασμα, ότι η καταθλιπτική υπεροχή του καπιταλισμού κάνει αναπόφευκτη την προοπτική του γενικευμένου πολέμου, για τον κόσμο μας. Ευτυχώς υπάρχει το εφεύρημα  του λαού, ο οποίος ως άγγελος της καλοσύνης , κάποτε  θα κατανοήσει το καλό και το κακό και  θα επιβάλει το βασίλειο του καλού. Επειδή, φυσικά, τέτοιο παράδειγμα δεν υπάρχει τα τελευταία εκατομμύρια χρόνια, πρέπει να καταφύγουμε στο φαντασιακό επίπεδο. Έχουμε ελπίδα να μην καταστραφούμε, σύμφωνα με τον κ. Παύλο, λόγω του ότι η αριστερά στην Ελλάδα έχει επιρροή, άραγε πως το συμπέρανε  αφού σύμφωνα με την ομιλία του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εντολοδόχος των καπιταλιστών και συμφωνά  με τον ίδιο δεν είναι αριστερά, επειδή το ΠΕΚΑΚΑ νίκησε στο Κομπάνι  και τέλος  γιατί  οι Ρώσοι  εθνικιστές, που αυτοαποκαλούνται κομμουνιστές, της Ουκρανίας  έφτιαξαν Σοβιέτ.  Ευτυχώς που το ακροατήριο ήταν μικρό  και με σύνθεση ανθρώπων που δραστηριοποιούνται κινηματικά, άρα πρέπει να είναι αισιόδοξοι και μπορούσαν να γίνουν αποδεκτά τα παραπάνω. Ο δημοσιογράφος του «Πριν»  και της «Ημερησίας»  Γιώργος  Παυλόπουλος, ο δεύτερος ομιλητής , παρά τις επιμέρους διαφωνίες, απλά συμπλήρωσε με δημοσιογραφικές πληροφορίες, έξω από τα πλαίσια, όπως είπε, των Μ.Μ.Ε. Ο εκλαϊκευτικός του λόγος, έδειξε το μεταφυσικό βάθος των αντιλήψεων. Αναφέρω ενδεικτικά μόνο την φράση «αυτά δεν είναι προβλήματα  δικά μας αλλά του καπιταλισμού. Όπως συμβαίνει με τους περισσότερους κινμηματικούς χώρους , μέσα στο πλαίσιο της δράσης με αποκλειστικό σκοπό την ατομοκεντρική επιβίωση, δεν κατανοούν ότι βρισκόμαστε στον πλανήτη γη, στην Ευρωπαϊκή  Ήπειρο, είμαστε μέλος της Ε.Ε  και το κοινωνικό καθεστώς που κυριαρχεί στην ανθρωπότητα είναι ο καπιταλισμός. Τι επιδιώκουν όμως και μόνο το παραπάνω δείχνε ότι δεν στοχεύουν στην κοινωνική αλλαγή γιατί  βρίσκονται στον  ιδεατό κόσμο  της οργάνωσης τους, δεν θέλουν να πείσουν κανένα έξω από το κινηματικό πλαίσιο;; Κατά την γνώμη μου  πιστεύουν ότι εφόσον η μεαρρυθμιστική  αριστερά, κατόρθωσε να κυβερνήσει όταν δεν μπόρεσαν τα κόμματα εξουσίας , γιατί και οι ίδιοι να μην μπορούν να  πάρουν την εξουσία, αν γίνει γενικευμένος πόλεμος, αφού στον Α! παγκόσμιο οι μπολσεβίκοι πήραν την εξουσία.

Ενδιαφέρον είχαν από την μια μεριά η σημειολογία αρκετών εκφράσεων,  ενώ από την άλλη η έλλειψη συνάφειας με τις ιδέες που δηλώνουν ότι εκπροσωπούν. Αναφέρθηκαν στο ισλαμικό κράτος, με τον όρο ισλαμοφασιστικό. Βέβαια ο κ. Γιώργος διαφώνησε με το αμίμητο επιχείρημα, ότι δεν είναι όλοι οι Ισλαμιστές φασίστες. Κανένας Ισλαμιστής δεν είναι ούτε φασίστας ούτε ναζί, αφού η έννοια λαός για αυτούς δεν βασίζεται στην ύπαρξη έθνους ή φυλής. Οποιοσδήποτε ανεξάρτητα χρώματος, εθνικής καταγωγής, γλώσσας ,κουλτούρας, τόπου καταγωγής, μπορεί να ανήκει στον «λαό» του ισλαμικού κράτους αρκεί να αποδέχεται το Ισλάμ,  στην ουσία   τον ισλαμισμό.  Τους στόχους δηλαδή του I.S.I.S,  που είναι η νίκη ενάντια στις αξίες του δυτικού κόσμου, στον καπιταλισμό και στις επεμβάσεις του, στον ιμπεριαλισμό δηλαδή. Είναι  ένα λαϊκό κράτος, γιατί όλοι που ασπάζονται το Ισλάμ έχουν ίσα δικαιώματα, επίσης είναι αντικαπιταλιστικό και αντιιμπεριαλιστικό. Ο ισλαμιστής  δεν είναι φασίστας γιατί δεν μιλά για ανωτερότητα έθνους (με την πολιτισμική σημασία), ούτε ναζί γιατί δεν μιλά για ανωτερότητα φυλής (έθνος αποτελούμενο από ανθρώπους με το ίδιο αίμα), το I.S.I.S  είναι εξίσου ολιγαρχικό και εγκληματικό, το κίνητρο των φόνων διαφέρει, έστω τυπικά. Φυσικά αν μιλάς για έθνος ή φυλή, για να είσαι φασίστας ή ναζί πρέπει να θες να επιβάλεις την ανωτερότητα τους.  Η έννοια λαός είχε την τιμητική του στην συζήτηση. Στην ιδεολογία τους είναι σαφές ότι λαός σημαίνει , τους ανθρώπους που δεν ανήκουν στις βασικές τάξεις της κοινωνία και κατά συνέπεια η εργατική τάξη δεν είναι τμήμα του λαού. Μέχρι τον μεσοπόλεμο ο λαός τασσόταν  με την μια ή την άλλη βασική τάξη. Για την ακρίβεια, σε όλες τις περιπτώσεις  πλην της  Οκτωβριανής  επανάστασης  , ο λαός υπερασπίστηκε στο πλευρό της αστικής τάξης την ιδιοκτησία του. Λειτούργησε  με ένοπλα τμήματα στην καταστολή εξεγέρσεων της εργατικής τάξης και σαν απεργοσπαστικός μηχανισμός  στις μεγάλες απεργίες του 1920. Όταν στην κρίση του 1929, αποδείχτηκε πως και η άλλη βασική τάξη δεν εξασφάλιζε την ιδιοκτησία τους, τα λαϊκά  κινήματα υιοθέτησαν την φασιστική ιδεολογία, που στρεφόταν ενάντια στις δυο βασικές τάξεις. Φυσικά όλα αυτά έχουν την χροιά του ιδεατού, ο λαός σαν πλειοψηφία της κοινωνίας, εντάχθηκε σε όλων των ειδών τα κινήματα, κόμματα, αντιλήψεις και το μεγαλύτερο μέρος ήταν και είναι έξω από οτιδήποτε, στην πράξη όταν λέμε λαός συνήθως  εννοούμε  πριν από όλα τον εαυτό μας. Για αυτούς όμως  ο λαός είναι πολιτικό υποκείμενο, δηλαδή πρέπει να  εκπληρώσει  ιστορικό ρόλο, να  εφαρμόσει το πρόγραμμα της αριστεράς και μάλιστα αυθόρμητα . Ο λαός έγινε πολιτικό υποκείμενο για την αριστερά από ανάγκη, μετά την ήττα των επαναστάσεων , η Σ.Ε για  να επιβιώσει  από την απομόνωση έπρεπε να βασιστεί στα αναδυόμενα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα. Εθνικά κινήματα και έθνος χωρίς λαό είναι πράγματα αυτά ασυμβίβαστα. Εκτός όμως την υλική βοήθεια, ήταν και η συνοχή της Σ.Ε ως «σοσιαλιστικό» κράτος, γι αυτό τα κινήματα αυτά ονομάστηκαν σοσιαλιστικά, παρότι συνήθως ήταν σε βάρος των εργατικών τάξεων των συγκεκριμένων  χωρών. Επί παραδείγματι, η Καμπότζη και ο Πόλ-Ποτ και η πολιτιστική επανάσταση στην Κίνα. Στην συνέχεια, μετά την διάψευση των επαναστατικών προ οπτικών για μια πιο δίκαια κοινωνία και την απώλεια του μεταρρυθμιστικού της ρόλου , η αριστεράς , από τους καπιταλιστές ,ο λαός υπήρξε βολική έννοια. Η  ασάφεια του όρου, η εκ αποκαλύψεως ιστορικός του ρόλος που θα επιβάλει τον δίκαιο κόσμο, μπορεί να κρύψει την ανεδαφικότητα της αριστερής  πολιτικής . 

Η πιο σημαντική πλευρά όμως των αντιλήψεων που ακούστηκαν ήταν  η σχέση καπιταλισμού- πολέμου. Πέρα από την ωφελιμιστική πλευρά ότι για να γίνει επανάσταση πρέπει να υπάρχει πόλεμος, που δείχνει ότι ο πρώτος στόχος είναι η εξουσία μια και παίρνετε ευκολότερα σε αυτές τις συνθήκες, ενώ δυσκολεύει η οικοδόμηση μιας νέας καλύτερης κοινωνίας, η  αντίληψη αυτή έχει πιο σημαντικές πλευρές. Η ιστορία του κόσμου σε κάθε εποχή, είναι μια ιστορία πολέμων και αίματος. Πέρα από το κοινό χαρακτηριστικό των πολέμων, ότι δηλαδή πως ούτε η ζωή του ατόμου, όπως και των κοινωνιών του ανθρώπου,  δεν είναι εξασφαλισμένη. Οι πόλεμοι από εποχή σε εποχή, είχαν διαφορετικές αιτίες. Στην εποχή του κοινοτισμού  οι πόλεμοι γινόταν  για την αρπαγή  είτε υλικών   αγαθών είτε γυναικών , όταν για αυτούς τους βασικούς λόγους  έμπαινε σε κίνδυνο η επιβίωση της φυλετικής ομάδας. Στην δουλοκτησία, ο κόσμος βρισκόταν σε διαρκή πολεμική κατάσταση, μια και οι δούλοι από πόλεμο (πιο μεγάλοι  αριθμοί) ήταν η βασική παραγωγική δύναμη. Η μείωση του αριθμού των δούλων και οι πολεμικές ήττες, οδηγούσαν στην παρακμή των κοινωνιών και των αυτοκρατοριών. Στην φεουδαρχία, την θέση των δούλων πήρε  η κατάκτηση γης και φέουδων. Όταν σταματούσε η επέκταση μιας αυτοκρατορίας, τότε άρχιζε και η εποχή της παρακμής. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, η κατάκτηση των αγορών είναι το ίδιο σημαντική με την εξασφάλιση  δούλων και γης στα προηγούμενα κοινωνικά συστήματα. Η αγορά, όμως  για να λειτουργήσει πρέπει να εξασφαλίζει  καταναλωτικό κοινό και στις «καταλυμένες»   περιοχές, έτσι η ολοκληρωτική ήττα του αντιπάλου δεν είναι αναγκαία  ούτε χρήσιμη. Να πούμε εδώ πως η εποχή του ιμπεριαλισμού, επιβάλλεται μετά τον Α! Παγκόσμιο Πόλεμο και η πλήρης συνοχή του ως παγκόσμιο σύστημα επιτεύχθηκε μετά το πέρας του δεύτερου πολέμου.  Ο πόλεμος σε συνθήκες ιμπεριαλισμού δεν είναι συστατικό στοιχείο του τρόπου παραγωγής, ευτυχώς γιατί τα μέσα καταστροφής είναι  τεράστια. Ο πόλεμος  επιλέγεται σαν μέσο καταστροφής του κεφαλαίου,  σε συνθήκες οικονομικών κρίσεων, για να την  επανεκκίνηση της παραγωγής. Ο 2^ος Παγκόσμιος Πόλεμος προκλήθηκε από τους Ναζί και όχι οι καπιταλιστές, οι οποίοι μόνο έμμεσα ευθύνονται για τον πόλεμο, λόγω των λεόντειων όρων που επέβαλαν ,στην Γερμανία, στην συνθήκη των Βερσαλλιών. Οι πόλεμοι στην εποχή του ιμπεριαλισμού, είχαν τοπικό χαρακτήρα και πότε δεν ήταν ολοκληρωτικοί, στον πόλεμο του Βιετνάμ η Η.Π.Α χρησιμοποίησαν λιγότερο από 300.000 στρατό, δεν επεδίωξαν δηλαδή νίκη πάση θησεία. Φυσικά αυτός ο τρόπος λύσης των προβλημάτων, δεν θα είναι πάντα ελεγχόμενος  και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι δεν θα φτάσουμε σε μεγαλύτερες συρράξεις.  Στην περίπτωση της Συρίας, ο πόλεμος πλησιάζει στο τέλος του. Δεν έχουμε, λοιπόν κανένα λόγο να πιστεύουμε ότι το παγκόσμιο σύστημα επιδιώκει να επιβάλει μια εποχή γενικευμένου πολέμου. Αν όμως, έχουν δίκιο, οι ομιλητές και το αντίπαλο δέος είναι η Ελληνική αριστερά, οι Ρώσοι εθνικιστές στην Ουκρανία και το Π.Ε.Κ.Κ.Α,  τότε η μοίρα μας είναι σφραγισμένη. Τέτοιες αντιλήψεις δεν βοηθάνε την αφύπνιση του λαού, αλλά στην μοιρολατρία. Ενδιαφέρουσα ήταν η λανθάνουσα λατρεία στον μιλιταρισμό και την σωματική ρώμη οι εχθροί του πολέμου. Να πούμε εδώ ότι σύμφωνα με τις αντιλήψεις τους, όλοι οι πόλεμοι είναι άδικοι, πλην  των επαναστατικών. Επανάσταση για αυτούς είναι πόλεμος και όχι αλλαγή της κοινωνίας, άλλη μια ένδειξη εξουσιολαγνίας  της αριστεράς.

 Τέλος σύμφωνα, με τις αντιλήψεις που δήθεν ασπάζονται οι διοργανωτές, ο κομμουνιστής είναι σοσιαλιστής, δηλαδή θέλει να λύσει τις αντιθέσεις του καπιταλισμού, με την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Ενώ από την άλλη πλευρά ο αντιιμπεριαλιστής  είναι εθνικιστής  και ο  αντικαπιταλιστής , στην πιο ακραία μορφή είναι φασίστας ή ναζί.