Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ Η ψυχή ενός κόσμου χωρίς ψυχή







                              
Το άρθρο είναι βασισμένο, στην παρουσίαση του βιβλίου του Δ. Βασιλειάδη «Οι Γερμανικές αποζημιώσεις» 
Η διεκδίκηση των Γερμανικών αποζημιώσεων και άλλες παρεμφερείς επιδιώξεις, δείχνουν ότι η κοινωνία μας δεν έχει καμία αντίληψη για το τι πρέπει να γίνει για να υπερβούμε την κρίση  και να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με συνοχή. Για  να υπάρχουν τέτοιες ιδέες ,υπέρβασης της σημερινής κατάστασης πραγμάτων, υλική προϋπόθεση είναι  η εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέλη της κοινωνίας.  Για να κατανοήσουμε την σημασία αυτού του γεγονότος   πρέπει να ανατρέξουμε στον επαναστατικό εθνικισμό, που είναι η βάση συγκρότησης των εθνών κρατών, δηλαδή των αστικών κοινωνιών. Κάθε ομάδα ανθρώπων, σύμφωνα με τον επαναστατικό εθνικισμό, που ζούνε σε ένα συγκεκριμένο γεωγραφικό χώρο και μιλούν την ίδια γλώσσα και έχουν τον ίδιο λαϊκό πολιτισμό συγκροτούν ένα λαό που μπορεί να οικοδομήσει ένα έθνος κράτος. Αυτό το δικαίωμα κάθε επιμέρους εθνικισμού , είναι κοινό για κάθε λαό. Επίσης κάθε μέλος αυτής της ενότητας πρέπει να υπερασπίζετε τα υπόλοιπα από εξωτερικές επιβολές  και κάθε μέλος του λαού πρέπει να αναγνωρίζει σε όλα τα υπόλοιπα ότι έχουν κοινά ατομικά δικαιώματα απέναντι στο κράτος και ανάμεσα τους. Το έθνος κράτος Ελλάς κατά συνέπεια δεν διαθέτει  την χαλαρή συνοχή του έθνους, είναι ένα συνονθύλευμα ατομικών, οικογενειακών και τοπικών συμφερόντων. Η έννοια  πατρίς, έχει την σημασία ότι  όλοι είμαστε ιδιοκτήτες ενός  αγροτεμαχίου και  συγχρόνως μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε ενάντια σε κάθε συνιδιοκτήτη, αφού η πατρίς έχει την υποχρέωση να μας τρέφει όλους. Σε αυτό το σημείο φτάνουμε , σε μια άλλη διάσταση της κοινωνίας μας, για να είμαστε λαός και έθνος , πρέπει να διαθέτουμε ατομικότητα και πριν από όλα να κατανοούμε ότι εμείς είμαστε υπεύθυνοι της ατομικής μας επιβίωσης. Χωρίς την ατομικότητα, οι άνθρωποι δεν μπορούν να αποκτήσουν καμιά μορφή ενότητας και κατά συνέπεια δεν μπορούν μεταβάλουν τον κόσμο, μπορούν να παραμένουν στην πρωτόγονη  συνοχή της αγέλης με κυρίαρχους και κυριαρχούμενους.  Οι προηγμένες χώρες , που κυριαρχούν σήμερα, έχουν συνοχή, λόγω της προσήλωσης, στο δίπτυχο λαός- έθνος.
Στην συγκριμένη παρουσίαση, δεν έλειψαν φυσικά , οι μη ανθρωποκεντρικές ιδέες που φυτρώνουν, σαν τα μανιτάρια μετά την βροχή, στην Ελλάδα της κρίσης. Στην πρώτη θέση αυτών των αντιλήψεων είναι ο ρατσισμός, δηλαδή ο ναζισμός είναι χαρακτηριστικό των Γερμανών ως έθνος και κατά συνέπεια όλες οι γενεές των Γερμανών και οι σημερινές και εκείνες  που θα έλθουν, είναι υπεύθυνες  για τα εγκλήματα του ναζισμού. Ξεχνώντας ότι και Γερμανοί ήταν θύματα του ναζισμού περί το ένα εκατομμύριο χωρίς τους Εβραίους και δυόμιση με αυτούς. Ο ρατσισμός δεν βοηθά πραχτικά μια κοινωνία να υπερβεί την κρίση γιατί αυτός πάει χέρι-χέρι με τον ηθικό του κώδικα, ότι δηλαδή η ζωή είναι ένα εκκρεμές ανάμεσα στην επιβολή και την υποταγή και δεδομένου ότι δεν είμαστε ισχυροί και δεν μπορούμε να επιβληθούμε, θα υποταχτούμε και θα βγάζουμε τα  κόμπλεξ μας στους ασθενέστερους. Οι έλευση των προσφύγων, δείχνει το αληθές του ισχυρισμού . Σε αρκετούς φυσικά υποβόσκει και η αντίληψη του περιούσιου λαού ή ακόμα χειρότερα οι αντιλήψεις για ανωτερότητα του  πολιτισμού και της φυλής μας. Μια άλλη αντίληψη που διαπέρασε την παρουσίαση του βιβλίου, ήταν η επιλεκτική αντίληψη περί δικαιοσύνης. Δηλαδή ότι  η δικαιοσύνη πρέπει να αποδίδεται μόνο από τους άλλους λαούς και όχι ανάμεσα μας. Ποιο είδος δικαιοσύνης  αποδόθηκε στον εμφύλιο πόλεμο που ήταν και πιο αιματηρός  και πιο βίαιος και πιο εγκληματικός από την Γερμανική κατοχή;;  

Αφήσαμε για το τέλος την αντίληψη ότι οι πόλεμοι γίνονται για απόδοση δικαιοσύνης  και ακόμα χειρότερα ότι  η δικαιοσύνη επιβάλετε μετά από αυτούς. Αντίληψη που στο βάθος της κρύβει, δουλοπρέπεια, δηλαδή ότι το μοναδικό που έχει να κάνει ο αδύναμος είναι να είναι πάντα με την πλευρά του νικητή-ισχυρού. Οι πόλεμοι γίνονται για να λυθούν αντιθέσεις και να επιβληθεί το δίκαιο του νικητή και με βάση αυτό να προσπαθήσουν  οι κοινωνίες   να επουλώσουν τις πληγές του πολέμου. Μετά τον  Β! Παγκόσμιο Πόλεμο η ισορροπία αποκαταστάθηκε στην βάση του διαχωρισμού σε δυο μπλοκ εξουσίας . Για το δυτικό στο οποίο ενταχτήκαμε, από το 1949 και μετά, ήταν ζωτική  η ανοικοδόμηση της Δυτικής Γερμανίας που θα ήταν αδύνατη αν κατέβαλε εξ ολοκλήρου τις αποζημιώσεις, με συνέπεια  το ενδιαφέρον να σταματήσει . Από την άλλη πλευρά στην χώρα μας για να επιβληθεί η σταθερότητα της εξουσίας μετά τον εμφύλιο , λόγω της καταστροφής του παραγωγικού ιστού, έπρεπε  να βασιστεί μόνο στην   ξένη βοήθεια . Αυτή ήταν η αιτία που στα μέσα της δεκαετίας του 1950, αποποιηθήκαμε τις οφειλές του Δυτικογερμανικού κράτους. Αυτό δεν το έκανε το κράτος μόνο αλλά και η κοινωνία που για 47 χρόνια είχε απολέσει την μνήμη της. Τότε, το 2001, ιδρύθηκε από τους απογόνους των θυμάτων , το Εθνικό Συμβούλιο για τις Γερμανικές αποζημιώσεις.

Δεν πέσαμε στην παγίδα να μπούμε στην δικολαβίστικη πλευρά του θέματος και να πάρουμε θέση. Μια και η διεκδίκηση δεν γίνεται γι αυτό καθ’ εαυτό το ζήτημα, αλλά για την δημιουργία θέσεων εξουσίας. Αναφερθήκαμε στην άλλη πλευρά του φεγγαριού , για να πούμε το προφανές, ότι κοινωνίες χωρίς συνοχή δεν μπορούν να μακροημερεύσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου