Καρικατούρες ανθρώπων και Μεξικάνικα συγκροτήματα. 1

Καρικατούρες ανθρώπων και Μεξικάνικα συγκροτήματα 1

  Του Ευτύχη Πιτσικουλάκη

Τι στιγμή που ο ήλιος του μεσονυχτίου διώχνει το λυκόφως  της πολικής νύχτας, έχεις μπροστά  σου το πιο φωτεινό γαλάζιο που μπορεί να δώσει ο ουρανός.  Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε θαύματα της φύσης πάει το μυαλό σου στην πηγή την έννοιας της ομορφιάς, την θηλυκότητα.

.  

Δυστυχώς, οι πολυαγαπημένες μου Τράπεζες, έπαψαν να χρηματοδοτούν τις περιηγήσεις μου. Μόνο το λιμάνι των Χανίων το καλοκαίρι σαν χωνευτήρι ανθρώπων, λαών , πολιτισμών μπορεί να σου προσφέρει τέτοιες συγκινήσεις. Μια τέτοια βραδιά  έμελε να είναι η 3^η Αυγούστου. Απέναντι από την πιάτσα των αμαξών , στο Μουσείο, στο Ενετικό λιμάνι, εξασφαλίζει τον βιοπορισμό του, κατασκευάζοντας πορτρέτα καρικατούρες, ο φίλος μου ο Γρηγόρης. Ένα πορτρέτο, σε 5 λεπτά για 10 ευρώ, είναι το σήμα του καταστήματος. Τι τον έκανε να επιλέξει αυτό το είδος ζωγραφικής, πως πίστευε ότι θα έχει πελάτες; Είναι βέβαια και γελοιογράφος, σίγουρα όμως υπάρχει μέσα του κάποια κρυφή φλέβα  που τον κάνει να παραποιεί ακριβώς  εκείνα  τα χαρακτηριστικά και με τέτοιο τρόπο, ώστε το πορτρέτο να είναι πραγματικό ψυχογράφημα του εικονιζόμενου. Κανονικό παρατηρητήριο ανθρώπινης συμπεριφοράς. Άνδρες, που κρυφά από αυτές , δίνουν φωτογραφίες, των ερωμένων τους  πιστεύοντας, ενδιαφέρον πως, ότι μια καρικατούρα  θα βοηθήσει το ερωτικό παιχνίδι. Ζευγαράκια , που θέλουν να αποτυπωθούν  μαζί, να δώσουν μια σκωπτική εκδοχή  του δεσμού τους. Ακόμα και δίδυμοι.  Η πιο ενδιαφέρουσα στιγμή είναι η απόφαση, συνήθως από το πορτρέτο φαίνεται πως επιμένει πιο πολύ ο πιο θερμός της ερωτικής σχέσης. Μόλις καθίσει, η γυναίκα πρώτη, τεχνική του Γρηγόρη, τότε το εργαστήρι του γίνεται κέντρο συρροής κόσμου. Φίλοι των ζωγραφικών μοντέλων, περίεργοι, κάποιοι που φέρνουν πονηρά τον ερωτικό τους σύντροφο, δείχνοντας αυτούς που είχαν το θάρρος , να δουν στο χαρτί, την καρικατούρα της σχέσης τους. Φυσικά πολύ ενδιαφέροντα πρόσωπα, είναι ενδεικτικό χαρακτήρα, να διακωμωδείς την προσπάθεια  να γνωρίσεις τον ερωτικό σου σύντροφο τόσο λίγο όσο λίγο γνωρίζεις τον εαυτό σου.  Η πιο μαζική και ενδιαφέρουσα περίπτωση ζευγαριού μοντέλων, ήταν  ένα νεαρό ζευγάρι Σουηδών, οι πιο τρελοί Σκανδιναβοί. Φυσικά έγινε πανζουρλισμός από θεατές, οι φάτσες των μοντέλων, οι κινήσεις και το αυτοσαρκαστικό ταπεραμέντο τους, τραβούσε σαν μαγνήτης. Αν ο Γρηγόρης, θέλει να γελοιογραφήσει, κάποιο παιδικό βιβλίο, πρέπει να τους έχει πρότυπα. Δεν έφτανε το ερωτικό παιχνίδι , τα περιπαίχτηκα  πειράγματα μεταξύ τους, όλη την νύχτα περνούσαν, θέλοντας να διαπιστώσουν, ίσως, αν υπήρχαν και γελοιότερες φυσιογνωμίες ερωτευμένων. Να σημειώσουμε την περίεργη απαίτηση της  γυναίκας ενός  νεαρού  αντρογύνου Κυπρίων , που όταν ο Γρηγόρης ζωγράφισε  πάνω από τα κεφάλια τους δυο καρδιές, αυτή του είπε να ζωγραφίσει και μια ακόμα για το παιδί τους.  Τελικά οι καρικατούρες δεν είναι μόνο ρομαντικό όπλο εραστών , αλλά και όπλο γυναικείας  επιβολής.

Η νύχτα, όμως, είχε πάρει απόφαση να έχει και εξωτικό χρώμα. Το εξωτικό χρώμα έμελε να το δώσει ένα Μεξικάνικο μουσικοχορευτικό συγκρότημα. Άνδρες  ντυμένοι με την επίσημη μαύρη στολή βακέρο  με ασημί γαρνιτούρες  στο πλάι και με τεράστια σομπρέρος, κρατώντας βιολιά, τρομπέτες πάντσο, και ένα περίεργο τεράστιο πάντσο χωρίς τάστα και με χορδές σαν λεπτά  σχοινία, την κιθαρόλα. Γυναίκες ντυμένες με τα ροζ, μωβ και κίτρινα χρώματα των Αζτέκων , με χρυσαφί γόβες. Τι θαυμάσια εκδοχή της ανθρώπινης φύσης, ήταν Ινδιάνοι, Αζτέκοι, Μεξικάνοι, Ισπανοί, ούτε οι ίδιοι, ίσως , να μην μπορούσαν να απαντήσουν, το βέβαιο είναι ότι η θηλυκή φύση, στα πρόσωπα των γυναικών του συγκροτήματος , έβρισκε μερικές από τις καλύτερες εκπροσώπους. Μελαχρινές σχεδόν μαύρες, με μογγολικά και ινδιάνικα χαρακτηριστικά  και με σκέρτσο νεαρών, ευγενικής καταγωγής  δεσποινίδων ας πούμε από το Σέργουντ του Νιούκαστλ της βόρειας  Αγγλίας. Σου κοβόταν η ανάσα και κάτι ζεστό και ωραίο κυλούσε μέσα σου, μια  επαναθεμελίωση του ωραίου και του ανθρώπινου. Πριν την παράσταση, φωτογραφιζόταν, σαν παιδία στο παλιό λιμάνι,  έστελναν τις φωτογραφίες  από τα κινητά στην μακρινή τους χώρα. Σε κάτι τέτοια, φαίνεται  με πιο εκπληκτικό τρόπο, πόσο  η παγκοσμιοποίηση μας ενώνει και έχει κάνει τον κόσμο γειτονιά. Ανέβηκαν στην σκηνή, πίσω από το μουσείο , που έχει στήσει ο Δήμος και άρχισε η σύντομη ξενάγηση σε ένα Μεξικάνικο πανηγύρι, ας πούμε από την Τσιουάουα των παιδικών μου αναγνωσμάτων. Τα δυο πρώτα θέματα της μουσικοχορευτικής παράστασης  αφορούσαν την αιώνια  μάχη  του αρσενικού και θηλυκού για ένωση και τον  γάμο. Ένα κυνηγητό επί  της σκηνής με αποτυχία στο πρώτο θέμα και την επιτυχία στο δεύτερο. Ακολούθησε ο χορός των βακέρος, μια επίδειξη δεξιοτεχνίας στο λάσο, στους  μεθυστικός ρυθμούς της Λάτιν μουσικής από τον επικεφαλή του συγκροτήματος. Τα άγρια άλογα στην  χώρα του δύσκολα θα ξέφυγαν από την άκρη του  λάσου του. Ακλουθήσανε  δύο ακόμα  θέματα από τις χαρμόσυνες  θρησκευτικές τελετές της ανάστασης. Δυστυχώς εδώ ήταν η τελευταία στιγμή  του  ταξιδιού  στο εξωτικό.

 Μια μικρή συζήτηση με τον επικεφαλή του συγκροτήματος, επρόκειτο στην πραγματικότητα για δυο οικογένειες  με όλα τα μέλη τους επί  της σκηνής, είχαν  έρθει για 5 τραγούδια, έφτασαν στα Χανιά στις 9 και θα έφευγαν μετά την παράσταση για κάποιο άλλο μέρος της Ευρώπης, αποχαιρετισμός  παντοτινός;  Ελπίζω όχι. Μετά από μισή ώρα του ξανασυνάντησαν, έξω από το OCTAPOUS, με τα καθημερινά τους ρούχα, τι εκπληκτικά διαφορετικό και συγχρόνως  όμοιο είναι το θαύμα που αποκαλούμε άνθρωπο

ΟΙ ΞΕΡΟΛΙΘΙΕΣ 1

ΟΙ ΞΕΡΟΛΙΘΙΕΣ 1

Οι πεζούλες ,οι «αιμασιές» των αρχαίων, αποτελούν χαρακτηριστικό  γνώρισμα του ημιορεινού τοπίου. Είναι η πιο απλή, η πιο εντυπωσιακή και η πιο σοφή επέμβαση στο περιβάλλον. Δημιουργούν γόνιμη καλλιεργήσιμη  γη, προστατεύουν το έδαφος από την διάβρωση και αποτελούν καταφύγιο της άγριας ζωής.

Στην Κρήτη δεν υπάρχει ορεινή ή ημιορεινή περιοχή χωρίς πεζούλες. Δεν έχουν, βέβαια, την πυκνότητα των Κυκλαδίτικων, κρύβουν όμως ,τον ίδιο ανθρώπινο μόχθο. Πόσες πλαγιές θα ήταν άγονες αν δεν βρισκόταν χέρια να χτίσουν τάφρους και να σχηματίσουν μικρές επίπεδες επιφάνειες  άλλοτε για να καλλιεργήσουν ελιές και αμπέλια και άλλοτε να σπείρουν δημητριακά ;

Οι απλές ξερολιθικές  κατασκευές, που ο τεχνολογικός μας πολιτισμός τις περιφρόνησε, μαρτυρούν την προσπάθεια των αγροτών να εξανθρωπίσουν το χώρο, να δαμάσουν την φύση.

Η ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΞΕΡΟΛΙΘΙΑΣ

Η περιβαλλοντική σημασία των αναβαθμίδων(πεζούλες)είναι τεράστια. Αρκεί να σκεφτούμε πως θα ήταν το νησιώτικο  τοπίο ,αλλά και το τοπίο των ορεινών περιοχών χωρίς αυτές. Θα ήταν σκληρό, άγονο, αφιλόξενο με απότομες κλίσεις, χωρίς καλλιέργειες, αφού δεν θα υπήρχαν επίπεδες εκτάσεις και εδάφη για καλλιέργεια. Επομένως η επιβίωση σε αυτό το περιβάλλον θα ήταν δύσκολη αν όχι αδύνατη.

Είναι γνωστό και στους ανθρώπους που ζουν σε αναβαθμισμένες  περιοχές, αλλά και στους ειδικούς , ότι οι ταπεινές πεζούλες συγκρατούν τα νερά της βροχής και αποτρέπου πλημμυρικά  φαινόμενα. Τα νερά ποτίζουν τη γη, εμπλουτίζουν τους υπόγειους υδροφορείς, τροφοδοτούν τις πηγές, δίνουν ζωή ακόμη  και στην άγρια  βλάστηση. Το νερό μένει πάνω στα διαδοχικά επίπεδα και διαφεύγει από τις ξερολιθιές με ομαλή ροή χωρίς να παρασύρει  το έδαφος, ,συμβάλλοντας έτσι στην αποτροπή της καταστροφικής διάβρωσης των εδαφών. Διαφορετικά όλο το γόνιμο χώμα θα παρασυρόταν στη θάλλασα.

Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΞΕΡΟΛΙΘΙΩΝ

Κοιτάζοντας κάποιο ελληνικό νησί από την θάλασσα βλέπει κανείς το θαυμαστό σύνολο που δημιούργησε η φύση και άνθρωπος. Οι πεζούλες ξεκινούν από την ακροθαλασσιά και φτάνουν έως τα βουνά. Ανάμεσα  στις πέτρες βλέπεις καθαρά το θαύμα της ζωής, το τοπίο πρασινίζει.. ελιές , αμυγδαλιές, αμπέλια, συκιές, αχλαδιές, όλος ο πλούτος της ελληνικής φύσης. Δεν χρειάζεται  όμως  πολύ να καταλάβει κανείς πως αυτή η μακραίωνη ιστορία βρίσκεται κάπου στο τέλος της. Ελάχιστες ξερολιθιές χτίζονται σήμερα, ελάχιστες επισκευάζονται ενώ η κατασκευή νέων καλλιεργήσιμων λουρίδων γης στα επικλινή εδάφη μας αποτελεί εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο.  Οι αλλαγές στην νησιωτική οικονομία, η ανάγκη για μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις είναι οι βασικές αιτίες για αυτήν την καταστροφή. . τα μικρά χωράφια άρχησαν να μετατρέπονται σε «οικόπεδα» για σπίτια, ξενοδοχεία και άλλες τουριστικές εκμεταλλεύσεις. Ο αγροτικός χώρος άρχισε να αλλάζει χαρακτήρα, να συρρικνώνεται, να ρημάζει και οι μικρές αστικές ζώνες άρχισαν να επεκτείνονται εκεί που κάποτε καλλιεργούσαν σιτάρι κριθάρι φάβα. Έτσι άρχησε να γράφεται το τέλος μιας εντυπωσιακής ιστορίας που η αρχή της τοποθετείται στα προϊστορικά χρόνια.

ΟΙ ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΕΖΟΎΛΕΣ ΣΤΑ ΣΦΑΚΙΑ

Όπως θα περιμέναμε στην πιο απομονωμένη επαρχία του νομού μας έχουμε τις πιο αρχαίες πεζούλες και ξερολιθιές. Οι περισσότερες πεζούλες χρονολογούνται στα χρόνια της Ενετοκρατίας(1211- 1669) και της Τουρκοκρατίας(1669-1889). Όμως οι  μελέτες (S.PRICE  και L.NIXON)  δείχνουν , ότι πολλές από τις πεζούλες στα Σφακιά, είναι αρχαίες.

Βορειοδυτικά της χερσονήσου Φοίνικα- Λουτρού οι πεζούλες στις απότομες πλαγιές στηρίζουν αρχαία ελαιόδεντρα. Ένα από αυτά έχει διάμετρο 4,5 μέτρα γεγονός ιδιαίτερα  σημαντικό , αφού  το δένδρο αναπτύσσεται αργά λόγω του ότι βρίσκεται σε άγονο περιβάλλον. Υπολογίζουν ότι φυτεύτηκε είτε στα Ελληνιστικά είτε στα Ρωμαϊκά χρόνια.

\

Στην Ανώπολη, στη θέση μιας αρχαίας πόλης της δυτικής Κρήτης, οι πεζούλες χτίστηκαν πάνω στα ερείπια.. μερικές από αυτές περιέχουν προϊστορικά όστρακα, κυρίως στα γεμίσματα , πίσω από τις ξερολιθιές. Άλλες μπορούν να χρονολογηθούν στα ύστερα Ρωμαϊκά χρόνια. Παρακολουθώντας  το παράδειγμα της αρχαίας Χώρας μέσα στο φαράγγι της Σαμαριάς, οι μελετητές πιστεύουν  ότι υπάρχουν πεζούλες που χρησημοποιήθηκαν από τους ανθρώπους οι οποίοι εγκατέλειψαν αυτήν την περιοχή στα ύστερα ρωμαϊκά  ή πρωϊμαμα βυζαντινά χρόνια.

Κοντά στο Χωριό Κομητάδες οι πεζούλες στηρίζουν ελαιόδεντρα  άνω των 500 χρονών. Στον οικισμό Βρασκάς   οι ελιές των αναβαθμίδων έχουν φυτευτεί ανάμεσα στο 1400-και το 1500μ.χ. Στον Προφήτη Ηλία Σφακίων δυο ελιές με δικές τους πεζούλες έχουν ηλικία 600-700 ετών.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ 1

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ 1

Ένα από τα πράγματα που δεν ομολογούμε στον εαυτό μας, είναι ότι καθόλου δεν επιδιώκουμε  την απόλαυση, την χαρά και τον έρωτα. Η επιδίωξη και των τριών περιλαμβάνει το ρίσκο του άλλου ανθρώπου και  κύριο στοιχείο της επιβίωσης είναι ο ρόλος και τα σενάρια είναι ατομικά.

   Ο κόσμος μας, είναι το πιο ειρωνικό, για την ανθρώπινη φύση, κοινωνικό καθεστώς. Με το ένα χέρι μας δίνει απλόχερα την πιο απίστευτη ομορφιά και με το άλλο χέρι μας την παίρνει, μέσω της επιβίωσης. Το ελεύθερο εμπόριο γκρεμίζει τα σύνορα που μας χωρίζουν, μας μαθαίνει  να γευόμαστε τα  πιο εξωτικά φαγητά από τα πέρατα της οικουμένης, να πίνουμε τα πιο γευστικά ποτά  από μέρη του χάρτη που ούτε καν ξέρουνε ότι υπάρχουν, να ακούμε τις ωραιότερες μουσικές και  τα προ κρίσης  τραπεζικά προϊόντα μας βόηθησαν να ταξιδεύουμε στα πέρατα του κόσμου γνωρίζοντας διαφορετικούς   ανθρώπους,  μαθαίνουμε  την πραγματική ουσία της φύσης μας. Το σύστημα βασίζεται στην δημιουργία επίκτητων αναγκών δηλαδή να ανακαλύπτει καινούργιες απολαύσεις, αυτή είναι η αιτία της επιβίωσης τόσων δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συνάμα πρέπει κάθε δευτερόλεπτο να μας τραβά  από τον κόσμο της χαράς και της ομορφιάς στον κόσμο του επαγγέλματος των οικογενειακών υποχρεώσεων και του κοινωνικού ρόλου. Η εμπορευματική παραγωγή φυσικά έχει ανάγκη από εξουσία, δηλαδή να βάλει εμπόδια στην ελευθερία  που η ίδια μας την μαθαίνει, δεχόμαστε αυτήν την κατάσταση γιατί το υποσυνείδητο μας  προειδοποιεί ότι δεν έχουμε την δύναμη   να οριοθετήσουμε  την ελευθερία μας στα όρια της ελευθερίας του άλλου.

   Ποιοι είναι όμως οι κύριοι  μέθοδοι εξορκισμού της απόλαυσης και πως αντέχουμε τους εαυτού μας όταν τα καταφέρνουμε; Έχουμε μέσα μας το πιο μεγάλο εχθρό, που συγχρόνως είναι και η προϋπόθεση της μακροημέρευσης του είδους μας, την συνείδηση και το μυαλό. Ένας εχθρός που δεν μας δείχνει την επιείκεια του κενού, μας επιτρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για να πειστούμε ότι το ορθό είναι πέρα από τον κόσμο της απόλαυσης , γεμίζουμε το κενό και αγωνιζόμαστε να μην διείσδυση τίποτα άλλο. Η ευρηματικότητα στην κατασκευή του είναι του τίποτα είναι απαράμιλλη. Η τεχνική στο να  χρησιμοποιούμε  την μνήμη ενάντια στην κριτική σκέψη είναι άξια θαυμασμού. Θαυμάζουμε τους συνομιλητές μας για την αρτιότητα της γνώσης τους,  στο τρόπο παρασκευής της μπύρας, στον τρόπο παρασκευής ενός gourmet πιάτου, στους μήνες ωρίμανσης ενός κρασιού, την παραμικρή λεπτομέρεια λειτουργίας  μιας ψηφιακής κάμερας ή την εξεύρεση θεμάτων συζήτησης που ο συνομιλητής να μην μπορεί να διαπίστωση το βάθος της γνώσης τους και κυρίως την απίστευτη ικανότητα να μην συγκρατούν κανένα εσωτερικό ή εξωτερικό χαρακτηριστικό του συνομιλητή τους.

  Η απόλαυση επειδή προϋποθέτει αυθορμητισμό και σχετική εμπιστοσύνη στον  διπλανό, πρέπει  να  υποκατασταθεί με παραδοχές που διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση. Η πιο διαδεδομένη μέθοδος είναι η παραδοχή ότι ο άνθρωπος είναι ζώο.  Αυτή η παραδοχή σου δίνει την σιγουριά του μέσου όρου και της προνομιακής σχέσης με την εξουσία. Από την άλλη μεριά αυτή η παραδοχή σε απομακρύνει από την άλλη πλευρά του ανθρώπου, δηλαδή η συνείδηση του είδους, που η επιβίωση είναι ένας αγώνας  ενάντια στην φύση. Αγώνας  που δεν περιλαμβάνει την αντίθεση στα άλλα είδη αλλά ο αγώνας ενάντια στον ανταγωνισμό και την φυσική επιλογή. Η αποστασιοποίηση ,μέσω των απολαύσεων, από τον μέσο όρο κάνει πολύ δυσβάσταχτη την επιβίωση. Η παραδοχή του ανθρώπου ζώο , αμβλύνει τον πόνο και την απογοήτευση αυτού που επιδιώκει την απόλαυση του έρωτα που τις περισσότερες φόρες αισθάνεται ξένος  πριν και μετά την πράξη  με τον ερωτικό του σύντροφο. Είναι ευκολότερο να θεωρείς τον έρωτα τεχνική που υποβοηθά στην αναπαραγωγή δηλαδή στον κοινωνικό ρόλο που στον επιβάλει ο μέσος όρος , η εξουσία δηλαδή

Η πιο αποτελεσματική όμως .μέθοδος είναι η αδιαφορία για την ζωή των άλλων. Γιατί εξάλλου να ενδιαφέρεσαι για αυτήν αφού επιβίωση είναι ανταγωνισμός και φυσική επιλογή και το ενδιαφέρον για την ζωή των άλλων την δυσκολεύει. Επειδή η απολυτοποίηση της αδιαφορίας προς την ζωή, θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, την ομορφιά του ανθρώπου την αντικαθιστούμε με την ομορφιά των ζώων και της φύσης, ψεύτικη φυσικά αγάπη αφού αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αγάπη στον άνθρωπο.  Θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα ,αν η φύση του είδους δεν απαιτούσε την ανθρώπινη επαφή. Φτιάχνουμε ανθρώπινες σχέσεις  απόλυτα προσαρμοσμένες σε σκληρούς κώδικες, που απαγορεύουν δια ροπάλου την προσωπική επαφή τις εντάσεις και αισθήματα. Η παραβίαση αυτών των κωδίκων έχουν σαν αποτέλεσμα για τον παραβάτη, χλεύη, κοινωνικό αποκλεισμό, καταισχύνη , συγκατάβαση αν ο χαρακτήρας του παραβάτη δεν επιτρέπει τα παραπάνω και πολύ χειρότερα ακόμα. Η κατάσταση είναι πιο αβάσταχτη όταν ο παραβάτης ανήκει σε πολιτική ομάδα ή κίνημα τότε η παραμικρή διαφορετικότητα ταυτίζεται με προδοσία του σκοπού και το άτομο αντιμετωπίζει την ηθική και υπαρξιακή εκμηδένιση.

Το δικαίωμα στην απόλαυση είναι σε υπαρξιακό επίπεδο η ουσία της ύπαρξης μας. Η στιγμιαία επιδίωξη τους μπορεί να κοινωνικοποίηση το άτομο λιγότερο σκληρά αρκεί η απόλαυση να μην άκρως ατομική υπόθεση ή να είναι απόλυτα έτσι.

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΛΑΥΣΗ

Ένα από τα πράγματα που δεν ομολογούμε στον εαυτό μας, είναι ότι καθόλου δεν επιδιώκουμε  την απόλαυση, την χαρά και τον έρωτα. Η επιδίωξη και των τριών περιλαμβάνει το ρίσκο του άλλου ανθρώπου και  κύριο στοιχείο της επιβίωσης είναι ο ρόλος και τα σενάρια είναι ατομικά.

   Ο κόσμος μας, είναι το πιο ειρωνικό, για την ανθρώπινη φύση, κοινωνικό καθεστώς. Με το ένα χέρι μας δίνει απλόχερα την πιο απίστευτη ομορφιά και με το άλλο χέρι μας την παίρνει, μέσω της επιβίωσης.Το ελεύθερο εμπόριο γκρεμίζει τα σύνορα που μας χωρίζουν, μας μαθαίνει  να γευόμαστε τα  πιο εξωτικά φαγητά από τα πέρατα της οικουμένης, να πίνουμε τα πιο γευστικά ποτά  από μέρη του χάρτη που ούτε καν ξέρουνε ότι υπάρχουν, να ακούμε τις ωραιότερες μουσικές και  τα προ κρίσης  τραπεζικά προϊόντα μας βόηθησαν να ταξιδεύουμε στα πέρατα του κόσμου γνωρίζοντας διαφορετικούς   ανθρώπους,  μαθαίνουμε  την πραγματική ουσία της φύσης μας. Το σύστημα βασίζεται στην δημιουργία επίκτητων αναγκών δηλαδή να ανακαλύπτει καινούργιες απολαύσεις, αυτή είναι η αιτία της επιβίωσης τόσων δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Συνάμα πρέπει κάθε δευτερόλεπτο να μας τραβά  από τον κόσμο της χαράς και της ομορφιάς στον κόσμο του επαγγέλματος των οικογενειακών υποχρεώσεων και του κοινωνικού ρόλου. Η εμπορευματική παραγωγή φυσικά έχει ανάγκη από εξουσία, δηλαδή να βάλει εμπόδια στην ελευθερία  που η ίδια μας την μαθαίνει, δεχόμαστε αυτήν την κατάσταση γιατί το υποσυνείδητο μας  προειδοποιεί ότι δεν έχουμε την δύναμη   να οριοθετήσουμε  την ελευθερία μας στα όρια της ελευθερίας του άλλου, αυτή η αδυναμία θα οδηγούσε σε εξαφάνιση το είδος μας. Άραγε ο κόσμος που μας  οδηγεί να ονειρευόμαστε το σπάσιμο το συνόρων που φέρνει η εμπορευματική παραγωγή μπορεί να υπάρξει; Μπορεί άραγε κάποτε η ελευθερία μου να είναι  προϋπόθεση της ελευθερίας του άλλου.

   Ποιοι είναι όμως οι κύριοι  μέθοδοι εξορκισμού της απόλαυσης και πως αντέχουμε τους εαυτού μας όταν τα καταφέρνουμε; Έχουμε μέσα μας το πιο μεγάλο εχθρό, που συγχρόνως είναι και η προϋπόθεση της μακροημέρευσης του είδους μας, την συνείδηση και το μυαλό. Ένας εχθρός που δεν μας δείχνει την επιείκεια του κενού, μας επιτρέπει να το χρησιμοποιήσουμε για να πειστούμε ότι το ορθό είναι πέρα από τον κόσμο της απόλαυσης , γεμίζουμε το κενό και αγωνιζόμαστε να μην διείσδυση τίποτα άλλο. Η ευρηματικότητα στην κατασκευή του είναι του τίποτα είναι απαράμιλλη. Η τεχνική στο να  χρησιμοποιούμε  την μνήμη ενάντια στην κριτική σκέψη είναι άξια θαυμασμού.

  Η απόλαυση επειδή προϋποθέτει αυθορμητισμό και σχετική εμπιστοσύνη στον  διπλανό, πρέπει  να  υποκατασταθεί με παραδοχές που διαστρέφουν την ανθρώπινη φύση. Η πιο διαδεδομένη μέθοδος είναι η παραδοχή ότι ο άνθρωπος είναι ζώο.  Αυτή η παραδοχή σου δίνει την σιγουριά του μέσου όρου και της προνομιακής σχέσης με την εξουσία. Από την άλλη μεριά αυτή η παραδοχή σε απομακρύνει από την άλλη πλευρά του ανθρώπου, δηλαδή η συνείδηση του είδους, που η επιβίωση είναι ένας αγώνας  ενάντια στην φύση. Αγώνας  που δεν περιλαμβάνει την αντίθεση στα άλλα είδη αλλά ο αγώνας ενάντια στον ανταγωνισμό και την φυσική επιλογή. Η αποστασιοποίηση ,μέσω των απολαύσεων, από τον μέσο όρο κάνει πολύ δυσβάσταχτη την επιβίωση. Η παραδοχή του ανθρώπου ζώο , αμβλύνει τον πόνο και την απογοήτευση αυτού που επιδιώκει την απόλαυση του έρωτα που τις περισσότερες φόρες αισθάνεται ξένος  πριν και μετά την πράξη  με τον ερωτικό του σύντροφο. Είναι ευκολότερο να θεωρείς τον έρωτα τεχνική που υποβοηθά στην αναπαραγωγή δηλαδή στον κοινωνικό ρόλο που στον επιβάλει ο μέσος όρος , η εξουσία δηλαδή

Η πιο αποτελεσματική όμως .μέθοδος είναι η αδιαφορία για την ζωή των άλλων. Γιατί εξάλλου να ενδιαφέρεσαι για αυτήν αφού επιβίωση είναι ανταγωνισμός και φυσική επιλογή και το ενδιαφέρον για την ζωή των άλλων την δυσκολεύει. Επειδή η απολυτοποίηση της αδιαφορίας προς την ζωή, θα δημιουργούσε σοβαρά προβλήματα, την ομορφιά του ανθρώπου την αντικαθιστούμε με την ομορφιά των ζώων και της φύσης, ψεύτικη φυσικά αγάπη αφού αυτό είναι αδύνατο χωρίς την αγάπη στον άνθρωπο.  Θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα ,αν η φύση του είδους δεν απαιτούσε την ανθρώπινη επαφή. Φτιάχνουμε ανθρώπινες σχέσεις  απόλυτα προσαρμοσμένες σε σκληρούς κώδικες, που απαγορεύουν δια ροπάλου την προσωπική επαφή τις εντάσεις και αισθήματα. Η παραβίαση αυτών των κωδίκων έχουν σαν αποτέλεσμα για τον παραβάτη, χλεύη, κοινωνικό αποκλεισμό, καταισχύνη , συγκατάβαση αν ο χαρακτήρας του παραβάτη δεν επιτρέπει τα παραπάνω και πολύ χειρότερα ακόμα. Η κατάσταση είναι πιο αβάσταχτη όταν ο παραβάτης ανήκει σε πολιτική ομάδα ή κίνημα τότε η παραμικρή διαφορετικότητα ταυτίζεται με προδοσία του σκοπού και το άτομο αντιμετωπίζει την ηθική και υπαρξιακή εκμηδένιση.

Το δικαίωμα στην απόλαυση είναι σε υπαρξιακό επίπεδο η ουσία της ύπαρξης μας. Η στιγμιαία επιδίωξη τους μπορεί να κοινωνικοποίηση το άτομο λιγότερο σκληρά αρκεί η απόλαυση να μην άκρως ατομική υπόθεση ή να είναι απόλυτα έτσι.